ၾကားတာနဲ႔ေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္ ဆရာရယ္ ။ ဆရာေကာ နည္းနည္းမွ မေၾကာက္ဘူးလား ။”“ ဟိတ္ေကာင္ ေက်ာ္ဦး ဆရာက မင္းလို ငေၾကာက္မွမဟုတ္တာ ။ ဆရာက ေၾကာက္ေသြးကို မပါတာ…ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ဆရာ ။”“ ဟိတ္ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ကလည္း ဘာမဟုတ္တာေလးကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဝိုင္းေျမႇာက္မေနၾကနဲ႔ေတာ့ ။ မင္းတို႔ကို ငါ ေဒါသထြက္ေနတာေနာ္ ။ တိတ္တိတ္ေနၾက…ကဲ…ဘယ္မလဲ ငါ ထြက္ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ထန္းရည္အိုး ။ ခ်ေတာ့…ေသာက္ၾကစို႔ ။”ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္- ထန္းရည္အိုးထဲက ထန္းရည္ကို ဖန္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္ျပီး တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္ရင္း တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ ဆင့္ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္ ။ မေသာက္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ…ဒီလိုမ်ိဳးမွမေသာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။တပည့္ေတြ ေရွ႕မွာမို႔လို႔ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာအရခပ္တည္တည္ေနရင္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးပါကြာ …ဘာညာဆိုျပီး ျဖီးျဖန္းေနရေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လန္႔တုန္လွဳပ္ေနရသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာကြ်န္ေတာ္ အသိဆံုး…။ ေဟာ…ဒီမွာၾကည့္ ကြ်န္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ခုထက္ထိ ေအးစက္ထံုက်င္ေနတုန္း…။ မေၾကာက္ ခံႏိုင္ရိုးလား…အမေလး…ျပန္ေတြးတာနဲ႔ ၾကက္သီးထတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းသာ တပည့္ေတြမ်ားသိသြားခဲ့ရင္ ဟား…ဟား..တို႔ဆရာေတာ့ သနားပါတယ္ကြာဆုိျပီး ဟားတိုက္ရယ္ၾကမွာျမင္ေယာင္ေသး ။ အင္း…ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ပံုကလည္း ေတာ္ရံုလူဆို ေသြးပ်က္သြားႏိုင္မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး ။ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိေသာေၾကာင့္သာ ေတာ္ပါေသးေတာ့တယ္ ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ့ ။***************************************************************- လမိုက္ည မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း မိုးရည္စက္မ်ားကိုပ်ိဳ႕အန္ခ်ေတာ့မည့္တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတိမ္စိုင္ခဲေတြကေကာင္းကင္ယံတစ္ခြင္လံုး ျပည့္ႏွက္အုပ္စိုးလို႔ ။ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝွ႔ဝိုက္တိုက္ခတ္လိုက္ခ်ိန္ ေၾကြလြင့္က်ဆင္းလာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကလည္းေျမျပင္တလင္းတြင္ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ။ မိုးရြာသြန္းမည္ကို တင္ၾကိဳမွန္းဆေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ ကိုေရႊေခ်ာဖားတစ္သိုက္ကလည္း ေတးသံသာသာတို႔ျဖင့္ တအုမ္အုမ္တအြမ္အြမ္…။ မိုးကား သည္းသည္းမည္းမည္းရြာသြန္းျဖိဳးရန္ ဟန္ျပင္ေနခိုက္ ကြ်န္ေတာ္ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့၍ ဆရာေတာ္ဘုရားတားသည့္ၾကားကပင္ရြာထိပ္ဆီသို႔ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ နင္းထြက္လာခဲ့သည္ ။စိတ္ထဲကလည္း ရြာထဲသို႔ ထန္းရည္သြားဝယ္ၾကေသာတပည့္တစ္သိုက္ကို ဆူပူက်ိန္ဆဲေနမိ၏။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ကားလမ္းမသို႔ ေရာက္ရန္ လယ္ကြင္းလယ္ကန္သင္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ မိုင္ဝက္ခန္႔ ခရီးႏွင္ရသည္ ။ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္တို႕၏ ယိမ္းႏြဲ႕လွဳပ္ရမ္းေနပံုက တစ္ကိုယ္တည္း စက္ဘီးစီးလာသူ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ျဖစ္လို႔ေနေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုထဲတြင္ ေဒါသႏွင့္ေလာဘတရားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္မို႔ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ သတိမရ ။ ညေနေလးနာရီခြဲကတည္းက ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ယခုခ်ိန္ထိ ျပန္မေရာက္ၾကေသးေသာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္သံုးေယာက္ကို ေဒါသထြက္ရင္း ထန္းရည္ေသာက္ရရန္အတြက္ ေလာဘတက္ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္က ေျခာက္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာရွိေသးေသာ္လည္း တိမ္ညိဳတိမ္မည္းမ်ားေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း ။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို မၾကည့္ပါဘူးဟုစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားျပီးမွ ထိန္းမရတဲ့မ်က္လံုးမ်ားက ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို လွဳပ္ရွားသြားေစတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စက္ဘီးကို ျမန္ႏုိင္သမွ် ျမန္ေစရန္ ကသုတ္ကရုိက္ နင္းပစ္လိုက္သည္ ။ ရြာရွိသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိသလို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေဘးတြင္ သိခၤ် ိဳင္းရွိသည္မွာလည္းအမွန္ေတာ့မဆန္းၾကယ္ပါေပ ။သို႔ေသာ္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သည့္ လူ႔သဘာဝအရ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ သိခၤ် ိဳင္းေျမကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခိုက္ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္ျခားတုန္လွဳပ္စြာႏွင့္ စက္ဘီးကို ကမန္းကတန္း နင္းသြားလိုက္ရာ မုိင္ဝက္ဆိုေသာ အကြာအေဝးကိုခဏေလးျဖင့္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္ ။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာသည္လမ္းမၾကီး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တည္ရွိသည္ ။အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာသည္ ျပည္-ေပါက္ေခါင္းကားလမ္းမေဘး ေပါင္းတလယ္ျမိဳ႕မွ ခုနစ္မိုင္အကြာတြင္တည္ရွိျပီး စည္ပင္သာယာေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာျဖစ္သည္ ။ ရြာကေလးသည္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသလိုသာသာယာယာျဖင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ တစ္သိုက္ ေပါင္းတလယ္ျမိဳ႕သို႔ အလုပ္ကိစၥျဖင့္လာၾကရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္သူေက်ာ္စိုး၏ သူ႔ရြာေလးကို အလည္ဝင္ေရာက္ၾကပါဦးဟူေသာဖိတ္ေခၚမွဳေၾကာင့္ အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာေလးသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ေရာက္ရွိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ ။ အလည္ေခၚခဲ့စဥ္ကပင္တပည့္ေက်ာ္စိုးက မက္လံုးတစ္ခု ေပးခဲ့သည္ ။ သူတို႔ရြာ၏ထန္းရည္က ခ်ိဳစူးစူး ျပင္းရွရွ အရသာႏွင့္ အလြန္ ေသာက္၍ေကာင္းသည္…တဲ့ ။ ရြာေလးက ကားလမ္းမ နေဘးတြင္ေမးတင္လ်က္ တည္ရွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရြာတြင္မတည္းခို…ရြာႏွင့္ ကားလမ္းမျခားလ်က္ရွိေသာ အတြင္းသို႔မိုင္ဝက္ခန္႔ ဝင္ေရာက္ရသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္တည္းခိုၾကသည္ ။ အေၾကာင္းက ဤရြာ၌ ေက်ာ္စိုး၏ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာဆိုလို႔ ထိုဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွကပၸိယဦးသာေမာင္တစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ။- ေၾသာ္…ကြ်န္ေတာ့္ကိုကြ်န္ေတာ္လည္း မိတ္ဆက္ရဦးမည္ ။ကြ်န္ေတာ့္နာမည္က ကိုစၾကၤာ…သို႔ေပမဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ေခၚၾကသည္ ။ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားက မွဳန္ဝါးေနျခင္းမဟုတ္...ခပ္ထူထူပါဝါမ်က္မွန္ တစ္လက္ကို အျမဲမျပတ္ တပ္ထားရရံုေလာက္သာ…သို႔ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာထားက မွဳန္ကုတ္ကုတ္ရွဴတင္းတင္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚေဝၚၾကျခင္း ျဖစ္မည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကမ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ေနတတ္ေသာ္လည္း တပည့္မ်ားကိုေတာ့ကိုယ့္ညီငယ္မ်ားလိုသေဘာထားကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ခြင့္ ျပဳထားသည္။ သို႔ေပမဲ့ ယခုလို ျပန္လာသင့္ခ်ိန္ထိျပန္မလာၾကေသးဘဲ အထက္လူၾကီးကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာမေလးမစားျပဳမူသည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္…။ ျပန္လာမွ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းပစ္မည္ဟုကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ေတးထားလိုက္သည္ ။- ကားလမ္းမနေဘးသို႔ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နင္းလက္စစက္ဘီးကို ရပ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြန္းလာလိုက္သည္ ။ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမတစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ကူးကာ ရြာထဲသို႔လိုက္သြားရေကာင္းမလား…မျဖစ္ေခ် ။ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိ…။ထြက္လာခါစက ေဒါသစိတ္ျဖင့္ ထြက္လာမိေပမဲ့တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာရမည္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိေပ ။ ဤရြာသို႔ ေရာက္သည္မွာလည္းႏွစ္ရက္သာရွိေသးျပီး ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးသည္မွာ သူၾကီးအိမ္ႏွင့္ ေဆးဆရာကုိျမယာအိမ္တို႔သာ ရွိသည္ ။ ညေနအခ်ိန္မေတာ္ၾကီး တပည့္သံုးေယာက္က ထန္းရည္ေသာက္သြားၾကရင္း ျပန္မေရာက္ၾကေသးသည္ကို လူၾကီးအိမ္သို႔ သြားေမးျမန္းရန္ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္တစ္ေနရာရာတြင္ မိုးခိုရင္း ရြာထိပ္မွ တပည့္သံုးေယာက္ထြက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကည့္မည္ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားလမ္းမနေဘးလမ္းေကြ႕ေလးအနီး သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္ရွိ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္မိ၏ ။“ ဟာ…ဟုိမွာ ဇရပ္ေလးပဲ ။”ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ၾကားတီးတိုးေရရြတ္ေျပာဆိုရင္းထိုဇရပ္ရွိရာဆီသို႔ စက္ဘီးကို တြန္းသြားလိုက္သည္ ။ မိုးကား ခ်ိန္သားကုိက္စြာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဇရပ္အနားေရာက္သည္ႏွင့္ ျဗဳန္းစားၾကီး ရြာခ်လိုက္သည္မွာ ဝုန္းဝုန္းဒုိင္းဒုိင္း ။ကြ်န္ေတာ္ ဇရပ္အမိုးေအာက္သို႔ဝင္ခိုရင္း ဇရပ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲၾကည့္ရွဳလိုက္ေတာ့ ဇရပ္ပံုသ႑ာန္က သြပ္ျပားအမိုးပ်ဥ္ျပားအခင္းကို ဒူးဆစ္ေလာက္ျမင့္ေသာ သစ္သားေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ေထာက္မထားျပီး ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကုိသစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကာရံထား၏ ။ သာမန္ ျမင္ေနေတြ႕ေနက် ဇရပ္ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ ။- ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုသစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေျခေထာက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကန္ေထာက္ထိန္းရင္း စက္ဘီးထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ကာရြာထိပ္ဆီသို႔ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။“ ဟူး…ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္သြား ကေလရိုက္ေနၾကလဲမသိဘူး ။ ေတြ႕မယ္…လာရင္ေတာ့လား…ေကာင္းေကာင္းကို ၾကိမ္းပစ္လိုက္မယ္ ။”ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေရရြတ္က်ံဳးဝါးပစ္လိုက္ရင္း ရြာထိပ္ဆီသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို ဇရပ္ေပၚသို႔ လႊဲေျပာင္းရွဳၾကည့္လိုက္စဥ္…“ ဟင္…”ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဟူေသာအေတြးႏွင့္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကုိလက္ျဖင့္ ခပ္နာနာပြတ္သပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ျမင္ကြင္းက ေျပာင္းလဲမသြား…။ မ်က္မွန္ပါမလာ၍ဝါးတားတားျဖစ္ေနေပမဲ့ အျမင္အာရံုကေတာ့ ဦးေႏွာက္ကုိမွားယြင္းစြာ သတင္းပို႔လိမ့္မည္ မဟုတ္ ။ ဝါးတားတားအၾကည့္ေတြကို အတန္ငယ္ထင္ရွားသြားေစရန္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကုိဖ်စ္ညႇစ္မွိတ္ပစ္လိုက္ျပီး မ်က္ခံုးေၾကာေတြကိုလည္း ဆြဲဆန္႔ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္ ။ထို႔ေနာက္ မ်က္ေတာင္ႏွစ္ဖက္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး ဇရပ္ေပၚသို႔ ျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဇရပ္ေပၚတြင္လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းေန၏ ။ ဝတ္ထားေသာလံုခ်ည္ကအကြက္က်ဲက်ဲျဖစ္သျဖင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္ ။ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဝါးတားတားသာ ျမင္ရသည္ ။ရြာထဲက ရြာသား တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေလမလား…။ကြ်န္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းလည္း ပ်င္းရိညည္းေငြ႕မိတာေၾကာင့္ထိုအမ်ိဳးသားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာဆိုရန္ဟူေသာအေတြးျဖင့္…“ မိုးကလည္း သည္းလိုက္တာဗ်ာ ။ ဒီပံုနဲ႔ဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔တိတ္မွာမဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ။ ဒီက အကုိ ကေရာဒီရြာကပဲလား ။”ဘယ္အရြယ္ရွိမည္မွန္း ခန္႔မွန္းမရ၍ အကိုဟုသာ နာမ္စားသံုးလိုက္၏ ။စကားေျပာရင္း လက္အမူအရာပါသြား၍စက္ဘီးပင္ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္သြားေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္စက္ဘီးကို ျပန္လည္ထိန္းမတ္ရင္း ထိုသူကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ထိုသူက တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္…။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမိဳ႕က ျမိဳ႕သားမို႔လို႔ ၾကည့္မရ၍ အဖက္မလုပ္သည္လား…သို႔မဟုတ္အမွန္ပင္ အရက္မူးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသလား မသိ။ရုတ္တရက္ အရက္ဟူေသာအေတြးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္သံုးေကာင္ကို သတိရသြားမိသည္ ။ ဒီေကာင္ေတြေကာဘယ္မွာမ်ား မူးေပလွဲအိပ္ေနၾကသလဲ မေျပာတတ္ ။မိုးကား ရြာရင္းရြာရင္း ေလၾကမ္းေတြပါ တိုက္ခတ္လာကာ ဟိုဟိုသည္သည္မွ သစ္ရြက္ေတြက ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖလပ္ဖလပ္...စသည့္အသံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေၾကြလြင့္က်ဆင္းကုန္သည္ ။ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနသည္က ကုန္းျမင့္ေလးတြင္ျဖစ္၍ကားလမ္းနေဘးမွ ရြာသားမ်ား၏ ေကာင္းမွဳေပလား ၊ ေရတိုက္စားမွဳေၾကာင့္ အလိုအေလာက္ျဖစ္တည္ေနျခင္းလားမသိေသာ ေျမာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္၌ မိုးက်ေရမ်ား တေဝါေဝါစီးဆင္းသြားသည္ကို အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႕ေနရ၏ ။ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးေတြကလည္းအုန္းအုန္းသည္းသည္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္းသာျဖစ္ေနခဲ့ပါလွ်င္ အားငယ္တုန္လွဳပ္မိမည္မွာ အမွန္ ။ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဖက္မတန္ေသာ ရြာသားကုိငမူးတစ္ေယာက္လည္း ဇရပ္ေပၚတြင္ လွဲအိပ္ေနသည္မဟုတ္လား ။- အလင္းစက္ေလး တစ္စု…ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ားကဲ့သို႔လင္းလက္စုေဝးကာ ရြာထဲမွ ထြက္လာသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ြ်န္ေတာ့္တပည့္ေတြမ်ားလားဟု ေတြးကာျပဴးျပဲၾကည့္ေနလိုက္မိသည္ ။ အလင္းစက္ေလးတစ္စုကတျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာပါမွ ရြာထဲမွ ကာလသားတစ္စုျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိရွိလုိက္ရ၏ ။ သူတို႔လက္ထဲမွလက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းတြင္ တဝင္းဝင္းတလက္လက္ ။ ထိုလူစု ကားလမ္းမတစ္ဖက္ရြာထိပ္ဆီသို႔ ေရာက္ပါမွ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႕ရေတာ့သည္ ။ ဟင္…သူတို႔ေတြ ထမ္းလာတာဘာၾကီးပါလိမ့္…။ ေသတၱာရွည္ရွည္ၾကီး တစ္လံုးကို လူႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ေနာက္ထမ္းလို႔ ။ က်န္လူသံုးေယာက္က လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးျပကာ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ကားလမ္းကူးလာၾကသည္ ။ေဟာ…တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ထိုလူတစ္စုကြ်န္ေတာ့္အနားသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာေၾကာင့္ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားကို ကန္ေၾကာက္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေလ်ွာဆင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။“ ဟင္…ဆ…ဆရာ ။ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ။”သူတို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာသို႔ေရာက္တာေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္မည္းေနသည္မို႔ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ရေသး ။ အသံကို ၾကားပါမွ ကြ်န္ေတာ့တပည့္ေက်ာ္စိုးမွန္း ကြ်န္ေတာ္ က်က္မိလိုက္သည္ ။“ ဟိတ္ေကာင္ ေက်ာ္စိုး မင္းတို႔ ဘယ္ေတြသေဝထိုးေနၾကတာလဲ…ဟင္…ငါ့ကုိ ဆရာတစ္ေယာက္လို႔ေရာ သတ္မွတ္ၾကေသးရဲ႕လား ။ဘယ့္ႏွယ့္ကြာ ။ ေလးနာရီကတည္းက ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ။ ဟိုေကာင္ေတြေကာ ဘယ္မွာတုံး ။ ဒါကေရာဘာေတြလဲ ။”ကြ်န္ေတာ္ မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ေဒါသေတြရဲ႕ ပြိဳင့္ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ကုိ ပြင့္အန္ထုတ္ျပီး ေက်ာ္စိုးကုိ ဆူဆဲပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္စိုးခမ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္လို႔ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ျငိမ္ေနရွာသည္ ။ ေဘးမွ ရြာသားေလးဦးကလည္းကြ်န္ေတာ္တို႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ကာ ျပဴးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္။ ကြ်န္ေတာ့္စကားဆံုးမွ ေက်ာ္စိုးက ေလသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္…“ ဟိုေကာင္ေတြ ဆရာ့အတြက္ ထန္းရည္သြားဝယ္ေနတာ ေနာက္မွာ ပါလာပါတယ္ ။ ဒါ…ဒါက အေခါင္းၾကီးပါ ။”ေက်ာ္စိုးရဲ႕ပထမအေျဖကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေပမဲ့ ဒုတိယအေျဖေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္ ။“ ေဟ…အေခါင္း ဟုတ္လား ။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟ ။”“ ဟာ…ဆရာကလည္း အေခါင္းဆိုမွေတာ့ လူေသထည့္ဖို႔ေပါ့ ။ ဘယ္သူက အိမ္မွာ ဝင္အိပ္ဖို႔ဆုိျပီး ဝယ္လာမွာလဲ ။”ေက်ာ္စိုးက ဘုေတာေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ ျပဴးၾကည့္ပစ္လိုက္သည္ ။ မင္း ငါ့ကို မေလးမစား ေျပာစရာလားဟူေသာအၾကည့္မ်ိဳးမွန္း ေက်ာ္စိုးသေဘာေပါက္သျဖင့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ထားလိုက္သည္ ။“ အေခါင္းက လူေသထည့္ဖို႔ ဝယ္ရမွန္း ငါ သိတာေပါ့ ။ဒီ လူေသထည့္တဲ့အေခါင္းၾကီးကို မင္းက ငါ့ဆီ ယူလာတယ္ဆိုေတာ့ မင္းက ငါ့ကို မေလးမစား လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့ဟုတ္လား ။ ေက်ာ္စိုး ငါ့ကို မင္းရဲ႕ရြာကို ေခၚလာျပီး ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေစာ္ကားေနတာေပါ့ေလ ။”“ အာ…မဟုတ္ရပါဘူး ဆရာရယ္ ။ ဒုကၡပါပဲ…ဒါကဆရာ့ဆီကို ယူလာတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒီဇရပ္ကို သယ္လာတာ ။ ဒါနဲ႔ ဆရာကေရာ တစ္ေယာက္တည္း ဒီဇရပ္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ။”ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာ္စိုး ဘယ္လိုေျပာေျပာ မယံုေသး ။ဘယ့္ႏွယ့္…အေခါင္းၾကီးကို လမ္းမေဘးက ဇရပ္ေပၚကိုသယ္လာျပီး သူတို႔က ဘာလုပ္ၾကမလို႔တုံး ။ ထပ္ျပီးဆူဆဲေနလွ်င္လည္း ရြာသားေတြေရွ႕ ကြ်န္ေတာ့္ အလြန္ပဲ ျဖစ္ေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသစိတ္ကို ေအာင့္အီးမ်ိဳခ်ထားရင္း…“ မင္းတို႔ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ။ ဒီဇရပ္မွာတစ္ေယာက္တည္း မေနရဘူးလား ။ ကြင္းပိုင္ေတာင္ပုိင္ေတြကိုင္တတ္လို႔လား ။”ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕စကားအဆံုးမွာေတာ့…“ မင္းဆရာကေတာ့ အာဂပဲေဟ့ ။ ျမိဳ႕စကားနဲ႔ ေျပာရရင္မိုက္တယ္ေပါ့ကြာ ။”ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ေက်ာ္စိုးက မေျဖရေသးခင္ ရြာသားေလးေယာက္ထဲက အသက္ၾကီးၾကီးတစ္ေယာက္ကဝင္ေအာ္ေျပာလိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္ နားရွဳပ္သြားမိသည္ ။“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဘရဲ႕ ။”“ ဘာျဖစ္ရမတုံး…ဒီေကာင္သံုးေကာင္ကုိ အဘ ရြာထဲကသုဘရာဇာဆီမွာ အေခါင္းသြားဝယ္မလို႔ ခဏေနရစ္ခဲ့ၾကပါဆိုတာ သံုးေယာက္လံုး မေနရစ္ရဲဘူးတဲ့ေလ ။ ဆရာတို႔မ်ားက်ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ။”“ အို႔…အဘကလည္း မ်ိဳးလွိဳင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ ။ လည္ပင္းၾကီးက ရွည္ ၊ လွ်ာၾကီးကလည္းတစ္ေတာင္ေလာက္ ထြက္ေနတာ ။ ဒီမ်က္ခြက္ၾကီးၾကည့္ျပီးဘယ္လုိလုပ္ ေနရစ္ရဲမွာလဲ ။ အေခါင္းထဲ ျမန္ျမန္ထည့္မွပါအဘရယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ျမင္တိုင္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ ။”အဘစကားဆံုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္မည္ မၾကံရေသးရြာသားတစ္ဦးက ဝင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ပို၍ပင္ေခါင္းရွဳပ္ေထြးသြားမိသည္ ။“ အဘ မ်ိဳးလွိဳင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ။ ကြ်န္ေတာ္ကဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ရြာသားေတြနာမည္ကို သိပ္မသိဘူး ။”“ မ်ိဳးလွိဳင္ဆိုတာ ဇရပ္ေပၚက လူေသရဲ႕နာမည္ေလ ။ညေနကတင္ ေသသြားတာ ။ ေသတာကလည္း ဒီနားတင္ ။ေဟာ ဟိုက သစ္ပင္ ေတြ႕လား ။ အဲ့ဒီ့သစ္ပင္ကိုင္းမွာဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး သတ္ေသသြားတာ ။ သူ႔ခ်စ္သူမိန္းကေလးအိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔တဲ့ကြယ္ ။ လူေတြမ်ား ကိုယ့္အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ႏွေျမာရ ေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး ။”- ဘယ္…ဘယ္လို ။ အဲ့ဒါ လူေသ လူေသအေလာင္းၾကီးဟုတ္လား ။ကြ်န္ေတာ္ ေအာ္ေမးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ အသံက ထြက္မလာ…ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြဝုန္းခနဲ ေဆာင့္တက္သြားသည္ ။မိုးသည္းသည္းတြင္ က်န္လူငါးေယာက္လံုး မိုးေရေၾကာင့္စိုရႊဲေနရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေခြ်းတို႔ျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနေလ၏ ။ မယံုႏိုင္ေသး၍ ဇရပ္ေပၚသို႔ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးကြက္က်ဲႏွင့္လူတစ္ေယာက္ လွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္လို႔…။ မွဳန္ဝါးဝါးကြ်န္ေတာ့္ အျမင္အာရံုမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အားအင္စိုက္ထုတ္ကာ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာကို အသည္းအသန္ စူးစုိက္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည့္အခါ...အမေလး…မ်က္လံုးၾကီး ႏွစ္ဖက္က ျပဴးက်ယ္ စူထြက္ကာပါးစပ္အတြင္းမွ လွ်ာကလည္း အျပင္သို႔ တြဲက် ရွည္ထြက္လို႔ ။ေၾကာက္စရာ ထိုမ်က္ႏွာၾကီးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္အိေျႏၵပ်က္သြားေပမဲ့ ေမွာင္ၾကီးမည္းၾကီးထဲမွာမို႔ ေက်ာ္စိုးအပါအဝင္ ရြာသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သတိမျပဳမိလိုက္ၾက။မ်က္ႏွာကို ေက်ာ္စိုးဘက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပီးေၾကာက္စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ ဒူးတစ္ဖက္ကုိ နန္႔ကာဟန္မပ်က္ေနရင္း…“ ေၾသာ္…ဒီသူငယ္ေလးႏွယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔သတ္ေသသြားတာကိုး ။ ခုနကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ထင္ေတာ့ထင္သား ။ မ်က္လံုးကျပဴး လ်ွာကထြက္ေနဆိုေတာ့ ဆြဲၾကိဳးခ်ေသတာလား လည္ပင္းညႇစ္ခံရတာလားလို႔ ။ အဖန္ငါးရာငါးကမာၻ မေၾကာက္ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။”ကြ်န္ေတာ့္၏ဟန္ကိုယ္ဖို႔စကားလံုးေတြကို နားေထာင္ရင္း ရြာသားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ေထာက္ခံေန၏ ။ ရြာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေယာင္ယမ္းကာ မ်ိဳးလွဳိင္ဆိုေသာလူေသ၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိျပီးမွ အလ်င္အျမန္အၾကည့္လႊဲလိုက္ျပီး ၾကက္သီးထသြားဟန္ျဖင့္တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။“ ဆရာ့ႏွယ္ သတၱိေကာင္းလိုက္တာ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်ားႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မေစာင့္ရဲဘူး ။ေနာက္ျပီး သူက ဒီညေနတင္ဒီနားမွာ သတ္ေသသြားတာဆိုေတာ့ သူ႔ဝိညာဥ္က ဒီအနီးတစ္ဝွိဳက္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနမလား မေျပာတတ္ဘူး ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုဟိုခ်ံဳၾကည့္လိုက္လည္း ဒီလွ်ာထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးပဲ ျမင္ေယာင္ျပီး ေၾကာက္ေနတာ ။”ရြာသားတစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးစားအားက်သည့္အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း သူ႔ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပ၏ ။ ထိုစဥ္…“ ဟာ…ဟိုမွာ ဆရာ ။”ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမအိုးေလး ႏွစ္အိုးကိုလက္ကဆဲြရင္း ကားလမ္းျဖတ္ကူးလာေသာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ။“ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လို႔ ရဲေဆးနည္းနည္းတင္လာခဲ့တယ္ ။ ဒါက ဆရာဖို႔ ။”တပည့္ျဖိဳးကိုက လက္ထဲမွ ေျမအိုးကို ေျမႇာက္ျပရင္းဆိုလိုက္သည္ ။“ ကဲ…ေက်ာ္စိုး မင္းလည္း ဆရာနဲ႔ ျပန္လုိက္သြားေတာ့ ။ မင္းတို႔ နက္ျဖန္ ျပန္ရမွာ မဟုတ္လား ။”“ ဟုတ္ကဲ့ ဘၾကီးအိုးေဝ ။ ဒါဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ ။ ဒီမွာဆိုလည္း မ်ိဳးလွိဳင္ကို ျမင္ရရင္ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား ။”ေက်ာ္စိုးက အမွန္ပင္ စိတ္မခ်မ္းသာ၍လား ေၾကာက္၍လားမေျပာတတ္ ။ အဘၾကီး ႏွစ္ခါ မႏွင္ရဘဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လိုက္သြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္၏ ။“ အဘ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားျပီေနာ္ ။”“ေအး ေအး ။”ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဘအိုးေဝကို ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာလာစဥ္ရြာသားႏွစ္ေယာက္က အေခါင္းၾကီးကုိ ထမ္းကာဇရပ္ေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္ ။ သူတို႔ ဟုိမ်ိဳးလွိဳင္ဆိုေသာအေလာင္းေကာင္ၾကီးကုိ အေခါင္းထဲသို႔ ထည့္ေတာ့မည္လား…ရြာ၌ မသာအလွျပင္သူ ရွိေကာရွိပါ့မလား…ရွိမည္ မထင္ ။ ထုိသို႔ဆိုလွ်င္ မနက္ျဖန္ မသာပို႔သြားေသာလူတစ္သိုက္ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရတက္မေအးျဖစ္မိသည္ ။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း၌ပင္ ဤမွ်ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေသာအေလာင္းေကာင္ၾကီးကိုလင္းလင္းခ်င္းခ်င္းတြင္ ျမင္ေတြ႕ရသူအဖို႔ မည္မွ် စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းမည္နည္း ။ ေက်ာ္စိုးကေတာ့ ဟိုရီေဝေဝႏွစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ့္၏ရဲစြမ္းသတၱိရွိခဲ့ပံုအေၾကာင္းအစအဆံုး ဇာတ္စံုခင္းလ်က္ရွိ၏ ။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ကလည္းဟယ္ ဟုတ္လားဟင္ တစ္ေယာက္တည္းအမေလး ေၾကာက္စရာၾကီးစေသာ အာေမဋိတ္စကားလံုးမ်ားကို သံုးကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျမႇာက္ပင့္ခ်ီးက်ဴးလ်က္ ရွိသည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးထဲတြင္ေတာ့ မျငိမ္မသက္ ။ စက္ဘီးကို တပည့္တစ္ဦးကတြန္းလာေသာေၾကာင့္ လက္ဗလာ လမ္းေလွ်ာက္လာရေပမဲ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မရွိ ။ ထုိေၾကာက္စရာ လ်ွာတန္းလန္းမ်က္ႏွာၾကီးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ ထုိဇရပ္သို႔ ပထမဆံုး တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္ကို ျပန္လည္ေတြးေတာရင္း ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေနမိသည္ ။ အကယ္၍ ထုိစဥ္က ဇရပ္ေပၚမွလူကို လူေသမွန္းသာ သိသြားခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ေအာ္ဟစ္ ျပန္ေျပးလာမိမွာအေသအခ်ာ ။ တပည့္ေတြ၏အရိုအေသတန္ျခင္း ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာျခင္း ထုိမွတစ္ဆင့္ရြာသူၾကီးဆီသို႔ ပ်ံ႕လြင့္ကာ ျမိဳ႕သား ကိုလူေၾကာက္ဟုေျပာစမွတ္တြင္မည္ မလြဲ ။ လူေတြ၏အက်င့္ကကိုယ္ေၾကာက္စဥ္က အျပစ္ မရွိေသာ္လည္း သူမ်ားေၾကာက္လန္႔လွ်င္ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာခ်င္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား ။ယခုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိေသာေၾကာင့္သာလူေသအေလာင္းေကာင္ၾကီးကို အေဖာ္ျပဳရင္းထုိမိုးသည္းညကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲရဲဝံ့ဝံ့ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ စာေရးဝါသနာပါေသာကြ်န္ေတာ့္သမီးငယ္ေလးကို ရယ္စရာဟာသတစ္ပုဒ္ပမာ ေျပာျပရေပဦးေတာ့မည္ ။(ဖခင္ၾကီးေျပာျပေသာျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းကို ဆီေလ်ာ္သလိုေရးသားထားပါသည္)
ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္...ဂါဦးႏြန္းကို
No comments:
Post a Comment