ကြမ္းနည္းနည္းေလာက္

ဟိုးအရင္ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းကအေၾကာင္းေလးပါ...အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကြၽန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေလာက္ပဲ႐ွိဦးမယ္..၁၀တန္းဆိုတဲ့အတိုင္းေျပာမရ ဆိုမရ လုပ္ခ်င္တာလုပ္..ေပေတ ဆိုးသြမ္းေပါ့ဗ်ာ..ဘယ္လိုေျပာမရတဲ့အဆံုး.ကြၽန္ေတာ့ဘႀကီးေနတဲ့ ၈မိုင္ကိုပို႔ထားခံရပါေလေရာ..အင္းစိန္ကအိမ္မွာေတာ့အေဖရယ္အေမရယ္ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာေပါ့...ဇာတ္လမ္းကအဒီမွာစတာေပါ့ဗ်ာ...နာဂစ္ကျဖစ္..အိမ္မွာလဲအေဖနဲ႔အေမႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့..စိတ္မခ်ဘူးေျပာၿပီးအိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေရာ...ဘႀကီးကလဲဘယ္လႊတိလိမ့္မလဲ..လႊတိလိုက္ရင္ျပန္ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနတယ္ေလ... အဒါနဲ႔ပဲသူမသိေအာင္ခိုးထြက္လာတာေပါ့..နာဂစ္ၿပီးထားေတာ့သိတဲ့အတိုင္းပဲ ရန္ကုန္မွာလိုင္းကားေတြအဲဒီအေတာအတြင္းေတာ္ေတာ္႐ွားသြားတာ...ကားဂိတ္မွာရပ္ေစာင့္ေနရင္လဲ ဘႀကီးလက္ထဲျပန္မိသြားမွာစိုးရိမ္ရေသးတယ္...ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ အေမေမြးကတည္းကပါလာတဲ့ေျခေထာက္ကိုပဲအားကိုးၿပီး 8 mile to Insein လမ္းေလ်ွာက္သည္ေပါ့ဗ်ာ..ေလ်ွာက္ရင္းေလ်ွာက္ရင္း..အင္းစိန္ပန္းျခံလည္းေရာက္ေရာ..စဥ္းစားရၿပီေလ... အခု ၁၂၄ တို႔ ၄၈ လိုင္းကားတို႔ဆြဲေနတဲ့ အထက (၁) ဘက္ကျပန္မလား... ပ္ိုၿပီးနီးတဲ့ အမက(၁) ဘက္ (ဟီးႏိုးဂိတ္)ဘက္ကျပနိမလားဆိုၿပီးေတာ့...အဲဒီမွာကြၽန္ေတာ္ေရႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္လိုက္ပံုက..ဟီးႏိုးဂိတ္ဘက္ကျပန္ရင္ပိုနီးမယ္..ႏွစ္ခုစလံုးက အင္းစိန္ေဆး႐ုံကျဖတ္ရတာပဲဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့..အဲဒီအခ်ိန္မွာမီးကလဲ မလာဘူး..မုန္တိုင္းကတိုက္ၿပီးလို႔တစ္ရက္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္..အပင္ေတြကလဲၿပိဳ..အခ်ိန္ကလဲည ၇ နာရီေလာက္႐ွိၿပီဆိုေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲႀကီး လမ္းမွာေႁမြပါးကင္းပါးနဲ႔ဆိုၿပီး လဲက်ေနတဲ့အပင္တစ္ပင္ကေနၿပီးေတာ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ခ်ိဳးယူလာခဲ့တယ္ဗ်ာ..အဲဒါနဲ႔ပဲ ဟီးႏိုးဂိတ္ဘက္ကျပန္လာတယ္ဆိုပါေတာ့... အဲ...အင္းစိန္ CID ရံုးေ႐ွ့ေလာက္လဲေရာက္ေရာ...လမ္းမွာလူကလဲမ႐ွိ.ေဘးကိုၾကည့္ေတာ့လဲမီးရထားလမ္း..တစ္လမ္းလံုးမွာကိုတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့စိတ္ကအလိုလိုေနရင္းေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္ဗ်.. အဲဒီအခ်ိန္မွာသတိရတာကအေ႐ွ့ဆက္ေလ်ွာက္ရင္ အင္းစိန္ေဆး႐ုံကရင္ခြဲရံု..အဲဒီရင္ခဲြရံုကလဲကိုယ္ေတြ ၉တန္းတုန္းကေက်ာင္းေျပးရင္ ေဇယ်၀တီတစ္လံုး၀ယ္ၿပီးေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံေစာင့္တဲ့ကုလားေတြနဲ႔သြားသြားေသာက္ၿပီး အေလာင္းခြဲတာသြားသြားၾကည့္တာေလ...အခုေခါင္းထဲမွာစဥ္းစားမိတာက ငါအဲ့ ရင္ခြဲရံုေ႐ွ့ကျဖတ္သြားရင္..ဗိုက္ကေဟာင္းေလာင္း ေခါင္းခြံႀကီးကလွန္ထားတဲ့ ဟာႀကီးေတြနဲ႔မ်ားေတြ႕မလားဆိုၿပီး ...ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ... ငါျဖင္ယားၿပီး ထြက္လာတာေတာ့မွားၿပီျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔လဲေတြးမိေသးတယ္..ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟဲ့ေယာက်ာၤးဘာမွ ေၾကာက္၀ူး လာခ်င္တဲ့ဟာလာစမ္းကြာဆိုၿပီး ပုဆိုးကိုတိုတို၀တ္ လက္ထဲကဒုတ္ကို အက်ီႋနဲ႔ခိုင္ေနေအာင္ခ်ည္ၿပီး မေျပးယံုတမယ္နဲ႔ ရင္ခြဲရံုေ႐ွ့ကျဖတ္လာခဲ့တယ္...ရင္ခြဲရံုသာေက်ာ္လာဘာအေကာင္မွလဲမေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး...အဲဒီရင္ခြဲရံုေက်ာ္လာၿပီးေတာ့ ေအးသိတ္ဓ္ိ ကုန္းတက္နားလဲေရာက္ေရာ ေရေျမာင္းႏွစ္ခမ္းမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ငါးထိုင္မွ်ားေနၾကတယ္ဗ်ား...လူကလဲအစကတည္းကေၾကာက္ေနတာဆိုေတာ့..အေဖာ္ေလးေတြ႕ေတာ့အား႐ွိသြားတာေပါ့..လကေတာ့မသာဘူးၾကယ္ေရာင္ေလးေတြ႐ွိလို႔ထင္တယ္ပတ္၀န္းက်င္ကိုနည္းနည္းေတာ့ျမင္ရတယ္...အင္း..စကားေလးျပန္ဆက္ဦးမယ္..အဲ့ဒီသားအဖကိုျမင္ေတာ့ျပန္ရင္အေဖာ္ေလးရေလာက္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး စကားေရာေဖာေရာသြားေျပာတာေပါ့..ဟာဦးေလးဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွ ငါးမ်ွားေနတယ္ငါးေရာေတာ္ေတာ္ရၿပီလား..ဘယ္မွာေနတာလဲဆိုၿပီးေမးေတာ့..အင္းဒီလိုပါပဲတဲ့ ...အဲ့ဒီအသံႀကီးကိုနားထဲကခုခ်ိန္္ထိမထြက္ဘူးဗ်ာ..ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထၿပီး.ေက်ာထဲကစိမ့္တက္သြားတာပဲ..သူ႔ေဘးကကေလးေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉၂ ကြမ္းယာဘူးထဲကႏိႈက္ႏိႈက္စားေနတာ..ဘာေတြလဲေတာ့မသိဘူး..အဲ့ဒါနဲ႔ညီေလးဘာေတြစားေနတာလဲ ကြမ္းဆိုရင္ကိုႀကီးကိုလဲေကြၽးပါဦးဆိုေတာ့...လက္ထဲထည့္ေပးတာနဲ႔ၾကည့္လိုက္တာ..အမငီးတီေကာင္ေတြဗ်..အဲဒီအခ်ိန္မွာငါးမွ်ားေနတယ့္ဦးေလးႀကီးကကြၽန္ေတာ့ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္.အူေတအသဲေတြြႏွလံုးေတြေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ျဖစ္ကုန္ၿပီလားေအာက္ေမ့ရတယ္ဗ်ာ..မ်က္လံုးေတြကေဖြးစြတိၿပီးအေရျပားကလဲ၀ါၾကင္ၾကင္ႀကီးလိုပဲ...ကြၽန္ေတာလည္းတစ္ခ်ိဳးတည္းေျပးတာ..ပါးစပ္ကလည္းဘာေတြေအာ္လို႔ေအာ္လာမွန္းလဲကို႔ဟာကိုမသ္ိေတာ့ဘူး ..ေဆး႐ုံအေက်ာ္ကေနေျပးလာတာ..ေဖာ့ကန္ေရာက္တဲ့အထိ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာလိုက္တယ္ထင္တယ္...အဲဒီေန႔ကအေဖနဲ႔အေမကိုလြမ္းတယ္အေၾကာင္းျပၿပီးႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား၀င္အိပ္ပါေၾကာင္း..


Credit to အူးအူး ခ်စ္ေကာင္း