မေၾကာက္ပါနဲ႔ တို႔သရဲပါ..

ဒုကၡ၊ဒုကၡ။ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္တပ္ထဲမွာေနတုန္းကဘာဘဲေျပာေျပာဗိုလ္ႀကီးဆိုေတာ့လူရိုေသ၊ရွင္႐ိုေသရွိေသးတယ္။ေျခေထာက္မိုင္းထိတာနဲ႔ေအာ္တိုငုတ္တုတ္လဝကေရာက္ေတာ့ေအာက္ကလဝကစစ္စစ္ေတြကက်ေနာ္တို႔ကိုမိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ေတြဆိုၿပီးမၾကည္ျဖဴ။အထက္ကလူႀကီးမ်ားကလည္းတပ္ထဲမွာလူ၅၀ေလာက္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ေကာင္ေတြဘဲ၊ဒီလို႐ုံးတစ္႐ုံးမွာ႐ွိတဲ့လူ၁၅ေယာက္ေလာက္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရတာျပႆနာမရွိလို႔မ်ားထင္ေနသလားမသိဘူး။ကိုယ့္ဘဝကိုထင္ေနတာကေတာ့ဘိန္းမုန္႔မ်ားလိုဘဲေပါ့။ဟုတ္တယ္ေလ၊အထက္ပူေအာက္ပူဆိုေတာ့သိပ္မွမကြာတာကိုး။ တပ္ထဲမွာတုန္းကေယာက္်ားသားေတြခ်ည္းဆိုေတာ့အမိန္႔တစ္ခုေပးလိုက္ရင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္အရပ္ဘက္ဝန္ထမ္းေတြက်ေတာ့ဒီလိုကိုင္တြယ္လို႔မရမွန္းလူႀကီးေတြသိမွသိပါေလစ။အခုလည္းၾကည့္ေလေနျပည္ေတာ္ကိုေလးလပတ္တက္ရမယ္တဲ့။အမွန္က်ေနာ့္ရာထူးအရဦးစီးရုံးခ်ဳပ္ကဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ေတြ႔ရသည့္ေလးလပတ္ဆိုတာဘာမွမဆိုင္ေခ်။တိုင္းဦးစီးမွဴးျပည္နယ္ဦးစီးမွဴးမ်ားသာတက္ရေလ့႐ွိၿပီးအထူးခ႐ိုင္ျဖစ္သည့္ေညာင္ဦး၊တမူး၊မူဆယ္ႏွင့္ေမာင္ေတာမွခ႐ိုင္မွဴး(ဒုညႊန္မွဴး)မ်ားသာတက္ရေလ့ရွိသည္။ဒါေပသိက်ေနာ့္မွာေတာ့ေညာင္ဦးသို႔ေရာက္ေနၿပီးခ႐ိုင္မွဴးမ႐ွိေသးသည့္အတြက္ယာယီခရိုင္မွဴးတာဝန္ယူထားရသျဖင့္႐ုံးခ်ဳပ္ေလးလပတ္တက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ရုံးဆင္းသည္ႏွင့္ခါတိုင္းလိုေဂါက္အိတ္မကိုင္ႏိုင္ဘဲမိန္းမအားအဝတ္အစားအိတ္ျပင္ခိုင္းသည့္အတြက္မိန္းမကေမးေတာ့ေနျပည္ေတာ္ေလးလပတ္တက္ရမယ္ဆိုတာေျပာၿပီးလိုက္ဦးမလားဆိုေမးသည့္အေမးပင္မဆုံးေသးအေျဖအျမန္ေပးေလသည္။''ဟင့္အင္း''တဲ့။အဲဒါနဲ႔ညေန၅နာရီထိုးေတာ့လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီးေညာင္ဦးမန္းကားႏွင့္တက္လိုက္သြား႐ုံေပါ့။ကားေပၚေရာက္ကတည္းကအိပ္လိုက္တာေဘာဂသီရိကားကြင္းေရာက္မွႏိုးေတာ့တယ္။ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာနကကားတစ္စီးအဆင္သင့္ေတြ႕တာနဲ႔တက္လိုက္သြားၿပီးအရာ႐ွိလူလြတ္ေဆာင္(လူပ်ိဳေဆာင္မဟုတ္)တြင္ဆင္းေနခဲ့လိုက္တယ္။အပတ္စဥ္တူ႐ုံးခ်ဳပ္ကသူငယ္ခ်င္းအခန္းမွာဘဲကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးမနက္စာႀကိတ္လိုက္တာေပါ့။ မနက္၈နာရီထိုးေတာ့ဖယ္ရီကားနဲ႔လိုက္သြားရင္းေဘးတေလွ်ာက္ေလ့လာၾကည့္တာျပည္သူေတြေျပာသလို''ၾကက္ေျပေတာ့းေခြးေရာက္၊ၿမိဳ႕တည္ေတာ့ေနပူေတာ္၊လားလားမွမေလ်ာ္''ဆိုတာမွန္မွန္းသိလိုက္ရတယ္ဗ်ား။မနက္တင္ေတာ္ေတာ္ပူေနၿပီ။ရုံးကလည္းသူမ်ား႐ုံးေတြနဲ႔မတူေတာစပ္မွာ။႐ုံးေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး။အစည္းအေဝးစေတာ့တယ္။ထုံးစံအတိုင္းစာ႐ြက္ေပၚမွာေအာင္ျမင္ေနတဲ့စီမံခ်က္ေတြကိုဖတ္ၾက၊မစားရဝခမန္းေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ ညေန၆နာရီေက်ာ္မွဘဲလိမ္ေနတဲ့သူေတြလိမ္ေနတာကိုယုံျပတဲ့သူေတြလိမ္ၿပီးယုံျပတဲ့ပြဲကၿပီးသြားတယ္။ထုံးစံမျပတ္ေဂါက္ရိုက္ညစာစားၿပီးေတာ့က်ေနာ္ေညာင္ဦးကိုျပန္ဖို႔ကားကမမွီေတာ့ဘူး။စိတ္နည္းနည္းေလသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ေတာ္ေသးတာကပ်ဥ္းမနားသားငယ္သူငယ္ခ်င္းကဟိုတယ္ဇုန္ကဟိုတယ္တစ္ခုမွာတည္းခိုဖို႔စီစဥ္ေပးေတာ့က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။သူ႔ကားနဲ႔ဘဲဟိုတယ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးတာပါ။ ဟိုတယ္နာမည္ေတာ့မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ဟိုတယ္ဇုန္ကိုဝင္ရင္၂လုံးေျမာက္လို႔သာမွတ္ထားပါေတာ့။ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့လူကအ႐ွိန္မတက္ေသးတာနဲ႔စားေသာက္ခန္းတန္းဝင္ၿပီးေရႊတစ္ျပားမွာေသာက္ေနလိုက္တယ္။ေသာက္ေနရင္းနဲ႔စားေသာက္ခန္းပိတ္ေတာ့မယ္လို႔waiterေလးလာေျပာမွနာရီကိုၾကည့္မိတာ၁၀နာရီေတာင္ခြဲေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီဗ်။ bill႐ွင္းၿပီးမွကိုယ့္အခန္းေသာ့ကိုကိုယ္ၾကည့္မိတယ္။အခန္းနံပါတ္၃၀၆ဆိုေတာ့တတိယထပ္ဆိုေတာ့အေပၚဆုံးထပ္ေပါ့။ဓါတ္ေလွကားဘက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းReceptionကိုၾကည့္မိေတာ့ညဂ်ဴတီက်ေကာင္ေလးကထြက္လာၿပီးေတာ့က်ေနာ့္ကို''ဆရာ၊လိုက္ပို႔ေပးဖို႔လိုပါသလားခင္ဗ်ာ''လို႔ေမးတယ္။က်ေနာ္ေခါင္းရမ္းျပေတာ့ခ်ာတိတ္ေလးလည္းျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။ခ်ာတိတ္ေလးကထြက္သြားေပမယ့္က်ေနာ့္ကိုလွည့္လွည့္ၾကည့္ေနတာဗ်။ ဓါတ္ေလွကားခန္းေရွ႕မွာေစာင့္ေန တုန္း''မင္းကလည္းကြာ၊သူ႔ဘာသာသူသြားလိမ့္မေပါ့။သြားေမးေနေသးတယ္။ႀကိဳက္မွန္းမသိ၊မႀကိဳက္မွန္းမသိ''ဆိုတဲ့စကားသံၾကားတာနဲ႔အသာေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ခုနကက်ေနာ့္ကိုလာေမးတဲ့ခ်ာတိတ္ေလးနဲ႔က်န္တဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ေျပာေနတာဗ်။က်ေနာ့္ကိုလာေမးတဲ့ခ်ာတိတ္က''မဟုတ္ဘူး၊အဲဒီဧည့္သည္က၃ထပ္မွာတည္းတာမို႔ငါကေမးလိုက္တာပါကြာ''လို႔ျပန္ေျဖေတာ့က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က''အင္းအခန္းမ႐ွိလို႔သာ၃ထပ္ကအခန္းေပးရတာ။ဘာၾကားရဦးမလဲမသိဘူး''လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတြးလိုက္မိတာကေတာ့''ေၾသာ္သူတို႔၃ထပ္ကအခန္းေတြမေကာင္းလို႔ဧည့္သည္ေတြမႀကိဳက္ေတာ့ခဏခဏcomplaintတက္တယ္ထင္ပါရဲ႕''ေပါ့။ေတြးေနတုန္းဓါတ္ေလွကားေရာက္လာတာနဲ႔က်ေနာ္လည္း၃ထပ္ကိုတက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ၃ထပ္ေရာက္ေတာ့က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ဘယ္အခန္းကကေလးေတြလဲမသိပါဘူးဗ်ာ။ေကာ္ရစ္ဒါမွာေဆာ့ေနၾကတယ္။ဆူညံေနတာဘဲ။မိဘေတြကလည္းမေျပာဘူးလားမသိဘူး။က်န္တဲ့အခန္းကဧည့္သည္ေတြအားနာစရာဗ်ာ။က်ေနာ္ေတာင္အဲဒီကေလးေတြကိုေ႐ွာင္ၿပီးမနည္းထြက္လာရတယ္။က်ေနာ့္အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့အိပ္ကပ္ထဲကေသာ့ကိုႏႈိက္ယူလိုက္တယ္။ပထမညာဘက္အိပ္ကပ္၊မေတြ႕။ၿပီးေတာ့ဘယ္ဘက္အိပ္ကပ္၊မေတြ႕။ကိြဳင္ဘဲ။ဘယ္မွာက်န္ခဲ့ပါလိမ့္ေပါ့။ စားေသာက္ခန္းကစားပြဲေပၚမွာက်န္ခဲ့သလားဆိုတာစဥ္းစားေနတုန္းက်ေနာ့္လက္ကိုလာဆြဲလို႔ၾကည့္မိေတာ့ကစားေနတဲ့ကေလးထဲကကေလးမေလးျဖစ္ေနတယ္ဗ်။သူကက်ေနာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း''ဦးဦး၊အခန္းေသာ့ကဒီမွာ။သမီးတို႔နားကျဖတ္သြားတုန္းက်ခဲ့တာ''ဆိုၿပီးေသာ့ကိုေပးေနတာဗ်။က်ေနာ္လည္းေသာ့ကိုျပန္ယူလိုက္ၿပီးေက်းဇူးတင္စကားေတာင္မေျပာလိုက္ရဘူး။ကေလးမေလးကကစားေနတဲ့ကေလးေတြဆီျပန္လွည့္ေျပးသြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္းအခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီးဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။အဝတ္အစားခြ်တ္ၿပီးေရခ်ိဳးဖို႔အတြက္BathTubကိုေရဖြင့္ေနတုန္း ဖုန္းလာတာနဲ႔သြားကိုင္လိုက္တ ယ္။ရုံးခ်ဳပ္ကသူငယ္ခ်င္းဆီကပါ။မနက္ျဖန္ေန႔လည္၂နာရီမွာဒုဝန္ႀကီးကအထူးခ႐ိုင္မွဴးေတြနဲ႔ေတြ႕မယ္ေျပာလို႔က်ေနာ့္ကိုလွမ္းဖုန္းဆက္တာပါ။က်ေနာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္ဗ်။ဒီအတိုင္းဆိုမနက္ျဖန္တစ္ညဒီမွာဆက္ေနရဦးမွာေပါ့။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ေတာ့ခုနကက်ေနာ္ေရဖြင့္ခဲ့တဲ့Bath Tubကေရျပည့္ၿပီးေရပိတ္ ထားတာကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့အံ့ၾသသြားတယ္။ဒါေပမယ့္စိတ္ထဲမွာ''ငါေရပိတ္ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕''လို႔ဘဲေတြးမိလိုက္တယ္။ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့မွလူကလန္းဆန္းသြားတာေၾကာင့္ညအိပ္လဲၿပီးဝင္အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းအသံၾကားလို႔က်ေနာ္ႏိုးလာတယ္ဗ်။ၾကည့္လိုက္ေတာ့တီဗီကပြင့္လွ်က္ႀကီး။က်ေနာ္လည္းဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္။ငါတီဗီဖြင့္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလာေပါ့။နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မနက္၃နာရီထိုးခါနီးေနၿပီ။အဲဒီအခ်ိန္မွာေရခ်ိဳးခန္းအဝကအရိပ္တစ္ခုေတြ႕လိုက္လို႔က်ေနာ္လည္းကုတင္ေပၚကေနေျပးဆင္းၿပီးၾကည့္တာ။ဘာမွမရွိဘူး။ေရခ်ိဳးခန္းလိုက္ကာစဘဲေနမွာေပါ့လို႔စိတ္ထဲကေတြးမိလိုက္တယ္။ ျပန္အိပ္ၾကည့္တာမရတဲ့အဆုံးတီဗီလိုင္းေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာတစ္လိုင္းမွာကားေကာင္းတာနဲ႔ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ဇာတ္လမ္းကေကာင္းေလာက္တာမို႔ထပ္ၿပီးမထခ်င္တာနဲ႔တလက္စတည္းၿပီးေအာင္ဆးလိပ္ဘူးနဲ႔ျပာခြက္ကိုယူၿပီးက်ေနာ့္ေဘးကခုံပုေလးေပၚတင္ထားလိုက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းကစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းေတာ့က်ေနာ္လဘ္းေမ်ာသြားတယ္။ေၾကာ္ျငာလာေတာ့မွေဆးလိပ္ေသာက္မယ္ဆိုၿပီးခုံပုေလးေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္။အဲဒါနဲ႔ထၾကည့္ေတာ့ေဆးလိပ္ဘူးေရာ၊ျပာခြက္ေရာ၊မီးျခစ္ေရာကတီဗီေပၚမွာေရာက္ေနတယ္ဗ်။က်ေနာ့္စိတ္ထဲသိပ္မသၤကာေတာ့ဘူး။က်ေနာ္ဒီေလာက္ေတာ့မွားစရာမရွိဘူးေလဗ်ာ။ရင္ထဲပူလာတာနဲ႔တီဗီေဘးကေရခဲေသတၱာပုေလးထဲကကြ်ဲရိုင္းတစ္ဗူးေဖာက္ေသာက္ေနတုန္းေရခ်ိဳးခန္းကေနေရဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့အသံၾကားတာနဲ႔က်ေနာ္သြားၾကည့္ေတာ့ဘာေရမွမဖြင့္ထားဘူးဗ်။ ေရခ်ိဳးခန္းကျပန္ထြက္လာၿပီးေဆးလိပ္ေသာက္မလို႔တီဗီေပၚကေဆးလိပ္ဘူးလွမ္းအယူ။က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေသြးပ်က္သြားတယ္။တီဗီေပၚမွာမ႐ွိေတာ့ျပန္ဘူး။ကုတင္ေဘးကခုံပုေလးေပၚျပန္ေရာက္ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္''ခစ္ခစ္ခစ္''လို႔ရယ္သံၾကားလို႔ၾကည့္မိတာက်ေနာ့္ကိုေသာ့လာေပးတဲ့ကေလးမေလးကက်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာအိပ္လ်က္ႀကီးနဲ႔ရယ္ေနတာဗ်။က်ေနာ္ကုတင္ဆီေျပးေတာ့ကေလးမေလးကေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးၿခံဳလိုက္တယ္။က်ေနာ္လည္းေဟ့လို႔ေအာ္ၿပီးအနားေရာက္လို႔က်ေနာ္ေစာင္ကိုဆြဲလွန္လိုက္တာေစာင္ေအာက္မွာဘာမွမ႐ွိဘူး။ က်ေနာ္အခန္းထဲမွာဆက္မေနရဲေတာ့ဘူးဗ်ာ။အျပင္ထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့တာေပါ့။စြပ္က်ယ္ေကာက္စြပ္ၿပီးတန္းထြက္လာလိုက္တယ္။အျပင္ေရာက္ေတာ့အခန္းအားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။က်ေနာ္လည္းလသာေဆာင္ဘက္ကိုထြက္လာလိုက္တယ္။လသာေဆာင္မွာေလေလးကတိုက္ေနေတာ့က်ေနာ္နည္းနည္းအလန္႔ေျပသြားၿပီ။က်ေနာ္လည္းခုံတစ္ခုံမွာထိုင္ေနရင္းေဆးလိပ္ေသာက္ေနလိုက္ တယ္။''ဒီမွာ၊ဒီမွာ''ေခၚသံၾကားလို႔လန္႔သြားတာဗ်ာ။လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ညအိပ္ပိုးဂါဝန္နဲ႔အသက္၂၅ေလာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဗ်။ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ထင္႐ွားတာသူ႔ပါးေပၚကမွဲ႔ေလးဗ်။ထင္းေနတာဘဲ။ အဲဒီေကာင္မေလးကက်ေနာ္လန္႔သြားတာကိုၾကည့္ရင္းသူ႔ဘာသာသူရယ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ၿပီးမွ''Sorryေနာ္။အကိုႀကီးကိုတမင္ေျခာက္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။က်မကေဆးလိပ္နံ႔မခံႏိုင္လို႔ေျပာမလို႔ေခၚလိုက္တာပါ''လို႔ေျပာတယ္။က်ေနာ္က''ရပါတယ္။႐ုတ္တရတ္ဆိုေတာ့နည္းနည္းလန္႔သြားလို႔ပါ''လို႔ျပနိေျဖလိုက္ရတယ္။သူကဆက္ၿပီး''ဒီအခ်ိန္ထိမအိပ္ေသးဘူးေပါ့''လို႔ဆက္ေျပာေတာ့က်ေနာ္က''အိပ္မေပ်ာ္လို႔ေဆးလိပ္ထြက္ေသာက္တာပါ။ညီမကဧည့္သည္ဘဲလား''လို႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။သူက''ဟုတ္တယ္။ညိဳတို႔ကဒီမွာမိသားစုလိုက္တည္းေနတာ။ဒါေပမယ့္ေရာက္ေနတာေတာ့ၾကာၿပီ''လို႔ျပန္ေျဖတယ္။က်ေနာ္နဲ႔သူအဲဒီလိုစကားေျပာေနရင္းအ႐ွိန္ရလာေတာ့က်ေနာ္က''ညီမတို႔ဒီမွာတည္းတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ဒီဟိုတယ္မွာထူးထူးဆန္းဆန္းေတြႀကံဳဖူးလား''လို႔ေမးလိုက္တယ္။သူက ေန''ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။သရဲေျခာက္တာကိုေျပာတာလား''လို႔ျပန္ေမးေတာ့က်ေနာ္ကေန''အင္း၊ဆိုပါေတာ့''လို႔ေျဖလိုက္တယ္။သူကအသံထြက္ေအာင္ရယ္ေနရင္း''အကိုႀကီးကလည္းသရဲေျခာက္တာမ်ားေၾကာက္စရာမွတ္လို႔။သူတို႔ကစတာေနာက္တာေနမွာပါ''လို႔ထူးထူးဆန္းဆန္းေျပာတယ္။က်ေနာ္လည္းရယ္ေနလိုက္တယ္။သူကဆက္ၿပီး''ကဲမိုးေတာင္လင္းေတာ့မယ္။ညိဳသြားေတာ့မယ္။အကိုႀကီးလည္းအခန္းျပန္ေတာ့ေလ။ေတာ္ၾကာအကိုႀကီးေျပာတဲ့သရဲနဲ႔ေတြ႕ေနဦးမယ္''လို႔ေျပာရင္းမတ္တပ္ရပ္ၿပီးထထြက္သြားဟန္ျပဳရင္း''သရဲမေၾကာက္ပါနဲ႔အကိုႀကီးရယ္။ညိဳတို႔႐ွိပါတယ္။ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။မနက္ DiningRoomမွာေတြ႕ၾကတာေပါ့'' လို႔ဆက္ေျပာရင္းထြက္သြား ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သာသိမို႔အခန္းထဲဝင္ရေကာင္းႏိုးႏိုးစဥ္းစားေနရင္းမထူးပါဘူး။ဝင္အိပ္စရာဒီတေနရာဘဲရွိမွေတာ့မတတ္ႏိုင္ဘူးေလဆိုၿပီးအခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္မွာစိုးလို႔ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီးအိပ္ပစ္လိုက္တာ။ေအးေရာဘဲ။ ဖုန္းျမည္သံၾကားလို႔ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းဆီကျဖစ္ေနတယ္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားဖို႔လာေခၚမယ္ေျပာလို႔နာရီၾကည့္ေတာ့၉နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မွန္းသိလိုက္တယ္။အဲဒါနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္အဝတ္အစားလဲၿပီးထြက္လာလိုက္တယ္။ညတုန္းကမူးေနလို႔သတိမထားမိတာဗ်။၃ထပ္မွာအခန္းက၃ခန္းဘဲရွိတာ။က်န္တာကHallခန္းႀကီးလိုလုပ္ထားတာ။မေန႔ညကညိဳဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကမိသားစုလိုင္ဆိုေတာ့ဒီအခန္း၂ခန္းကတစ္ခန္းခန္းကေပါ့။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ေကာင္တာကိုအရင္သြားၿပီးဒီေန႔အခန္းဆက္ယူမယ္ဆိုတာကိုေျပာရင္းအခန္းလဲေပးဖို႔ကိုေျပာေတာ့ေကာင္တာကကေလးမေလးေတြမ်က္ႏွာပ်က္ရင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့''ဆရာ၊ဘာမ်ားအဆင္မေျပလို႔လဲရွင့္။''လို႔ေမးေတာ့က်ေနာ္က''ညကဗ်ာေဘးအခန္းကကေလးေတြေဆာ့ေနတာဆူလို႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မရဘူး။အဲဒါေၾကာင့္ပါ''လို႔ေျဖေတာ့ကေလးမေတြတေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကုန္တယ္။ၿပီးမွ''ဟုတ္ကဲ့႐ွင့္။အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္။မနက္စာသုံးေဆာင္ပါဦး႐ွင့္''လို႔ေျဖတယ္။ က်ေနာ္လည္းစားေသာက္ခန္းထဲဝင္ၿပီးစားပြဲလြတ္တစ္လုံးမွာဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။စားပြဲထိုးေလးကစားစရာလာခ်ေပးေတာ့စားမလို႔လုပ္ေတာ့မွမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကဓါတ္ပုံကိုျမင္လိုက္တယ္။မိသားစုဓါတ္ပုံပါ။လင္မယားတစ္တြဲရယ္။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရယ္တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ပုံပါ။နိန္းကေလးကတျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ညကက်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တဲ့ညိဳဆိုတဲ့ေကာင္မေလးေပါ့။က်ေနာ္လည္းေကာ္ဖီခြက္လာခ်ေပးတဲ့စားပြဲထိုးေလးကိုေမးၾကည့္ေတာ့''အဲဒါဒီဟိုတယ္ပိုင္ရွင္မိသားစုပုံပါ ဆရာ''လို႔ေျဖေတာ့မွလတ္စသတ္ေတာ့ညိဳကဒီဟိုတယ္ပိုင္ရွင္သမီးအႀကီးမကိုး။ေဘးနားကကေလးမေလးပုံကိုေသခ်ာၾကည့္ေတာ့က်ေနာ္တြန္႔သြားတယ္။ညကက်ေနာ့္ကိုအခန္းေသာ့လာေပး၊အခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့ကေလးမေလးျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ညကက်ေနာ့္ကိုလာေမးတဲ့ေကာင္တာခ်ာတိတ္ေရာက္လာၿပီး''ဆရာအခန္းလဲေပးဖို႔အဆင္ေျပပါၿပီခင္ဗ်''လို႔လာေျပာတာနဲ႔က်ေနာ္ လည္း''ညီေလးခဏေလာက္ေနပါဦး။ကိုယ္သိခ်င္တာေလး႐ွိလို႔''ဆိုၿပီးေခၚလိုက္တယ္။ခ်ာတိတ္က''ဟုတ္ကဲ့''ဆိုၿပီးရပ္ေနတယ္။က်ေနာ္ကဘဲဆက္ ၿပီး''ညီေလးဒီဓါတ္ပုံထဲကေကာင္မေလး၂ေယာက္ကညီအစ္မလား''လို႔ေမးလိုက္တယ္။သူကေနၿပီး''ဟုတ္တယ္ခင္ဗ်။ဒီဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕သမီး၂ေယာက္ပါ။ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလူ၂ေယာက္စလုံးကမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ဒီဟိုတယ္ေဆာက္ေနတုန္းကလာလည္ရင္းအေနာက္ေရကူးကန္မွာေရနစ္ၿပီးေတာ့၂ေယာက္စလုံးေသသြား႐ွာတယ္ခင္ဗ်''လို႔ေျဖေတာ့က်ေနာ့္မွာဗ်ာဘာဆက္ေျပာရမွနိးမသိတာနဲ႔''ေၾသာ္ဟုတ္လား။ကိုယ္လည္းညကကြာေရခ်ိန္ကိုက္ေနတာနဲ႔အိပ္မလို႔ဟာကိုေဘးအခန္းကကေလးေတြဆူေနလို႔အိပ္မရပါဘူးကြာ။အဲဒါေၾကာင့္အခန္းလဲခိုင္းတာပါ။''လို႔ေျပာလိုက္တယ္။အဲဒီအခါခ်ာတိတ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး''ဆရာ။၃ထပ္ကအခန္းေတြမွာဧည့္သည္မ႐ွိဘူးခင္ဗ်။အဲဒါဟိုတယ္ပိုင္႐ွင္ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြလာမွေပးရတဲ့အထူးခန္းေတြပါ။''လို႔ေျဖေတာ့က်ေနာ့္စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္လည္းဆက္ၿပီး''သမီးအႀကီးမနာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ''လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္ေျပာသြားတဲ့နာမည္ကိုၾကားလိုက္ေတာ့က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာငါမေန႔ညကေတြ႔ခဲ့တာလူမဟုတ္ဘူးဘဲလို႔ဒုံးဒုံးခ်လိုက္တယ္။ ေၾသာ္ငါ့ႏွယ္သရဲကလာၿပီးမေၾကာက္နဲ႔တို႔ရွိတယ္ဆိုၿပီးလာအားေပးသြားတာပါလားလို႔ေတြးမိလိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္ေျပာတဲ့''ပိုင္ရွင္ရဲ႕သမီးအႀကီးမနာမည္ကသင္းညိဳဆန္း။က်ေနာ္တို႔ကညိဳေလးလို႔ေခၚၾကတယ္''တဲ့ဗ်ာ။

ေက်းဇူးတင္လွ်က္ ဝင္းမ်ိဳးခိုင္

Read More »

တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လူတစ္ေယာက္

“ ဗ်ာ…တ…တကယ္ ! အမေလး…ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္

ၾကားတာနဲ႔ေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္ ဆရာရယ္ ။ ဆရာေကာ နည္းနည္းမွ မေၾကာက္ဘူးလား ။”“ ဟိတ္ေကာင္ ေက်ာ္ဦး ဆရာက မင္းလို ငေၾကာက္မွမဟုတ္တာ ။ ဆရာက ေၾကာက္ေသြးကို မပါတာ…ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ဆရာ ။”“ ဟိတ္ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ကလည္း ဘာမဟုတ္တာေလးကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဝိုင္းေျမႇာက္မေနၾကနဲ႔ေတာ့ ။ မင္းတို႔ကို ငါ ေဒါသထြက္ေနတာေနာ္ ။ တိတ္တိတ္ေနၾက…ကဲ…ဘယ္မလဲ ငါ ထြက္ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ထန္းရည္အိုး ။ ခ်ေတာ့…ေသာက္ၾကစို႔ ။”ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္- ထန္းရည္အိုးထဲက ထန္းရည္ကို ဖန္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္ျပီး တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္ရင္း တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ ဆင့္ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္ ။ မေသာက္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ…ဒီလိုမ်ိဳးမွမေသာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။တပည့္ေတြ ေရွ႕မွာမို႔လို႔ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာအရခပ္တည္တည္ေနရင္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးပါကြာ …ဘာညာဆိုျပီး ျဖီးျဖန္းေနရေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လန္႔တုန္လွဳပ္ေနရသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာကြ်န္ေတာ္ အသိဆံုး…။ ေဟာ…ဒီမွာၾကည့္ ကြ်န္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ခုထက္ထိ ေအးစက္ထံုက်င္ေနတုန္း…။ မေၾကာက္ ခံႏိုင္ရိုးလား…အမေလး…ျပန္ေတြးတာနဲ႔ ၾကက္သီးထတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းသာ တပည့္ေတြမ်ားသိသြားခဲ့ရင္ ဟား…ဟား..တို႔ဆရာေတာ့ သနားပါတယ္ကြာဆုိျပီး ဟားတိုက္ရယ္ၾကမွာျမင္ေယာင္ေသး ။ အင္း…ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ပံုကလည္း ေတာ္ရံုလူဆို ေသြးပ်က္သြားႏိုင္မယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး ။ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိေသာေၾကာင့္သာ ေတာ္ပါေသးေတာ့တယ္ ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ့ ။***************************************************************- လမိုက္ည မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း မိုးရည္စက္မ်ားကိုပ်ိဳ႕အန္ခ်ေတာ့မည့္တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတိမ္စိုင္ခဲေတြကေကာင္းကင္ယံတစ္ခြင္လံုး ျပည့္ႏွက္အုပ္စိုးလို႔ ။ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝွ႔ဝိုက္တိုက္ခတ္လိုက္ခ်ိန္ ေၾကြလြင့္က်ဆင္းလာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကလည္းေျမျပင္တလင္းတြင္ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ။ မိုးရြာသြန္းမည္ကို တင္ၾကိဳမွန္းဆေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ ကိုေရႊေခ်ာဖားတစ္သိုက္ကလည္း ေတးသံသာသာတို႔ျဖင့္ တအုမ္အုမ္တအြမ္အြမ္…။ မိုးကား သည္းသည္းမည္းမည္းရြာသြန္းျဖိဳးရန္ ဟန္ျပင္ေနခိုက္ ကြ်န္ေတာ္ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့၍ ဆရာေတာ္ဘုရားတားသည့္ၾကားကပင္ရြာထိပ္ဆီသို႔ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ နင္းထြက္လာခဲ့သည္ ။စိတ္ထဲကလည္း ရြာထဲသို႔ ထန္းရည္သြားဝယ္ၾကေသာတပည့္တစ္သိုက္ကို ဆူပူက်ိန္ဆဲေနမိ၏။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ကားလမ္းမသို႔ ေရာက္ရန္ လယ္ကြင္းလယ္ကန္သင္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ မိုင္ဝက္ခန္႔ ခရီးႏွင္ရသည္ ။ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္တို႕၏ ယိမ္းႏြဲ႕လွဳပ္ရမ္းေနပံုက တစ္ကိုယ္တည္း စက္ဘီးစီးလာသူ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ျဖစ္လို႔ေနေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုထဲတြင္ ေဒါသႏွင့္ေလာဘတရားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္မို႔ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ သတိမရ ။ ညေနေလးနာရီခြဲကတည္းက ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ယခုခ်ိန္ထိ ျပန္မေရာက္ၾကေသးေသာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္သံုးေယာက္ကို ေဒါသထြက္ရင္း ထန္းရည္ေသာက္ရရန္အတြက္ ေလာဘတက္ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္က ေျခာက္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာရွိေသးေသာ္လည္း တိမ္ညိဳတိမ္မည္းမ်ားေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း ။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို မၾကည့္ပါဘူးဟုစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားျပီးမွ ထိန္းမရတဲ့မ်က္လံုးမ်ားက ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို လွဳပ္ရွားသြားေစတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စက္ဘီးကို ျမန္ႏုိင္သမွ် ျမန္ေစရန္ ကသုတ္ကရုိက္ နင္းပစ္လိုက္သည္ ။ ရြာရွိသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိသလို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေဘးတြင္ သိခၤ် ိဳင္းရွိသည္မွာလည္းအမွန္ေတာ့မဆန္းၾကယ္ပါေပ ။သို႔ေသာ္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သည့္ လူ႔သဘာဝအရ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ သိခၤ် ိဳင္းေျမကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခိုက္ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္ျခားတုန္လွဳပ္စြာႏွင့္ စက္ဘီးကို ကမန္းကတန္း နင္းသြားလိုက္ရာ မုိင္ဝက္ဆိုေသာ အကြာအေဝးကိုခဏေလးျဖင့္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္ ။- ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာသည္လမ္းမၾကီး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တည္ရွိသည္ ။အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာသည္ ျပည္-ေပါက္ေခါင္းကားလမ္းမေဘး ေပါင္းတလယ္ျမိဳ႕မွ ခုနစ္မိုင္အကြာတြင္တည္ရွိျပီး စည္ပင္သာယာေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာျဖစ္သည္ ။ ရြာကေလးသည္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသလိုသာသာယာယာျဖင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ တစ္သိုက္ ေပါင္းတလယ္ျမိဳ႕သို႔ အလုပ္ကိစၥျဖင့္လာၾကရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္သူေက်ာ္စိုး၏ သူ႔ရြာေလးကို အလည္ဝင္ေရာက္ၾကပါဦးဟူေသာဖိတ္ေခၚမွဳေၾကာင့္ အေရွ႕ေပါက္ေတာရြာေလးသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ေရာက္ရွိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ ။ အလည္ေခၚခဲ့စဥ္ကပင္တပည့္ေက်ာ္စိုးက မက္လံုးတစ္ခု ေပးခဲ့သည္ ။ သူတို႔ရြာ၏ထန္းရည္က ခ်ိဳစူးစူး ျပင္းရွရွ အရသာႏွင့္ အလြန္ ေသာက္၍ေကာင္းသည္…တဲ့ ။ ရြာေလးက ကားလမ္းမ နေဘးတြင္ေမးတင္လ်က္ တည္ရွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရြာတြင္မတည္းခို…ရြာႏွင့္ ကားလမ္းမျခားလ်က္ရွိေသာ အတြင္းသို႔မိုင္ဝက္ခန္႔ ဝင္ေရာက္ရသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္တည္းခိုၾကသည္ ။ အေၾကာင္းက ဤရြာ၌ ေက်ာ္စိုး၏ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာဆိုလို႔ ထိုဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွကပၸိယဦးသာေမာင္တစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ။- ေၾသာ္…ကြ်န္ေတာ့္ကိုကြ်န္ေတာ္လည္း မိတ္ဆက္ရဦးမည္ ။ကြ်န္ေတာ့္နာမည္က ကိုစၾကၤာ…သို႔ေပမဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ေခၚၾကသည္ ။ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားက မွဳန္ဝါးေနျခင္းမဟုတ္...ခပ္ထူထူပါဝါမ်က္မွန္ တစ္လက္ကို အျမဲမျပတ္ တပ္ထားရရံုေလာက္သာ…သို႔ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာထားက မွဳန္ကုတ္ကုတ္ရွဴတင္းတင္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ကုိမွဳန္ၾကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚေဝၚၾကျခင္း ျဖစ္မည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကမ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ေနတတ္ေသာ္လည္း တပည့္မ်ားကိုေတာ့ကိုယ့္ညီငယ္မ်ားလိုသေဘာထားကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ခြင့္ ျပဳထားသည္။ သို႔ေပမဲ့ ယခုလို ျပန္လာသင့္ခ်ိန္ထိျပန္မလာၾကေသးဘဲ အထက္လူၾကီးကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာမေလးမစားျပဳမူသည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္…။ ျပန္လာမွ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းပစ္မည္ဟုကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ေတးထားလိုက္သည္ ။- ကားလမ္းမနေဘးသို႔ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နင္းလက္စစက္ဘီးကို ရပ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြန္းလာလိုက္သည္ ။ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမတစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ကူးကာ ရြာထဲသို႔လိုက္သြားရေကာင္းမလား…မျဖစ္ေခ် ။ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိ…။ထြက္လာခါစက ေဒါသစိတ္ျဖင့္ ထြက္လာမိေပမဲ့တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာရမည္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိေပ ။ ဤရြာသို႔ ေရာက္သည္မွာလည္းႏွစ္ရက္သာရွိေသးျပီး ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးသည္မွာ သူၾကီးအိမ္ႏွင့္ ေဆးဆရာကုိျမယာအိမ္တို႔သာ ရွိသည္ ။ ညေနအခ်ိန္မေတာ္ၾကီး တပည့္သံုးေယာက္က ထန္းရည္ေသာက္သြားၾကရင္း ျပန္မေရာက္ၾကေသးသည္ကို လူၾကီးအိမ္သို႔ သြားေမးျမန္းရန္ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္တစ္ေနရာရာတြင္ မိုးခိုရင္း ရြာထိပ္မွ တပည့္သံုးေယာက္ထြက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကည့္မည္ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားလမ္းမနေဘးလမ္းေကြ႕ေလးအနီး သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္ရွိ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္မိ၏ ။“ ဟာ…ဟုိမွာ ဇရပ္ေလးပဲ ။”ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ၾကားတီးတိုးေရရြတ္ေျပာဆိုရင္းထိုဇရပ္ရွိရာဆီသို႔ စက္ဘီးကို တြန္းသြားလိုက္သည္ ။ မိုးကား ခ်ိန္သားကုိက္စြာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဇရပ္အနားေရာက္သည္ႏွင့္ ျဗဳန္းစားၾကီး ရြာခ်လိုက္သည္မွာ ဝုန္းဝုန္းဒုိင္းဒုိင္း ။ကြ်န္ေတာ္ ဇရပ္အမိုးေအာက္သို႔ဝင္ခိုရင္း ဇရပ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲၾကည့္ရွဳလိုက္ေတာ့ ဇရပ္ပံုသ႑ာန္က သြပ္ျပားအမိုးပ်ဥ္ျပားအခင္းကို ဒူးဆစ္ေလာက္ျမင့္ေသာ သစ္သားေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ေထာက္မထားျပီး ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကုိသစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကာရံထား၏ ။ သာမန္ ျမင္ေနေတြ႕ေနက် ဇရပ္ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ ။- ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုသစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေျခေထာက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကန္ေထာက္ထိန္းရင္း စက္ဘီးထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ကာရြာထိပ္ဆီသို႔ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။“ ဟူး…ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္သြား ကေလရိုက္ေနၾကလဲမသိဘူး ။ ေတြ႕မယ္…လာရင္ေတာ့လား…ေကာင္းေကာင္းကို ၾကိမ္းပစ္လိုက္မယ္ ။”ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေရရြတ္က်ံဳးဝါးပစ္လိုက္ရင္း ရြာထိပ္ဆီသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို ဇရပ္ေပၚသို႔ လႊဲေျပာင္းရွဳၾကည့္လိုက္စဥ္…“ ဟင္…”ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဟူေသာအေတြးႏွင့္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကုိလက္ျဖင့္ ခပ္နာနာပြတ္သပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ျမင္ကြင္းက ေျပာင္းလဲမသြား…။ မ်က္မွန္ပါမလာ၍ဝါးတားတားျဖစ္ေနေပမဲ့ အျမင္အာရံုကေတာ့ ဦးေႏွာက္ကုိမွားယြင္းစြာ သတင္းပို႔လိမ့္မည္ မဟုတ္ ။ ဝါးတားတားအၾကည့္ေတြကို အတန္ငယ္ထင္ရွားသြားေစရန္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကုိဖ်စ္ညႇစ္မွိတ္ပစ္လိုက္ျပီး မ်က္ခံုးေၾကာေတြကိုလည္း ဆြဲဆန္႔ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္ ။ထို႔ေနာက္ မ်က္ေတာင္ႏွစ္ဖက္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး ဇရပ္ေပၚသို႔ ျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဇရပ္ေပၚတြင္လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းေန၏ ။ ဝတ္ထားေသာလံုခ်ည္ကအကြက္က်ဲက်ဲျဖစ္သျဖင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္ ။ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဝါးတားတားသာ ျမင္ရသည္ ။ရြာထဲက ရြာသား တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေလမလား…။ကြ်န္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းလည္း ပ်င္းရိညည္းေငြ႕မိတာေၾကာင့္ထိုအမ်ိဳးသားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာဆိုရန္ဟူေသာအေတြးျဖင့္…“ မိုးကလည္း သည္းလိုက္တာဗ်ာ ။ ဒီပံုနဲ႔ဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔တိတ္မွာမဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ။ ဒီက အကုိ ကေရာဒီရြာကပဲလား ။”ဘယ္အရြယ္ရွိမည္မွန္း ခန္႔မွန္းမရ၍ အကိုဟုသာ နာမ္စားသံုးလိုက္၏ ။စကားေျပာရင္း လက္အမူအရာပါသြား၍စက္ဘီးပင္ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္သြားေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္စက္ဘီးကို ျပန္လည္ထိန္းမတ္ရင္း ထိုသူကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ထိုသူက တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္…။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမိဳ႕က ျမိဳ႕သားမို႔လို႔ ၾကည့္မရ၍ အဖက္မလုပ္သည္လား…သို႔မဟုတ္အမွန္ပင္ အရက္မူးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသလား မသိ။ရုတ္တရက္ အရက္ဟူေသာအေတြးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္သံုးေကာင္ကို သတိရသြားမိသည္ ။ ဒီေကာင္ေတြေကာဘယ္မွာမ်ား မူးေပလွဲအိပ္ေနၾကသလဲ မေျပာတတ္ ။မိုးကား ရြာရင္းရြာရင္း ေလၾကမ္းေတြပါ တိုက္ခတ္လာကာ ဟိုဟိုသည္သည္မွ သစ္ရြက္ေတြက ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖလပ္ဖလပ္...စသည့္အသံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေၾကြလြင့္က်ဆင္းကုန္သည္ ။ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနသည္က ကုန္းျမင့္ေလးတြင္ျဖစ္၍ကားလမ္းနေဘးမွ ရြာသားမ်ား၏ ေကာင္းမွဳေပလား ၊ ေရတိုက္စားမွဳေၾကာင့္ အလိုအေလာက္ျဖစ္တည္ေနျခင္းလားမသိေသာ ေျမာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္၌ မိုးက်ေရမ်ား တေဝါေဝါစီးဆင္းသြားသည္ကို အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႕ေနရ၏ ။ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးေတြကလည္းအုန္းအုန္းသည္းသည္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္းသာျဖစ္ေနခဲ့ပါလွ်င္ အားငယ္တုန္လွဳပ္မိမည္မွာ အမွန္ ။ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဖက္မတန္ေသာ ရြာသားကုိငမူးတစ္ေယာက္လည္း ဇရပ္ေပၚတြင္ လွဲအိပ္ေနသည္မဟုတ္လား ။- အလင္းစက္ေလး တစ္စု…ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ားကဲ့သို႔လင္းလက္စုေဝးကာ ရြာထဲမွ ထြက္လာသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ြ်န္ေတာ့္တပည့္ေတြမ်ားလားဟု ေတြးကာျပဴးျပဲၾကည့္ေနလိုက္မိသည္ ။ အလင္းစက္ေလးတစ္စုကတျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာပါမွ ရြာထဲမွ ကာလသားတစ္စုျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိရွိလုိက္ရ၏ ။ သူတို႔လက္ထဲမွလက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းတြင္ တဝင္းဝင္းတလက္လက္ ။ ထိုလူစု ကားလမ္းမတစ္ဖက္ရြာထိပ္ဆီသို႔ ေရာက္ပါမွ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႕ရေတာ့သည္ ။ ဟင္…သူတို႔ေတြ ထမ္းလာတာဘာၾကီးပါလိမ့္…။ ေသတၱာရွည္ရွည္ၾကီး တစ္လံုးကို လူႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ေနာက္ထမ္းလို႔ ။ က်န္လူသံုးေယာက္က လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးျပကာ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ကားလမ္းကူးလာၾကသည္ ။ေဟာ…တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ထိုလူတစ္စုကြ်န္ေတာ့္အနားသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာေၾကာင့္ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားကို ကန္ေၾကာက္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေလ်ွာဆင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။“ ဟင္…ဆ…ဆရာ ။ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ။”သူတို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာသို႔ေရာက္တာေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္မည္းေနသည္မို႔ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ရေသး ။ အသံကို ၾကားပါမွ ကြ်န္ေတာ့တပည့္ေက်ာ္စိုးမွန္း ကြ်န္ေတာ္ က်က္မိလိုက္သည္ ။“ ဟိတ္ေကာင္ ေက်ာ္စိုး မင္းတို႔ ဘယ္ေတြသေဝထိုးေနၾကတာလဲ…ဟင္…ငါ့ကုိ ဆရာတစ္ေယာက္လို႔ေရာ သတ္မွတ္ၾကေသးရဲ႕လား ။ဘယ့္ႏွယ့္ကြာ ။ ေလးနာရီကတည္းက ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ။ ဟိုေကာင္ေတြေကာ ဘယ္မွာတုံး ။ ဒါကေရာဘာေတြလဲ ။”ကြ်န္ေတာ္ မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ေဒါသေတြရဲ႕ ပြိဳင့္ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ကုိ ပြင့္အန္ထုတ္ျပီး ေက်ာ္စိုးကုိ ဆူဆဲပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္စိုးခမ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာက္လို႔ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ျငိမ္ေနရွာသည္ ။ ေဘးမွ ရြာသားေလးဦးကလည္းကြ်န္ေတာ္တို႔တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ကာ ျပဴးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္။ ကြ်န္ေတာ့္စကားဆံုးမွ ေက်ာ္စိုးက ေလသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္…“ ဟိုေကာင္ေတြ ဆရာ့အတြက္ ထန္းရည္သြားဝယ္ေနတာ ေနာက္မွာ ပါလာပါတယ္ ။ ဒါ…ဒါက အေခါင္းၾကီးပါ ။”ေက်ာ္စိုးရဲ႕ပထမအေျဖကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေပမဲ့ ဒုတိယအေျဖေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္ ။“ ေဟ…အေခါင္း ဟုတ္လား ။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟ ။”“ ဟာ…ဆရာကလည္း အေခါင္းဆိုမွေတာ့ လူေသထည့္ဖို႔ေပါ့ ။ ဘယ္သူက အိမ္မွာ ဝင္အိပ္ဖို႔ဆုိျပီး ဝယ္လာမွာလဲ ။”ေက်ာ္စိုးက ဘုေတာေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ ျပဴးၾကည့္ပစ္လိုက္သည္ ။ မင္း ငါ့ကို မေလးမစား ေျပာစရာလားဟူေသာအၾကည့္မ်ိဳးမွန္း ေက်ာ္စိုးသေဘာေပါက္သျဖင့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ထားလိုက္သည္ ။“ အေခါင္းက လူေသထည့္ဖို႔ ဝယ္ရမွန္း ငါ သိတာေပါ့ ။ဒီ လူေသထည့္တဲ့အေခါင္းၾကီးကို မင္းက ငါ့ဆီ ယူလာတယ္ဆိုေတာ့ မင္းက ငါ့ကို မေလးမစား လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့ဟုတ္လား ။ ေက်ာ္စိုး ငါ့ကို မင္းရဲ႕ရြာကို ေခၚလာျပီး ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေစာ္ကားေနတာေပါ့ေလ ။”“ အာ…မဟုတ္ရပါဘူး ဆရာရယ္ ။ ဒုကၡပါပဲ…ဒါကဆရာ့ဆီကို ယူလာတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒီဇရပ္ကို သယ္လာတာ ။ ဒါနဲ႔ ဆရာကေရာ တစ္ေယာက္တည္း ဒီဇရပ္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ။”ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာ္စိုး ဘယ္လိုေျပာေျပာ မယံုေသး ။ဘယ့္ႏွယ့္…အေခါင္းၾကီးကို လမ္းမေဘးက ဇရပ္ေပၚကိုသယ္လာျပီး သူတို႔က ဘာလုပ္ၾကမလို႔တုံး ။ ထပ္ျပီးဆူဆဲေနလွ်င္လည္း ရြာသားေတြေရွ႕ ကြ်န္ေတာ့္ အလြန္ပဲ ျဖစ္ေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသစိတ္ကို ေအာင့္အီးမ်ိဳခ်ထားရင္း…“ မင္းတို႔ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ။ ဒီဇရပ္မွာတစ္ေယာက္တည္း မေနရဘူးလား ။ ကြင္းပိုင္ေတာင္ပုိင္ေတြကိုင္တတ္လို႔လား ။”ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕စကားအဆံုးမွာေတာ့…“ မင္းဆရာကေတာ့ အာဂပဲေဟ့ ။ ျမိဳ႕စကားနဲ႔ ေျပာရရင္မိုက္တယ္ေပါ့ကြာ ။”ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ေက်ာ္စိုးက မေျဖရေသးခင္ ရြာသားေလးေယာက္ထဲက အသက္ၾကီးၾကီးတစ္ေယာက္ကဝင္ေအာ္ေျပာလိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္ နားရွဳပ္သြားမိသည္ ။“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဘရဲ႕ ။”“ ဘာျဖစ္ရမတုံး…ဒီေကာင္သံုးေကာင္ကုိ အဘ ရြာထဲကသုဘရာဇာဆီမွာ အေခါင္းသြားဝယ္မလို႔ ခဏေနရစ္ခဲ့ၾကပါဆိုတာ သံုးေယာက္လံုး မေနရစ္ရဲဘူးတဲ့ေလ ။ ဆရာတို႔မ်ားက်ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ။”“ အို႔…အဘကလည္း မ်ိဳးလွိဳင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ ။ လည္ပင္းၾကီးက ရွည္ ၊ လွ်ာၾကီးကလည္းတစ္ေတာင္ေလာက္ ထြက္ေနတာ ။ ဒီမ်က္ခြက္ၾကီးၾကည့္ျပီးဘယ္လုိလုပ္ ေနရစ္ရဲမွာလဲ ။ အေခါင္းထဲ ျမန္ျမန္ထည့္မွပါအဘရယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ျမင္တိုင္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ ။”အဘစကားဆံုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္မည္ မၾကံရေသးရြာသားတစ္ဦးက ဝင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ပို၍ပင္ေခါင္းရွဳပ္ေထြးသြားမိသည္ ။“ အဘ မ်ိဳးလွိဳင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ။ ကြ်န္ေတာ္ကဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ရြာသားေတြနာမည္ကို သိပ္မသိဘူး ။”“ မ်ိဳးလွိဳင္ဆိုတာ ဇရပ္ေပၚက လူေသရဲ႕နာမည္ေလ ။ညေနကတင္ ေသသြားတာ ။ ေသတာကလည္း ဒီနားတင္ ။ေဟာ ဟိုက သစ္ပင္ ေတြ႕လား ။ အဲ့ဒီ့သစ္ပင္ကိုင္းမွာဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး သတ္ေသသြားတာ ။ သူ႔ခ်စ္သူမိန္းကေလးအိမ္ေထာင္ျပဳသြားလို႔တဲ့ကြယ္ ။ လူေတြမ်ား ကိုယ့္အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ႏွေျမာရ ေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး ။”- ဘယ္…ဘယ္လို ။ အဲ့ဒါ လူေသ လူေသအေလာင္းၾကီးဟုတ္လား ။ကြ်န္ေတာ္ ေအာ္ေမးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ အသံက ထြက္မလာ…ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြဝုန္းခနဲ ေဆာင့္တက္သြားသည္ ။မိုးသည္းသည္းတြင္ က်န္လူငါးေယာက္လံုး မိုးေရေၾကာင့္စိုရႊဲေနရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေခြ်းတို႔ျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနေလ၏ ။ မယံုႏိုင္ေသး၍ ဇရပ္ေပၚသို႔ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးကြက္က်ဲႏွင့္လူတစ္ေယာက္ လွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္လို႔…။ မွဳန္ဝါးဝါးကြ်န္ေတာ့္ အျမင္အာရံုမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အားအင္စိုက္ထုတ္ကာ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာကို အသည္းအသန္ စူးစုိက္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည့္အခါ...အမေလး…မ်က္လံုးၾကီး ႏွစ္ဖက္က ျပဴးက်ယ္ စူထြက္ကာပါးစပ္အတြင္းမွ လွ်ာကလည္း အျပင္သို႔ တြဲက် ရွည္ထြက္လို႔ ။ေၾကာက္စရာ ထိုမ်က္ႏွာၾကီးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္အိေျႏၵပ်က္သြားေပမဲ့ ေမွာင္ၾကီးမည္းၾကီးထဲမွာမို႔ ေက်ာ္စိုးအပါအဝင္ ရြာသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သတိမျပဳမိလိုက္ၾက။မ်က္ႏွာကို ေက်ာ္စိုးဘက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပီးေၾကာက္စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ ဒူးတစ္ဖက္ကုိ နန္႔ကာဟန္မပ်က္ေနရင္း…“ ေၾသာ္…ဒီသူငယ္ေလးႏွယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔သတ္ေသသြားတာကိုး ။ ခုနကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ထင္ေတာ့ထင္သား ။ မ်က္လံုးကျပဴး လ်ွာကထြက္ေနဆိုေတာ့ ဆြဲၾကိဳးခ်ေသတာလား လည္ပင္းညႇစ္ခံရတာလားလို႔ ။ အဖန္ငါးရာငါးကမာၻ မေၾကာက္ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။”ကြ်န္ေတာ့္၏ဟန္ကိုယ္ဖို႔စကားလံုးေတြကို နားေထာင္ရင္း ရြာသားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ေထာက္ခံေန၏ ။ ရြာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေယာင္ယမ္းကာ မ်ိဳးလွဳိင္ဆိုေသာလူေသ၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိျပီးမွ အလ်င္အျမန္အၾကည့္လႊဲလိုက္ျပီး ၾကက္သီးထသြားဟန္ျဖင့္တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။“ ဆရာ့ႏွယ္ သတၱိေကာင္းလိုက္တာ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်ားႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မေစာင့္ရဲဘူး ။ေနာက္ျပီး သူက ဒီညေနတင္ဒီနားမွာ သတ္ေသသြားတာဆိုေတာ့ သူ႔ဝိညာဥ္က ဒီအနီးတစ္ဝွိဳက္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနမလား မေျပာတတ္ဘူး ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုဟိုခ်ံဳၾကည့္လိုက္လည္း ဒီလွ်ာထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးပဲ ျမင္ေယာင္ျပီး ေၾကာက္ေနတာ ။”ရြာသားတစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးစားအားက်သည့္အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း သူ႔ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပ၏ ။ ထိုစဥ္…“ ဟာ…ဟိုမွာ ဆရာ ။”ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမအိုးေလး ႏွစ္အိုးကိုလက္ကဆဲြရင္း ကားလမ္းျဖတ္ကူးလာေသာ ကြ်န္ေတာ့္တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ။“ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လို႔ ရဲေဆးနည္းနည္းတင္လာခဲ့တယ္ ။ ဒါက ဆရာဖို႔ ။”တပည့္ျဖိဳးကိုက လက္ထဲမွ ေျမအိုးကို ေျမႇာက္ျပရင္းဆိုလိုက္သည္ ။“ ကဲ…ေက်ာ္စိုး မင္းလည္း ဆရာနဲ႔ ျပန္လုိက္သြားေတာ့ ။ မင္းတို႔ နက္ျဖန္ ျပန္ရမွာ မဟုတ္လား ။”“ ဟုတ္ကဲ့ ဘၾကီးအိုးေဝ ။ ဒါဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ ။ ဒီမွာဆိုလည္း မ်ိဳးလွိဳင္ကို ျမင္ရရင္ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား ။”ေက်ာ္စိုးက အမွန္ပင္ စိတ္မခ်မ္းသာ၍လား ေၾကာက္၍လားမေျပာတတ္ ။ အဘၾကီး ႏွစ္ခါ မႏွင္ရဘဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လိုက္သြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္၏ ။“ အဘ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားျပီေနာ္ ။”“ေအး ေအး ။”ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဘအိုးေဝကို ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာလာစဥ္ရြာသားႏွစ္ေယာက္က အေခါင္းၾကီးကုိ ထမ္းကာဇရပ္ေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္ ။ သူတို႔ ဟုိမ်ိဳးလွိဳင္ဆိုေသာအေလာင္းေကာင္ၾကီးကုိ အေခါင္းထဲသို႔ ထည့္ေတာ့မည္လား…ရြာ၌ မသာအလွျပင္သူ ရွိေကာရွိပါ့မလား…ရွိမည္ မထင္ ။ ထုိသို႔ဆိုလွ်င္ မနက္ျဖန္ မသာပို႔သြားေသာလူတစ္သိုက္ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရတက္မေအးျဖစ္မိသည္ ။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း၌ပင္ ဤမွ်ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေသာအေလာင္းေကာင္ၾကီးကိုလင္းလင္းခ်င္းခ်င္းတြင္ ျမင္ေတြ႕ရသူအဖို႔ မည္မွ် စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းမည္နည္း ။ ေက်ာ္စိုးကေတာ့ ဟိုရီေဝေဝႏွစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ့္၏ရဲစြမ္းသတၱိရွိခဲ့ပံုအေၾကာင္းအစအဆံုး ဇာတ္စံုခင္းလ်က္ရွိ၏ ။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ကလည္းဟယ္ ဟုတ္လားဟင္ တစ္ေယာက္တည္းအမေလး ေၾကာက္စရာၾကီးစေသာ အာေမဋိတ္စကားလံုးမ်ားကို သံုးကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျမႇာက္ပင့္ခ်ီးက်ဴးလ်က္ ရွိသည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးထဲတြင္ေတာ့ မျငိမ္မသက္ ။ စက္ဘီးကို တပည့္တစ္ဦးကတြန္းလာေသာေၾကာင့္ လက္ဗလာ လမ္းေလွ်ာက္လာရေပမဲ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မရွိ ။ ထုိေၾကာက္စရာ လ်ွာတန္းလန္းမ်က္ႏွာၾကီးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ ထုိဇရပ္သို႔ ပထမဆံုး တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္ကို ျပန္လည္ေတြးေတာရင္း ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေနမိသည္ ။ အကယ္၍ ထုိစဥ္က ဇရပ္ေပၚမွလူကို လူေသမွန္းသာ သိသြားခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ေအာ္ဟစ္ ျပန္ေျပးလာမိမွာအေသအခ်ာ ။ တပည့္ေတြ၏အရိုအေသတန္ျခင္း ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာျခင္း ထုိမွတစ္ဆင့္ရြာသူၾကီးဆီသို႔ ပ်ံ႕လြင့္ကာ ျမိဳ႕သား ကိုလူေၾကာက္ဟုေျပာစမွတ္တြင္မည္ မလြဲ ။ လူေတြ၏အက်င့္ကကိုယ္ေၾကာက္စဥ္က အျပစ္ မရွိေသာ္လည္း သူမ်ားေၾကာက္လန္႔လွ်င္ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာခ်င္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား ။ယခုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိေသာေၾကာင့္သာလူေသအေလာင္းေကာင္ၾကီးကို အေဖာ္ျပဳရင္းထုိမိုးသည္းညကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲရဲဝံ့ဝံ့ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ စာေရးဝါသနာပါေသာကြ်န္ေတာ့္သမီးငယ္ေလးကို ရယ္စရာဟာသတစ္ပုဒ္ပမာ ေျပာျပရေပဦးေတာ့မည္ ။(ဖခင္ၾကီးေျပာျပေသာျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းကို ဆီေလ်ာ္သလိုေရးသားထားပါသည္)
ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္...ဂါဦးႏြန္းကို

Read More »

ကြမ္းနည္းနည္းေလာက္

ဟိုးအရင္ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းကအေၾကာင္းေလးပါ...အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကြၽန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေလာက္ပဲ႐ွိဦးမယ္..၁၀တန္းဆိုတဲ့အတိုင္းေျပာမရ ဆိုမရ လုပ္ခ်င္တာလုပ္..ေပေတ ဆိုးသြမ္းေပါ့ဗ်ာ..ဘယ္လိုေျပာမရတဲ့အဆံုး.ကြၽန္ေတာ့ဘႀကီးေနတဲ့ ၈မိုင္ကိုပို႔ထားခံရပါေလေရာ..အင္းစိန္ကအိမ္မွာေတာ့အေဖရယ္အေမရယ္ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာေပါ့...ဇာတ္လမ္းကအဒီမွာစတာေပါ့ဗ်ာ...နာဂစ္ကျဖစ္..အိမ္မွာလဲအေဖနဲ႔အေမႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့..စိတ္မခ်ဘူးေျပာၿပီးအိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေရာ...ဘႀကီးကလဲဘယ္လႊတိလိမ့္မလဲ..လႊတိလိုက္ရင္ျပန္ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနတယ္ေလ... အဒါနဲ႔ပဲသူမသိေအာင္ခိုးထြက္လာတာေပါ့..နာဂစ္ၿပီးထားေတာ့သိတဲ့အတိုင္းပဲ ရန္ကုန္မွာလိုင္းကားေတြအဲဒီအေတာအတြင္းေတာ္ေတာ္႐ွားသြားတာ...ကားဂိတ္မွာရပ္ေစာင့္ေနရင္လဲ ဘႀကီးလက္ထဲျပန္မိသြားမွာစိုးရိမ္ရေသးတယ္...ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ အေမေမြးကတည္းကပါလာတဲ့ေျခေထာက္ကိုပဲအားကိုးၿပီး 8 mile to Insein လမ္းေလ်ွာက္သည္ေပါ့ဗ်ာ..ေလ်ွာက္ရင္းေလ်ွာက္ရင္း..အင္းစိန္ပန္းျခံလည္းေရာက္ေရာ..စဥ္းစားရၿပီေလ... အခု ၁၂၄ တို႔ ၄၈ လိုင္းကားတို႔ဆြဲေနတဲ့ အထက (၁) ဘက္ကျပန္မလား... ပ္ိုၿပီးနီးတဲ့ အမက(၁) ဘက္ (ဟီးႏိုးဂိတ္)ဘက္ကျပနိမလားဆိုၿပီးေတာ့...အဲဒီမွာကြၽန္ေတာ္ေရႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္လိုက္ပံုက..ဟီးႏိုးဂိတ္ဘက္ကျပန္ရင္ပိုနီးမယ္..ႏွစ္ခုစလံုးက အင္းစိန္ေဆး႐ုံကျဖတ္ရတာပဲဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့..အဲဒီအခ်ိန္မွာမီးကလဲ မလာဘူး..မုန္တိုင္းကတိုက္ၿပီးလို႔တစ္ရက္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္..အပင္ေတြကလဲၿပိဳ..အခ်ိန္ကလဲည ၇ နာရီေလာက္႐ွိၿပီဆိုေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲႀကီး လမ္းမွာေႁမြပါးကင္းပါးနဲ႔ဆိုၿပီး လဲက်ေနတဲ့အပင္တစ္ပင္ကေနၿပီးေတာ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ခ်ိဳးယူလာခဲ့တယ္ဗ်ာ..အဲဒါနဲ႔ပဲ ဟီးႏိုးဂိတ္ဘက္ကျပန္လာတယ္ဆိုပါေတာ့... အဲ...အင္းစိန္ CID ရံုးေ႐ွ့ေလာက္လဲေရာက္ေရာ...လမ္းမွာလူကလဲမ႐ွိ.ေဘးကိုၾကည့္ေတာ့လဲမီးရထားလမ္း..တစ္လမ္းလံုးမွာကိုတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့စိတ္ကအလိုလိုေနရင္းေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္ဗ်.. အဲဒီအခ်ိန္မွာသတိရတာကအေ႐ွ့ဆက္ေလ်ွာက္ရင္ အင္းစိန္ေဆး႐ုံကရင္ခြဲရံု..အဲဒီရင္ခဲြရံုကလဲကိုယ္ေတြ ၉တန္းတုန္းကေက်ာင္းေျပးရင္ ေဇယ်၀တီတစ္လံုး၀ယ္ၿပီးေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံေစာင့္တဲ့ကုလားေတြနဲ႔သြားသြားေသာက္ၿပီး အေလာင္းခြဲတာသြားသြားၾကည့္တာေလ...အခုေခါင္းထဲမွာစဥ္းစားမိတာက ငါအဲ့ ရင္ခြဲရံုေ႐ွ့ကျဖတ္သြားရင္..ဗိုက္ကေဟာင္းေလာင္း ေခါင္းခြံႀကီးကလွန္ထားတဲ့ ဟာႀကီးေတြနဲ႔မ်ားေတြ႕မလားဆိုၿပီး ...ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ... ငါျဖင္ယားၿပီး ထြက္လာတာေတာ့မွားၿပီျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္လို႔လဲေတြးမိေသးတယ္..ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟဲ့ေယာက်ာၤးဘာမွ ေၾကာက္၀ူး လာခ်င္တဲ့ဟာလာစမ္းကြာဆိုၿပီး ပုဆိုးကိုတိုတို၀တ္ လက္ထဲကဒုတ္ကို အက်ီႋနဲ႔ခိုင္ေနေအာင္ခ်ည္ၿပီး မေျပးယံုတမယ္နဲ႔ ရင္ခြဲရံုေ႐ွ့ကျဖတ္လာခဲ့တယ္...ရင္ခြဲရံုသာေက်ာ္လာဘာအေကာင္မွလဲမေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး...အဲဒီရင္ခြဲရံုေက်ာ္လာၿပီးေတာ့ ေအးသိတ္ဓ္ိ ကုန္းတက္နားလဲေရာက္ေရာ ေရေျမာင္းႏွစ္ခမ္းမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ငါးထိုင္မွ်ားေနၾကတယ္ဗ်ား...လူကလဲအစကတည္းကေၾကာက္ေနတာဆိုေတာ့..အေဖာ္ေလးေတြ႕ေတာ့အား႐ွိသြားတာေပါ့..လကေတာ့မသာဘူးၾကယ္ေရာင္ေလးေတြ႐ွိလို႔ထင္တယ္ပတ္၀န္းက်င္ကိုနည္းနည္းေတာ့ျမင္ရတယ္...အင္း..စကားေလးျပန္ဆက္ဦးမယ္..အဲ့ဒီသားအဖကိုျမင္ေတာ့ျပန္ရင္အေဖာ္ေလးရေလာက္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး စကားေရာေဖာေရာသြားေျပာတာေပါ့..ဟာဦးေလးဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွ ငါးမ်ွားေနတယ္ငါးေရာေတာ္ေတာ္ရၿပီလား..ဘယ္မွာေနတာလဲဆိုၿပီးေမးေတာ့..အင္းဒီလိုပါပဲတဲ့ ...အဲ့ဒီအသံႀကီးကိုနားထဲကခုခ်ိန္္ထိမထြက္ဘူးဗ်ာ..ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထၿပီး.ေက်ာထဲကစိမ့္တက္သြားတာပဲ..သူ႔ေဘးကကေလးေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉၂ ကြမ္းယာဘူးထဲကႏိႈက္ႏိႈက္စားေနတာ..ဘာေတြလဲေတာ့မသိဘူး..အဲ့ဒါနဲ႔ညီေလးဘာေတြစားေနတာလဲ ကြမ္းဆိုရင္ကိုႀကီးကိုလဲေကြၽးပါဦးဆိုေတာ့...လက္ထဲထည့္ေပးတာနဲ႔ၾကည့္လိုက္တာ..အမငီးတီေကာင္ေတြဗ်..အဲဒီအခ်ိန္မွာငါးမွ်ားေနတယ့္ဦးေလးႀကီးကကြၽန္ေတာ့ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္.အူေတအသဲေတြြႏွလံုးေတြေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ျဖစ္ကုန္ၿပီလားေအာက္ေမ့ရတယ္ဗ်ာ..မ်က္လံုးေတြကေဖြးစြတိၿပီးအေရျပားကလဲ၀ါၾကင္ၾကင္ႀကီးလိုပဲ...ကြၽန္ေတာလည္းတစ္ခ်ိဳးတည္းေျပးတာ..ပါးစပ္ကလည္းဘာေတြေအာ္လို႔ေအာ္လာမွန္းလဲကို႔ဟာကိုမသ္ိေတာ့ဘူး ..ေဆး႐ုံအေက်ာ္ကေနေျပးလာတာ..ေဖာ့ကန္ေရာက္တဲ့အထိ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာလိုက္တယ္ထင္တယ္...အဲဒီေန႔ကအေဖနဲ႔အေမကိုလြမ္းတယ္အေၾကာင္းျပၿပီးႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား၀င္အိပ္ပါေၾကာင္း..


Credit to အူးအူး ခ်စ္ေကာင္း

Read More »

က်ြနု္ပ္နွင့္ သရဲေျခာက္ေသာ၀ါးရံုေတာ

(၁) အခ်ိန္ကာလကား လမိုက္ည သန္းေခါင္ယံ ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကီးစိုးေန၏ ။ ေႏြဦးေပါက္မို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္ေသာ ေလတိုးသံမွအပ မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရေပ ။ သက္ ကယ္ေသာင္ ရြာကေလးကား အေမွာင္ထုေအာက္၀ယ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနေလ၏ ။ ရြာေတာင္ ဖက္တြင္ရွိေသာ သခၤ်ိဳင္းကုန္းမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္ေသာ ေခြးအူသံေၾကာင့္ ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ အလြန္ ေကာင္း လွေပ၏ ။ ထိုအခိုက္ မပီ၀ိုးတ၀ါး လမိုက္ညတြင္ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုက ရြာေတာင္ဖက္ သခၤ်ိဳင္းအလည္မွ တေရြ႕ ေရြ႕သြားေန၏ ။ သက္ကယ္ေသာင္ရြာႏွင့္ ရြာသခၤ်ိဳင္းၾကားတြင္ လြန္စြာရွည္လွ်ားေသာ ၀ါးရံုေတာ ၾကီးတစ္ခု ရွိေလ၏ ။ ထို၀ါးရံုေတာႏွင့္ ရြာကေလးကလည္း အေတာ္အလွမ္းေ၀း၏ ။ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုကား သခၤိ်ဳင္းကို လြန္ေၿမာက္ၿပီးေနာက္ ၀ါးရံုေတာၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏ ။ ကြမ္းတစ္ယာညက္ခန္႔ ၾကာေသာ အခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးသည္ တေ၀ါေ၀ါၿမည္ကာ သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ယမ္းလာေခ်၏ ။ ထိုသုိ႔ ၿဖစ္ၿပီး မၾကာမီမွာ ပင္ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုသည္ သက္ကယ္ေသာင္ရြာဆီသို႔ ေၿပးထြက္သြားေလ၏ ။ ” ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕… ကယ္ၾကပါဦး.. သ…သရဲ ေၿခာက္လို႔ဗ်ိဳ႕ “ အေမာတေကာ ေၿပး၀င္လာၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုးလိုလို ႏိုးလာေလသည္ ။ ထို႔ ေနာက္ မီးအိမ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ရြာလယ္လမ္းမသို႔ ထြက္လာၾက၏ ။ ” အလို ထြန္းခင္နဲ႔ ညိဳေအးတို႔ပါလား ” ရြာလူၾကီး ဦးေအးေမာင္က လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။ ” ေဟ့ ဘာၿဖစ္လာၾကတာတုန္း ညၾကီးမင္းၾကီး အလန္႔တၾကားနဲ႕ “ ” ဟို…ဟို…” ထိုႏွစ္ေယာက္ကား ရုတ္တရက္ ၿပန္မေၿဖႏိုင္ရွာေပ ။ ေမာဟုိက္လြန္း၍ အသက္ကို မနဲ ရွုရွိုက္ေနရ၏ ။ ” ကဲကဲ သူတို႔ကို ေရတိုက္လိုက္ပါဦး ” အေတာ္ၾကာအေမာ ေၿဖေစၿပီးမွ ထြန္းခင္က ” ဟို ဟို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုင္းဖိုးေငြေတြ သြားေခ်တာပါ အဲဒါ ရွစ္ဆိပ္ရြာကေန အၿပန္ ရြာ သခၤ်ိဳင္း လည္း ၿဖတ္ၿပီး၀ါးရံုေတာလည္း ေရာက္ေရာ ၀ါးရံုေတာၾကီးက ေလမတိုက္ပဲနဲ႔ တေ၀ါေ၀ါ ၿမည္လာတယ္ ၿပီးေတာ့ ၀ါးရံု ပင္ၾကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္လာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္လုၿပီး ထြက္ေၿပး လာရတာပါ “ ” ေဟ.. ဟုတ္လို႔လားကြာ ငါတို႔ရြာမွာ ဒီလို အၿဖစ္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး “ ရြာသားအားလံုး တအံ့တၾသႏွင့္ အထိတ္တလန္႔ ၿဖစ္ကုန္ၾက၏ ။ ” ဟယ္ ၀ါးရံုေတာက သရဲေၿခာက္တယ္တဲ့ ေအာင္မေလး “ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆူညံၾကကုန္၏ ။ ” ကဲကဲ ဒါဆိုလည္း လူစုၿပီး ၀ါးရံုေတာကို သြားၾကည့္ၾကရေအာင္ “ ” ဟို …ဟို.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ၿပန္မလိုက္ရဲၾကေတာ့ဘူး “ “ေအး မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေနခဲ့ က်န္တဲ့ ကာလသားေတြ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ “ သူၾကီး ဦးေအးေမာင္ ေနာက္သို႔ ကာလာသမ်ား စုရံုးစုရံုးလိုက္သြားၾကသည္ ။ ၀ါးရံုေတာသို႔အေရာက္ ေၿခလွမ္း တိုင္း လိုလိုက ေႏွးသြားၾကေလသည္။ အေမွာင္ထုေအာက္၀ယ္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား မိစၧာ ေကာင္ၾကီး ထိုင္ေန သည့္ ႏွယ္ ။ အခ်ိဳ႕ ကားေၾကာက္လြန္း၍ မ်က္စိမ်က္ႏွာမ်ားပင္ ပ်က္၍ ေနေပသည္ ။ လူအုပ္ၾကီးက ၀ါးရံုပင္ကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ၏ ။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာ္ မည္သည့္ ထူး ၿခားမႈမွ မရွိေသာေၾကာင့္ ရြာသို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ တစ္ရြာလံုးကား ဟိုတစ္စု ဒီတစ္ ္စု ႏွင့္ ၀ါးရံုေတာ သရဲအေၾကာင္းကား ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားေလေတာ့သည္ ။

(၂) သရဲအေၿခာက္ခံရေသာ ထြန္းခင္ႏွင့္ ညိဳေအးတို႔မွာလည္း အေၾကာက္လြန္ၿပီး ကိုယ္ေတြ ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူကာ ဆရာေခၚ၍ ကုသရေလသည္ ။ ထိုသို႔ၿဖင့္ အၿခားရြာသို႔ သြားစရာရွိလွ်င္ အၿခာလမ္းမွ ပတ္သြားၿပီး ၀ါးရံုေတာႏွင့္ ရြာသခၤိ်ဳင္းကို ၿဖတ္ေသာ လမ္းမွာ တစတစ တိတ္ဆိတ္ ေၿခာက္ေသြ႔လာေလသည္ ။ မၿဖစ္မေန ကိစၥရွိမွသာလွ်င္ ထိုလမ္းကို အသံုးၿပဳၾကေလသည္ ။ အထက္ပါအၿဖစ္အပ်က္မ်ားၿဖစ္ပြားၿပီး ၂ ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ သက္ကယ္ေသာင္ရြာကေလးသို႔ လူႏွစ္ဦး ေရာက္ရွိ လာ ေလသည္။ တစ္ဦးကား အထူးကုဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ၿဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ဦးကား ကၽြႏု္ပ္သက္တန္႔ ပင္ၿဖစ္ေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ အသက္ ၃၀ ခန္႔၀န္းက်င္ အရပ္အေမာင္း ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ လြန္စြာ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားက်လွသူ တစ္ဦးၿဖစ္ေလသည္။ သူသည္ အထူးကု ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ၾကီးကို ယူထားေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး တြင္မေနထိုင္ပဲ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ လွည့္လည္ ေဆးကုသေနေသာ ေစတနာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ေလသည္ ။ ထို႔အၿပင္သူသည္ လြန္စြာ ဗဟုသုတႏွင့္ ၿပည့္စံုသကဲ့သို႔ တိုက္ရိုက္ခိုက္ရည္ႏွင့္ ၿပည့္စံုေသာ စြန္႔စား၀ံ့သူ တစ္ဦးလည္း ၿဖစ္ေပသည္ ။ သူ႔တြင္ လိုင္စင္ႏွင့္ကိုင္ေသာ ေတာပစ္ေသနတ္တစ္လက္လည္း ရွိေပသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအခ်ိန္က သာမန္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ၿပီး ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္ လြန္စြာ အတြဲညီလွေသာ ညီအစ္ကို ရင္းကဲ့သို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၿဖစ္ၾကေလသည္ ။ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ လွည့္လည္ေဆးကုရင္း သက္ကယ္ေသာင္ရြာသို႔ အေရာက္တြင္ လူနာႏွစ္ဦးႏွင့္ ၀ါးရံုေတာသရဲအေၾကာင္းက ဆီးၾကိဳေနေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ ရြာသို႔ေရာက္ေရာက္ၿခင္း ရြာလူၾကီး ဦးေအးေမာင္ဆီသို႔ အက်ိဳး အေၾကာင္း သြားေၿပာ ၿပေလသည္ ။ ဦးေအးေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းသိၿပီးေသာအခါ ” အဆင္သင့္လိုက္တာ ဆရာတို႔ရယ္ အခုတေလာ ရြာမွာ ၿဂိဳလ္၀င္ေနတယ္ဗ်ာ ၀ါးရံုေတာသရဲအေၿခာက္ခံရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ပါဦး ဆရာရယ္ “ ထိုသို႔ေၿပာၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ရြာသားတစ္ဦး အေမာတေကာႏွင့္ ေၿပး၀င္လာေလသည္ ။ ” သူၾကီး သူၾကီး ကိုထြန္းခင္ၾကီး ဆံုးသြားလို႔ တဲ့ အဲဒါသူၾကီးကို လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ “ ” ေဟ ၿဖစ္ရေလကြာ ကဲ ကဲ ..ဆရာ တို႔လည္း ရွိတုန္း တခ်က္ေလာက္ ၾကည္႔ေပးပါဦး ဗ်ာ “ သို႔ၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးကား သူၾကီးႏွင့္အတူ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္ ။ အိမ္တစ္အိမ္အေရာက္တြက္ ရွိေလသည္ ။ အိမ္ေပၚသို႔ တက္ၾကည့္ေသာ္ ထြန္းခင္ဆိုသူကား အသက္ေသဆံုးေနၿပီ ၿဖစ္ေလသည္ ။ ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ရာ တစ္ခုခုကို ၾကံဳေတြ႔ၿပီး မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္ႏွင့္ စိတ္ေၿခာက္ၿခားကာ အသက္ေသဆံုးၿခင္းပင္ ၿဖစ္ေလ သည္ ။ ” အင္း ၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလဗ်ာ ဒီလူကေတာ့ အသက္ေသဆံုးသြားပါၿပီ ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ ရေအာင္ဗ်ာ “ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္မွ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရြာသူၾကီးက ညိဳေအးအိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္ ။ အိမ္သို႔ ေရာက္ ေသာ္ ညိဳေအးမွာလည္း အေၿခအေနမေကာင္း ။ အဖ်ားေတြ တက္ကာ ကေယာင္ကတမ္းၿဖင့္ ” သရဲ…သရဲ..ေအာင္မေလး ..ေၾကာက္ပါၿပီဗ်” ဟူ၍ ညည္းၿငဴေနေလသည္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္သည္ လူနာကို အေသအခ်ာစမ္းသပ္ၿပီး ေဆးတစ္လံုးထိုးကာ ေသာက္ရမည့္ ေဆးမ်ားပါ ေပးခဲ့ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ အိမ္မွ ၿပန္ဆင္းလာကာ သူၾကီးကို ေၿပာၿပီး ရြာထဲသို႔ လွည့္လည္ခဲ့ေလသည္ ။ သက္ကယ္ေသာင္ရြာကား ရြာၾကီးတစ္ရြာမဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ၾကီးမားေသာ ရြာတစ္၇ြာ ၿဖစ္ေလ သည္ ။ ရြာ၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ဧရာ၀တီ ၿမစ္ၾကီး ရွိၿပီး ေတာင္ဖက္တြင္ သခၤ်ိဳင္းကုန္း ေၿမာက္ဖက္တြင္ သီးႏွံစိုက္ ခင္းမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ ေနခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ရြာတစ္ရြာပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ ရြာကေလးမွာကား သရဲ ေၿခာက္ခံရၿပီး တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ တစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားသည့္အတြက္ ညေနေစာင္းပင္ ၿဖစ္လင့္ကစား ရြာထဲ၀ယ္ လူသြားလူလာမရွိသေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္ ငွက္ေပ်ာပြဲ အုန္းပြဲမ်ားကို ေခါင္းေပၚရြက္၍ သြားေနၾကေသာ လူတစ္စုကို ေတြ႕ရေလသည္ ။ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေမးၿမန္းၾကည့္ေသာ္ ငွက္ေပ်ာပြဲ ရြက္ထားသူမွာ နတ္ကေတာ္ ေဒၚ စိန္ပုဆို သူၿဖစ္ၿပီး ထုိလူစုသည္ ၀ါးရံုပင္ သရဲကို ပူေဇာ္ရန္ႏွင့္ ကြင္းပိုင္လယ္ပိုင္တို႔ကို ေတာင္းပန္ရန္အတြက္ ရြာေတာင္ဖက္ သို႔ သြားေန ၿခင္းၿဖစ္ ေၾကာင္း သိရေလသည္ ။ ေက်းလက္ေတာရြာသူေတာရြာသား မ်ား၏ ယံုၾကည္မႈ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး လည္း ဘာမွ မေၿပာေတာ့ပဲ သူတို႔အုပ္စုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွေန၍ ရြာေတာင္ဖက္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ ေတာ့သည္ ။ စကားတေၿပာေၿပာႏွင့္ ကြမ္းတယာညက္ခန္႔အၾကာတြင္ သရဲေၿခာက္သည္ဟု လြန္စြာ နာမည္ၾကီးေသာ ၀ါးရံုေတာ ၾကီးဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ေနညိဳခ်ိန္မို႔ ေလတၿဖဴးၿဖဴးတိုက္ခတ္လွ်က္ရွိရာ အလင္း ေရာင ္ရွိေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား ဘယ္ညာယိမ္းေနသည္မွာ တေစၧတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူလွေပသည္ ။ ရြာသား မ်ားသည္ ၀ါးရံုေတာႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ ေတာင္ဂမုေလးတစ္ခုတြင္ ယူေဆာင္လာေသာ ငွက္ ေပ်ာပြဲ အုန္းပြဲမ်ားကို တင္ၿပီး ပူေဇာ္ပသၾကလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း တေအာင့္မွ် အကဲခတ္ကာ တည္းခို ရာအိမ္သို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။


(၃) ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ဆတ္သားေၿခာက္ကို အဖန္ေရႏွင့္ ေလြးေနခိုက္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က ” ကုိသက္တန္႔ေရ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာလည္ၾကရေအာင္ ၀ါးရံုေတာသရဲ အေၾကာင္းလည္း စံုစမ္းရင္းနဲ႔ေပါ့ ဘယ့္ ႏွယ့္ လည္း မေကာင္းဘူးလား “ ” ေကာင္းသားပဲ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရသြားရေအာင္ေလ အမဲ မပစ္ရတာလည္း ၾကာေပါ့ “ ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္သည္ နံနက္စာစားၿခင္းကို လတ္စသတ္လိုက္ၿပီး ထမည္အၿပဳတြင္ ” ဆရာ….ဆရာ ဟို… အေဖက ဟင္းပို႔ခိုင္းလို႔ပါ “ ” ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့..လာၿပီခင္ဗ် “ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္ၾကည့္ေသာအခါ ႏြဲ႔ေႏွာင္းေသာ ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ဦးကို ေတြ႔ရေလသည္ ။ ” ေက်းဇူးပဲေနာ္.. ဒါနဲ႔ ညီမ အေဖက ဘယ္သူတုန္း “ ” ဦးေအးေမာင္ပါ ဆရာ “ ” ေအာ္.. သူၾကီးကိုး.. ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေၿပာေပးပါခင္ဗ် “ ” ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ၿပန္ခြင့္ၿပဳပါဦးဆရာ “ ” ဟုတ္ကဲ့ “ မိန္းမပ်ိဳေလး ၿပန္သြားၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ” ဘယ္သူတုန္း ကိုသက္တန္႔ရ “ ” သူၾကီးသမီးပါ ကိုႏိုင္ေဇာ္ ဟင္းလာပို႔တာ ကဲ သြားၾကရေအာင္ “ ဟု ကၽြန္ုပ္က ေၿပာလိုက္ရာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က လက္စြဲေတာ္ ေသနတ္ကို စြဲကာ ႏွစ္ဦးသား ထြက္ခဲ့ၾက ေလ ေတာ့ သည္ ။ ရြာေတာင္ဖက္ရွိ ၀ါးရံုေတာသို႔အေရာက္တြင္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခသို႔ ဆင္းရန္ ၿပင္ေလ သည္ ။ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခကား လူတရပ္မွ် ရွိေသာ ကိုင္းပင္မ်ားၿဖင့္ အံု႕ဆိုင္းလွ်က္ရွိရာ အတြင္းသို႔ ထိုး ေဖာက္၍ မၿမင္ရေပ ။ ” ၿဖစ္ပါ့မလား ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ေၿမြေတြဘာေတြ ေတြ႔မွၿဖင့္ “ ” ေအးဗ် ကိုင္းပင္ေတြက အေတာ့္ကို ထူတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ရွိတယ္ ထင္တယ္ဗ်ာ “ ” ကဲ ညေရာက္မွ သရဲေၿခာက္မေၿခာက္လာ ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ အခုေတာ၀င္စို႔ “ ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္က ၀ါးရံုေတာ အလယ္တြင္လူတစ္ေယာက္သြားႏိုင္ေသာ ၿခံဳလမ္းေလးထဲသို႔ တိုး၀င္ လိုက္ေလသည္ ။ ၀ါးရံုေတာေနာက္တြင္ ရိုးမေတာအုပ္ၾကီး တည္ရွိၿပီး ၀ါးရံုေတာကား ေတာအုပ္ၾကီး အ၀င ္ေပါက္ကို ပိတ္ထားသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀င္ေပါက္ကို သက္ကယ္ေသာင္ရြာရွိ မုဆိုးမ်ားထံမွ စနည္းနာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဆရာ၀န္ ႏွစ္ဦးကား လူ႔အသက္ကို ကယ္ရေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရ ေသာ္ လည္း အမဲလိုက္ၿခင္းကိုမူ လြန္စြာ ၀ါသနာပါေလသည္ ။ ( ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ တို႔၏ ေတာတြင္း အေတြ႔ အၾကံဳမ်ားကို ေနာင္အခါ ေရးသားပါဦးမည္ ) ။ ကၽြန္ုပ္တို႔သည္ ယုန္ ၊ ေမ်ာက္ ၊ သမင္စေသာ အေကာင ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ေသာ္လည္း ပစ္ခတ္ၿခင္းမၿပဳပဲ ေတာနက္ထဲသို႔ ဆက္၍ ၀င္ခဲ့ၾကသည္ ။ ေတာတြင္း တစ္ေနရာ လွ်ိဳေၿမာင္ၾကီး ဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က လက္ကာၿပလိုက္၍ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် လိုက္ေလသည္ ။ ” ကိုသက္တန္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၿခအေနမေကာင္းဘူးဗ် ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ ေႏွာကူးၾကီး (ေၿပာင္) ရွိေနတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလညွာေအာက္ေရာက္ေနတယ္ဟို ကုန္းၿမင့္ေပၚတက္ႏိုင္မွ ၿဖစ္မယ္ဗ် လာလာ “ ဟုဆိုကာ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ တက္သြားေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေၿပာင္သဘာ၀ကို သိၿပီး ၿဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ေဇာ္ေခၽြး မ်ား ပ်ံလာမိသည္ ။ ေၿပာင္မ်ားသည္ အနံ့ခံ ေကာင္းသေလာက္ သင္းကြဲ ( အုပ္စုကြဲ ) ဆိုလွ်င္ ေတြ႔ရာ ဂမူးရွူး ထိုး ရန္မူတတ္ေပသည္ ။ ေလညွာတြင္ ရွိေသာ သတၱ၀ါကို အနံ႕ခံအာရံုၿဖင့္ ခြဲၿခားႏိုင္စြမ္း ရွိေလသည္ ။ ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္မွသာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္ၿပင္းၿပင္း ရွဴ ႏိုင္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္စြာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲ ခတ္ေနသည္ ။ ထိုအခိုက္ ေစာေစာက ကၽြႏု္ပ္တို႔ ရပ္ေနခဲ့ေသာ ေနရာသို႔ ေၿပာင္ၾကးက ၀င္လာေနသည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ တည္ၿငိမ္စြာၿဖင့္ ေသနတ္ကို ခ်ိန္လိုက္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ” ဒိုင္း “ ယမ္းေပါက္ကြဲသံၾကီးေၾကာင့္ တစ္ေတာလံုးရွိ ေက်းငွက္မ်ား လန္႔ၿဖန္႔ ပ်ံကုန္ၾကသည ္။ ထိုအခိုက္ ထူးဆန္းေသာ ၿဖစ္ရပ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ၾကံဳရေလေတာ့သည္ ။ ယင္းမွာ ေၿပာင္ၾကီးသည္ ခ်က္ေကာင္းကို ထိပါလွ်က္ႏွင့္ လဲမက် သြားသည့္အၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သြားၿပီ ၿဖစ္၍ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တဟုန္ထိုး ေၿပး တက္ လာေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အသက္မွ်ပင္ မရွုရဲပဲ မၾကံတတ္ေအာင္ပင္ ၿဖစ္သြားေလသည္ ။ ေၿပာင္ၾကီးသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာေပသည္ ။ ထိုအခိုက္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ စိတ္မပူသည့္ အလား ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ထိုင္ေနေလသည္ ။ ေၿပာင္ၾကီးကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွင့္ သံုးကိုက္ေလာက္ အကြာတြင္ ဗုန္း ကနဲ လဲက်သြားေပေတာ့သည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္ၿပင္းၿပင္း ရွဴရဲေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က ” ဒီလုိ ရွိတယ္ ကိုသက္တန္႔ရ ေၿပာင္ေတြက ေသြးေႏြးသတၱ၀ါေတြထဲမွာ နာက်င္မႈဒါဏ္ကို အခံႏိုင္ဆံုးနဲ႔ ေဒါသအၾကီးဆံုး အေကာင္ေတြပဲ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာက သူ႔ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးေအာက္တည့္တည့္ပဲ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ရန္မူမွန္းသိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက လတ္တေလာဒါဏ္ရာကို ေမ့သြားတယ္ဗ် ၿပီးေတာ့ ရန္သူရွိ ရာကို ရန္ၿပဳဖို႔ ေၿပးလာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးကို ထိထားတဲ့ ဒါဏ္နဲ႔ ကုန္းတက္ၾကီးကို ဒင္း ငါးကိုက္ ေလာက္အၿပင္ ေၿပးမတတ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ “ ဟု ရွင္းၿပေလသည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ပံုတို႔ကို အသိအ မွတ္ၿပဳရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း ေၿပာင္ၾကီးကို ၀ါးလံုးၿဖင့္ လွ်ိဳထမ္း၍ ရြာသို႔ ၿပန္ကာ ရြာသား မ်ားအား ခြဲေ၀ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။


(၄) အကာလ ညအခ်ိန္မို႔ လူေၿခက တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ ၀ါးရံုေတာၾကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေပၚတြင္ ဇြဲနဘဲၾကီးစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ပင္ ၿဖစ္ ေလ သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ၿခင္ကိုက္လည္း မရိုက္ရဲ အေပါ့အပါးလည္း မသြားရဲဘဲ ၀ါးရံုေတာသို႔သာ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနၾကရသည္ ။ နာရီၿပန္ ၂ ခ်က္ထိုးေသာအခါ လူမ်ားကလည္း ငိုက္မ်ည္းစၿပဳလာသည္ ။ ” ဆရာႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒီည သရဲက ေၿခာက္ပါ့မလားဗ်” ” အင္းအေသအခ်ာေတာ့ မေၿပာႏိုင္ဘူးဗ် ေစာင့္ေတာ့ၾကည့္ရမွာပဲ “ ထိုအခိုက္ ” ဆရာ.. ဆရာ.. အေဖက ညဥ့္နက္ေနၿပီဆိုလို႔ ဆရာတို႔ကို ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ ဆင္းလာပါဦး “ ဟု ေအာ္သံကို ၾကားရေလသည ္။ ေအာက္သို႔ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို ဟင္းလာေပးေသာ သူၾကီး သမီး ၿဖစ္ေနေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္က ၿပန္ေၿပာမည္အၿပဳတြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က ” ရွူးတိုးတိုး ဆရာ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွရွင္းၿပမယ္ “ ဟုတည္ၿငိမ္စြာ ေၿပာေလသည္ ။ သစ္ပင္ေအာက္မွ မိန္းကေလးကလည္း ေလးငါးခါေလာက္ ေအာ္ေခၚေလသည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မဆင္းလာမွန္းသိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးရွိရာသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ကာ အေမွာင္ ထုထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္၏ ရင္ထဲတြင္ ေအးခဲေသာ လက္ၾကီးႏွင့္ စြဲဆုပ္ ထားဘိသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္ ။ ” ဒီလိုဆရာရဲ႕ ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွာ သူၾကီးက သူ႔သမီး မိန္းမပ်ိဳေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ေနရာကို လာေခၚခိုင္းပါ့မလား စဥ္းစားပါဦး ေနာက္ၿပီး ဆရာသတိထားမိလား ဒီမိန္းမက လံုး၀မ်က္ေတာင္မခတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ အမွန္ေတာ့ ဒီလို ေတာေတြမွာ ေတာေၿခာက္တာေတြ နာနာဘာ၀ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရမလားလို႔ လွည့္စားတာေပါ့ဗ်ာ “ ဟုရွင္းၿပေလသည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ုပ္လည္း ၾကက္သီးထမိသြားသည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္မပါပဲ ကၽြန္ုပ္ တစ္ေယာက္တည္းသာဆိုလွ်င္ ဆင္းသြားမိမွာ ေသခ်ာေပသည္ ။ ထိုအခိုက္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား တဟီးဟီး ၿမည္ လာၿပီး ယိမ္းထိုးလာေလသည္ ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေဘးနားမွ သစ္ပင္မ်ားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ ။ ၀ါးရံုပင ္မ်ားသာလွ်င္ သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ခါေနၿခင္းၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ဦးလည္း သရဲေၿခာက္ၿခင္းကို မယံုၾကည္ သူမ်ား ၿဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ၿဖစ္ရေလ၏ ။ နာရီ၀က္ခန္႔ လႈပ္ခါၿပီးေသာအခါ တ ၿဖည္းၿဖည္း ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြနု္ပ္တို႔လည္း ဆက္လက္၍ ထူးၿခားမႈမ်ား မရွိေတာ့ေသာအခါ ေအာက္ သို႔ ဆင္းၿပီး တည္းခိုရာ အိမ္သို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။ နံနက္ေရာက္ေသာအခါ သူၾကီးကို ညတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရသည္မ်ားကို ၿပန္၍ ေၿပာၿပလိုက္ရာ သူၾကီးဦးေအးေမာင္မွာ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသလွ်က္ရွိၿပီး သူၾကီးသမီးမွာ အံ့ၾသေနေသာ အမူအယာ ရွိေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ သူငယ္ ခ်င္း ႏွစ္ဦးလည္း မေတြးတတ္ေအာင္ပင္ ရွိေနေတာ့သည္ ။ ညတုန္းက အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း တည္းခိုရာအိမ္ သို႔ ၿပန္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္စက္ၾကေလသည္ ။ ညေနေစာင္း ငါးနာ ရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ လူေပါင္း ၁၀ေယာက္ ခန္႔ပါေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ ရြာလယ္လမ္းတေလ်ာက္ ဖုန္ တ၀ုန္း ၀ုန္း ရွိေအာင္ သြားေနၾကေလသည္ ။ ထိုလူအုပ္ၾကီး အလယ္တြင္ လြန္စြာ ေသြးစုပ္ၿဖဴေလ်ာ္လွ်က္ရွိေသာ လူတစ္ဦးကို ေစာင္ပုခက္အတြက္ သယ္ ေဆာင္လွ်က္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး တည္းခိုရာ ေနအိမ္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာ ၾကေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္တို႔လည္း အေၿခ အေနကို ေမးၿမန္းၾကည့္ရာ ” ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို လာေနၾက ကုန္သည္ကိုဘေအးပါ တစ္လ တစ္ခါေလာက္ လာ ေလ့ရွိပါတယ္ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ ၀ါးရံုေတာၾကီး နားအေရာက္မွာ လဲက်ေနတာေတြ႔လို႔ ရြာသားေတြက သယ္ လာတာပါ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ဒီမွာ ရွိတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္လာတာပါ “ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း လူနာကို စပ္းသပ္ၾကည့္ရာ ႏွလံုးအားနည္းေနသည္က တစ္ေၾကာင္း ထိတ္လန္႔စရာ တစ္ခုခုကို ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရ၍ ေသြးလန္႔သြားၿခင္းပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားေပးၿပီး လူနာ ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးပင္ ေစာင့္ၾကည့္ေလသည္ ။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ လူနာမွာ အေတာ္အတန္ ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ၿဖစ္လာေလသည္ ။ ” ကဲဆိုစမ္းပါဦးဗ် ဘာေတြမ်ား ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရလို႔လဲ “ ” ဒီလိုပါဆရာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဘေအးပါ ကၽြန္ေတာ္က ဒီရြာကို တစ္လတစ္ခါေတာ့ ကုန္ေရာင္းကုန္သည္ အ လုပ္နဲ႔ လာေနက်ပါ အခုတစ္ေခါက္ ၿမိဳ႕ က ထြက္လာကတည္းက ဘာမွမစားလာမိဘူးဆရာ ဒါနဲ႔ ရြာေတာင္ ဖက္က ေတာစပ္က ၀ါးရံုေတာ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခဏနားပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ၿမိဳ႕က ၀ယ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ေတြ ၿပဳတ္ေသာက္ဖို႔ ၀ါးရံုပင္ေအာက္မွာ မီးေမႊးပါတယ္ဆရာ အဲဒီလို မီး ေမႊးၿပီး ၀ါးနဲနဲလိုေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးရံုေတာအစပ္က ၀ါးပင္ေပါက္ေလးကို သြားႏွုတ္မိပါတယ္ ။ ႏွုတ္လိုက္ တဲ့အခါ အထဲက ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ေၾကာက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာဗ်ာ ေတာေၿခာက္ တာလား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး ဗ်ာ “ ထိုသို႔ ေၿပာလိုက္ေသာအခါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားမိဟန္ၿဖင့္ အားရ၀မ္းသာစြာ ” ကဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဲဒီ ေသြးေတြထြက္တဲ့ ေနရာ လိုက္ပို႔ႏိုင္မလားဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္လည္း ပါ ပါတယ္ “ ” ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ “ သို႔ၿဖင့္ ကိုဘေအး ၊ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ ၊ ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ရြာသား သံုးေလးေယာက္တို႔ ရြာ ေတာင္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။


(၅) ၀ါးရံုေတာၾကီး အလယ္တည့္တည့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ ရိုးမေတာ ထဲ ၀င္ေသာ အစပ္နားေလာက္တြင္ ေသြးကြက္ၾကီးကို ထင္ထင္ ရွားရွား ၿမင္လိုက္ရေပသည္ ။ ေသြးမ်ားကား ၀ါးပင္ႏွုတ္ေသာ ေနရာမွ ထြက္ေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္ ။ ရြာသား မ်ားကား သို႔ေလာ သို႔ေလာႏွင့္ အလြန္ပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္လိုက္ရွိေပသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား မႈိရေသာ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ အထူးပင္ ၀မ္းသာလွ်က္ ရွိေပသည္ ။ ” ဘယ့္ႏွယ့္တုန္း ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ၿပံဳးလွခ်ည္လား “ ” ဟဲဟဲ ၿပံဳးဆို အေၿဖကို ကၽြန္ေတာ္သိၿပီဗ် ဒါေပမယ့္ က်ိန္းေသေအာင္ေတာ့ ကိုသက္တန္႔ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဒီည စမ္းသပ္မႈ တစ္ခု လုပ္ရလိမ့္မယ္ “ ” ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္မ စဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ ဗ်ာ “ ” ညေရာက္ရင္ ဒီသရဲ ဆိုတာကို ခင္ဗ်ား မ်က္ၿမင္ေတြ႔ရပါေစ့မယ္ ဗ်ာ…ဟားဟားဟား “ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြႏု္ပ္လည္း အေတာ္ပင္ စိတ္အားတတ္သြားမိေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္…. ၀ါးရံုေတာၾကီးကား အပ္က်သံပင္ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေလသည္ ။ ဟိုနားဒီနား ဖ်က္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရေသာ အရိပ္မ်ားကား ကၽြႏု္ပ္ကို ေၿခာက္လွန္႔လ်က္ရွိသည္ ။ ေန႔လည္က ေတြ႔ခဲ့ေသာ ေသြး ကြက္ မ်ားကား ေၿခာက္လွ်က္ ရွိေပသည္ ။ ” ကၽြန္ေတာ္ယူခိုင္းလိုက္တာေတြ ပါရဲ႕လား ကိုသက္တန္႔ “ ” ပါ ပါတယ္ဗ်ာ ဒီမွာ ေရာ့ “ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ ္ကၽြန္ုပ္ကို ယူေဆာင္ခိုင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေကာက္ရိုးေၿခာက္ အနည္းငယ္ႏွင့္ မီးၿခစ္ပင္ ၿဖစ္ေပ သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခတြင္ မီးပံုတစ္ခုကို ဖိုေလသည္ ။ ထိုသို႔ ဖိုၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ယမ္းလာေလသည္ ။ အၿခားသစ္ ္ပင္မ်ားကား မလႈပ္ေပ ။ ၀ါးပင္မ်ားသာလွ်င္ တစ္စံုတစ္ဦးက လႈပ္ယမ္းေနသကဲ့သို႔ လႈပ္ခါေနၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က မီးပံုကို ၿငိမ္းသတ္ပစ္လိုက္ေလသည္ ။ ထိုအခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား တစ္စတစ္စ ၿပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္ ။ “ ဘယ္လို ၿဖစ္တာတုန္း ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာမွကို မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး “ ” ခင္ဗ်ားကို အေၿဖမေၿပာခင္ ေနာက္တစ္ခု ၿပအုန္းမယ္ဗ် လာ “ ဟုဆိုကာ ၀ါးရံုေတာ အစပ္ရွိ ၀ါးပင္မ်ားရွိရာသို႔ ဦးတည္ေလ်ာက္သြားေလသည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ ၀ါးအေသးပင္တစ္ပင္ကို ဆတ္ကနဲ ႏွဳတ္ယူလိုက္ေလသည္ ။ ထိုအခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးမွာ ေစာ ေစာကကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားယိမ္းထိုးလာေလသည္ ။ ထို႔ထက္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ ၀ါးႏွဳတ္လိုက္ေသာ ေန ရာမွ ေသြးမ်ားပန္းထြက္လာၿခင္းပင္ ၿဇစ္သည္ ။ နာ ရီ၀က္ခန္႔ ၾကာေသာအ ခါမွသာလွ်င္ ၿပန္လည္ တည္ၿငိမ္ သြား ေလေတာ့သည္ ။ ” ဘယ္လို ၿဖစ္တာတုန္းကို ႏိုင္ေဇာ္ရ ဒီ၀ါးရံုေတာက အသက္မ်ား ရွိေနလား “ ” ၀ါးရံုေတာကေတာ့ အသက္ဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခမွာ အသက္ရွိတဲ့အ ေကာင္ရွိေနလို႔ေပါ့ “ ” ဗ်ာ ဘယ္..ဘယ္လို “ ” ဒီလိုဗ် ဆရာ ၾကားဖူးလား မသိဘူး ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က သတၱ၀ါၾကီးေတြဟာ အလြန္ အမင္းၾကီး ထြားခဲ့ၾကတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကုန္းမွာ ေၿမြေပြး ေရမွာ ငေရြး ဆိုၿပီး အဆိုရွိခဲ့ၾကတယ္ဗ် ေရထဲမွာဆို ငေရြးဆိုတဲ့ ငါး ဟာ အၾကီးဆံုးပဲ သူၿပီးမွ ညံ သတၱ၀ါေတြက အၾကီးဆံုးပဲ ေၿမၾကီးထဲမွာ ဆိုရင္ ကုန္းေနသတၱ၀ါေတြထဲမွာ ဆိုရင္ေပါ့ ဗ်ာ ေၿမြေပြးက အၾကီးဆံုးပဲဗ် ဒီေကာင္ေတြက အစာစားၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ ေလး ေနေနေလ့ ရွိတယ္ဗ် ရာသီဥတုေတြေၿပာင္းေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေလဒါဏ္မိုးဒါဏ္နဲ႔ အေလ့က် အပင ္ေတြ ေပါက္လာတယ္ မွ်စ္စို႔ေလးေတြ လည္းေပါက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းၾကီးလာတဲ့အခါ သူတို႔ ကိုယ္က အသား ေတြကို ေဖာက္ၿပီး ၀ါးရံုပင္ေတြေပါက္လာတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေကာင္ေတြက ၿငိမ္ေနေတာ့ မသိသာ ဘူးေပါ့ ဒါေပမယ့္ ၀ါးရံုပင္ကို ႏွုတ္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ ကိုယ္ေပၚက အသားေတြကို ဆြဲႏွုတ္သလို ၿဖစ္ၿပီး ေသြး ေတြ ထြက္လာတာပဲဗ်ိဳ႕ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ေပၚကိုမီးေမႊးေတာ့ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ ေၿမြၾကီး လႈပ္ရွား လိုက ္တဲ့အခါ သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ အၿမစ္တြယ္ေနတဲ့ ၀ါးရံုေတာၾကီးပါ လိုက္ၿပီး လႈပ္လာတာေပါ့ဗ်ာ “ ” ေအာ္.. လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး ဒါဆို သူတို႔ ေခါင္းကေရာဗ်ာ “ ” ေခါင္းကေတာ့ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ “ ” ေအာ္…” သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္ရင္ထဲက ပုစၧာလည္ း ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ အေၿဖေၾကာင့္ ရွင္းလင္းသြားရေလေတာ့သည္ ။


(၆) ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ရြာသားမ်ားအား သူၾကီးအိမ္တြင္ စုေနေစၿပီး အေၿဖကို ေၿပာၿပလိုက္ေလသည္ ။ ရြာသား မ်ားမွာ အံ့ၾသလြန္း၍ မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္ၾကေပ ။ ၿပီးေနာက္ ” ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာရယ္ ဆရာတို႔လို ဗဟုသုတၾကြယ္၀လူမို႔သာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿဖင့္ သရဲ ေၿခာက္ တယ္ပဲ ထင္ေနတာဗ်ာ ဒါနဲ႔ ဒီေၿမြၾကီးကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဗ်ာ “ ” ဒီလို ရွိတယ္ဗ်ာ ဒီေကာင္ၾကီး ၿငိမ္ေနတုန္းေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ် ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္လို႔ ဗိုက္ဆာလို႔ လႈပ္ရွား လိုက္ရင္ဒီရြာကေလးလည္း ပ်က္သြားႏုိင္တယ္ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ၾကီးကို ရွင္းပစ္ရမယ္ဗ်ာ ရွင္းရမယ့္ နည္းလမး္ကေတာ့ အခု ဒီရြာရဲ႕ ေဘးက ခမာ ေတာင္ေၿခမွာ ရထားလမ္းေဖာက္ဖို႔ ေတာင္ေတြ ၿဖိဳေနၾကတယ္ ။ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ဒီေကာင္ၾကီးကို မိုင္းနဲ႔ ရွင္းပစ္ရမွာပဲ “ ” ေအးဗ်ာ ဆရာရဲ႕ အၾကံကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ ဒီေကာင္ၾကီးက သူ႔ဘာသာေနတဲ့အတြက္ ရက္စက္ရာ က်ေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ တခ်ိန္လူေတြ ဒုကၡမေရာက္ဖို႔အတြက္ ရွင္းပစ္ရမွာပဲ ဆရာေရ “ ဒီလိုနဲ႔ ရြာသူၾကီး ဦးေအးေမာင္ နဲ႔ ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ား ၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေပါင္းၿပီး မိုင္းလုပ္သားမ်ားကို သြား၍ အကူ အညီေတာင္းၾကေလသည္ ။ ရထားလမ္းအလုပ္သမားမ်ားကလည္း အထက္လူၾကီးကို တင္ၿပၿပီး အကူအညီေပးေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ သက္ကယ္ ေသာင္ရြာ ကေလးတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေစခဲ့ေသာ ေၿမြၾကီးအား မိုင္းခြဲ၍ ရွင္းပစ္ လုိက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ စိတ္ထဲတြင္ကား သူ႔ဘာသာေနေသာ ေၿမြၾကီးအား တမင္တကာ သတ္ၿဖတ္လိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္ေသာ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရြာသူရြာသူမ်ား၏ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ပတ္သည္ ေနသည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာ သတ္ၿဖတ္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္မို႔ စိတ္မေကာင္းၿခင္းၾကီးစြာ ၿဖစ္ရေလေတာ့သတည္း ။


Credit: သက္တန္႕ခ်ိဳ

Read More »

ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္..ဘယ္သူလဲ

က်ေနာ္တပ္ကေနအရပ္ဘက္ေျပာင္းၿပီးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္အမိန္႔စာေစာင့္ေနတုန္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းေလးကိုဒီတစ္ခါေျပာျပပါရေစ။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လမွာအမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕(NIB)ကိုဖ်က္သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေထာက္လွမ္းေရးတပ္အသီးသီးနဲ႔ဌာနအသီးသီးေရာက္ေနတဲ့အရာရွိ၊အရာခံ၊အၾကပ္၊စစ္သည္ေတြဟာအိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုအစစ္ေဆးခံခဲ့ရပါတယ္။အမ်ားစုဟာလူၾကားမေကာင္းတဲ့ေထာင္ဒဏ္ေတြက်ခံခဲ့ရၿပီးက်ေနာ္အပါအဝင္တပ္ဖြဲ႕ဝင္လက္တစ္ဆုပ္စာသာေထာင္ဒဏ္ကေနလြတ္ကင္းၿပီးတပ္မွမယူမေနရပင္စင္(Force to Retired)အေပးခံခဲ့ရပါတယ္။အဲဒီအျဖစ္ေတြျဖစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕အမိန္႔နဲ႔အရာ႐ွိအခ်ိဳ႕ဟာလုပ္ပိုင္ခြင့္သိပ္မရွိတဲ့ဌာနဆိုင္ရာေတြကိုေအာက္ေျခအရာထမ္းလစ္လပ္ေနရာေတြမွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစခဲ့ပါတယ္။မလုပ္ခ်င္ရင္ထြက္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္လည္းအဲဒီထဲမွာပါသြားခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းကက်ေနာ္သင္တန္းတက္ခဲ့ရတဲ့ေရၾကည္အိုင္စခန္းမွာအခုေတာ့အထိန္းသိမ္းခံဘဝနဲ႔သင္တန္းျပန္တက္ေတရတာစိတ္ထဲတမ်ိဳးႀကီးဗ်ာ။ႀကံဳတုန္းေရၾကည္အိုင္ဆိုတာကိုရွင္းျပမယ္။ေရၾကည္အိုင္ဆိုတာကCIAအတြက္Langlayမွာဌာနခ်ဳပ္ရွိသလိုNational Intelligence Bureau(NIB) အမ်ိဳး သားေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕အတြက္ဌာနခ်ဳပ္ပါဘဲ။သင္တန္းေတြပို႔ခ်တယ္။အေရးႀကီးစစ္ေၾကာေရးေတြလုပ္တယ္။ျပည္ပေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕ကသူလွ်ိဳေတြနဲ႔သတင္းဖလွယ္တယ္။ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္ဖူးတဲ့႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလိုပါဘဲ။ ေရၾကည္အိုင္မွာကသင္တန္းသားေတြအတြက္ေနအိမ္ခန္းတြဲေတြ႐ွိတယ္ဗ်။ဒါေပမယ့္အခုအခ်ိန္မွာအခန္းေတြကျပည့္ေနေတာ့အရင္လွမ္းေခတ္ကတည္းကပိတ္ထားတဲ့အခန္းတြဲတစ္ခုမွာဘဲက်ေနာ္တို႔ကိုထားထားတာ။ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံအုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔၊ေျမာက္ကိုရီးယားသူလွ်ိဳကင္မင္ခ်ဴတို႔ေနာက္ပိုင္းမဖားေတာ့တဲ့အေဆာင္ဗ်။ အဲဒီအေဆာင္မွာက်ေနာ္ရယ္၊သက္ကိုဦးရယ္၊ထြန္းလင္းေအာင္ရယ္သင္တန္းသား။အစြန္ဆုံးအခန္းမွာအရင္လွမ္းကတပ္မွဴးတစ္ေယာက္ကိုစစ္ေၾကာေရးလုပ္ဖို႔ထားထားတာ။ဘယ္သူမွန္းေတာ့မသိဘူး။ဗိုလ္မွဴးထပ္ေမာ္ေရႊလား၊ဗိုလ္မွဴးမိုးသူလားမမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ထားလိုက္ပါ။က်ေနာ္ကအဲဒီအေဆာင္တြဲမွာေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔သင္တန္းသားေတြကအရင္လွမ္းေခတ္ကတည္းကသင္တန္းေတြတက္ၿပီးသားမို႔ကိုယ္သြားရမယ့္ဌာနနဲ႔ပတ္သက္တာေတြဘဲသင္ေပးေတာ့မွာေလ။လတ္တေလာမွာသင္ေပးမယ့္သူေတြမေရာက္ေသးေတာ့က်ေနာ္တို႔ကသာယာေနတာေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္တို႔ဇိမ္က်ေနတာ၂ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရမိုးကလည္းတဖြဲဖြဲေလးက်ေနတယ္ဗ်။က်ေနာ္နဲ႔သက္ကိုဦးကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေဘာလုံးပြဲၾကည့္ၿပီးျပန္လာတာ။စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္တို႔အေဆာင္နားမေရာက္ခင္သက္ကိုဦးကေျခလွမ္းတန္႔သြားလို႔က်ေနာ္လည္းသူၾကည့္ရာကိုလိုက္ၾကည့္တာအံံ့ၾသစရာဗ်ာ။လူသြားလမ္းေပၚမွာေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္၊နည္းတာႀကီးမဟုတ္ဘူး။လက္ေမာင္းလုံးေလာက္တုတ္မယ္။အေရာင္ကညိဳမြဲမြဲနဲ႔ေခါင္းနဲ႔အၿမီးကိုမျမင္ရဘူး။လူသြားလမ္းကိုကူးေနတာျဖစ္မယ္။က်ေနာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာသက္ဦးကိုကထင္မွတ္မထားတာလုပ္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ထီးနဲ႔႐ိုက္လိုင္တာဗ်။အဲလို႐ိုက္လိုက္ေတာ့ေႁမြကဆတ္ကနဲတခ်က္လြန္႔ၿပီးခ်ဳံထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ထူးဆန္းေနတာကျမင္ဖူးေနက်ေႁမြေတြလိုလူးလြန္႔ၿပီးမသြားဘဲတရြတ္တိုက္ႀကီးသြားတာဗ်။ေႁမြသြားတဲ့ခ်ံဳဖုတ္ထဲကိုလိုက္ၾကည့္မွအေတာ္႐ွည္တဲ့ေႁမြမွန္းသိလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။လူသြားလမ္းေပၚမွာကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီးခ်ံဳဖုတ္ထဲအထိေေတာင္ေခါင္းမေတြ႕ရဘူး။ေသခ်ာၾကည့္မွက်ေနာ္တို႔ရပ္ေနတဲ့ကညင္ပင္ႀကီးအေခါင္းထဲကိုဝင္ေနတာဗ်။အနည္းဆုံးေတာ့ေပ၂၅ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာထူးဆန္းတယ္လို႔ထင္ေနတုန္းသက္ဦးကိုက''ေႁမြက႐ွည္လွခ်ည္လား။ဘာေႁမြလဲမသိဘူး။ေတာ္ေတာ္႐ွည္တာဘဲဟ။''လို႔ေျပာၿပီးကညင္ပင္သစ္ေခါင္းဘက္ကိုဓါတ္မီးနဲ႔လွမ္းထိုးၾကည့္တာ။ကယ္ေတာ္မူပါ။က်ေနာ္တို႔ကသစ္ေခါင္းလို႔ထင္ထားတဲ့အေပါက္ကသစ္ေခါင္းေပါက္မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ပါးစက္ေပါက္ႀကီး။ေႁမြလို႔ထင္တာလည္းေႁမြမဟုတ္ဘူး။လွ်ာႀကီးဗ်။ က်ေနာ္လည္းသရဲေျခာက္ၿပီဆိုတာသိလိုက္တာနဲ႔အေဆာင္ဘက္ကိုက်ံဳးၿပီးေျပးေတာ့တာဘဲ။သက္ဦးကိုကက်ေနာ့္ေနာက္ကေျပးလိုက္လာတယ္။အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ထြန္းလင္းေအာင္ကဆီးၿပီးေတာ့''ဘာလဲဟ။မနက္ျဖန္ႀကံ႔ခိုင္ေရးဆန္းစစ္အတြက္က်င့္ေနတာလား''လို႔ေမးေတာ့ေျပးလာလို႔ေမာေနတဲ့ၾကားထဲကေနသူ႔ကိုလွမ္းဆဲရေသးတယ္။ အေၾကာင္းစုံကိုသူ႔ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ေမာင္မင္းႀကီးသားကတဟားဟားနဲ႔ရယ္တယ္။ၿပီးမွ''မင္းတို႔ကလည္းအဲဒီကညင္ပင္ကအရင္ကတည္းကနာမည္ႀကီးေလ။အဲဒါေၾကာင့္ငါကေမွာင္ရင္ဘယ္မွမထြက္တာ။ေနပါဦးဟ။အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ေတာ့မင္းတို႔ကိုေျခာက္တာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။မင္းတို႔ဘာဟင္းေတြဝယ္လာေသးလဲ။''လို႔ေျပာမွသက္ဦးကိုက''ဘာဟင္းမွမဝယ္ဘူး။မနက္က်ရင္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔စားခ်င္လို႔အမဲသားေၾကာ္၂တုံးဘဲဝယ္လာတယ္''လို႔ေျဖရင္းသူ႔လက္ထဲကအထုပ္ေလးျပတယ္။ ထြန္းလင္းေအာင္ကခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္မေျပာမဆိုနဲ႔အဲဒီအထုပ္ေလးကိုယူၿပီးအျပင္ဘက္ကိုပစ္လိုက္တယ္။ၿပီးမွ''မင္းတို႔ကလည္းကြာ။သူကမင္းတို႔ကိုေျခာက္လွန္႔ခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။စားခ်င္႐ွာလို႔ေတာင္းတာပါ။ေကြ်းလိုက္ပါ ကြာ''လို႔ေျပာတယ္။သက္ဦးကိုကထြန္းလင္းေအာင္ကိုမေအႏွမစုံေအာင္ဆဲေတာ့တာဗ်ိဳ႕။ထြန္းလင္းေအာင္ကေတာ့တဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းစကားထိုင္ေျပာေနရင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံ၁၀ခ်က္ၾကားရေတာ့မွကိုယ့္အခန္းကိုကိုယ္အသီးသီးဝင္လိုက္ၾကတယ္။က်ေနာ္အခန္းထဲေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး၊တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔သြားဖြင့္ေပးေတာ့သက္ဦးကိုနဲ႔ထြန္းလင္းေအာင္။မ်က္ႏွာေတြကစပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔။သက္ဦးကိုကစၿပီး''မိုးေအးေတာ့ခ်မ္းတယ္ကြ''လို႔ေျပာၿပီးထြန္းလင္းေအာင္က''အေႏြးဓါတ္လိုေနတယ္ကြ''လို႔ေျပာတယ္။က်ေနာ္ကဆဲေတာ့ႏွစ္ေကာင္သားရယ္ရင္းနဲ႔က်ေနာ့္အခန္းထဲဝင္လာၾကတယ္။သိတဲ့အတိုင္းဘဲေလ၊အဲဒီတုန္းကက်ေနာ္ကAlcholနဲ႔လက္ထပ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့မသာႏွစ္ေကာင္ကက်ေနာ့္အခန္းလာၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔သုံးေယာက္ဝိုင္းလိုက္တာေပါ့။အျမည္းကက်ေနာ့္အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့အမဲေျခာက္ရယ္၊ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသားသက္ဦးကိုအိမ္ကပါလာတဲ့အာလူးေၾကာ္ရယ္၊အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းခန္းဘက္ကထြန္းလင္းေအာင္ခိုးလာတဲ့ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔သုပ္ထားတဲ့လက္ဖက္သုပ္ရယ္ဆိုေတာ့စမတ္ကိုက်ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ၃ေယာက္သားေသာက္လို႔whiskyတစ္ေတာင့္ကုန္ၿပီးေနာက္တစ္ေတာင့္ဖြင့္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း''ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္''ဆိုၿပီးတံခါးေခါက္သံၾကားေတာ့က်ေနာ္တို႔ၿငိမ္သြားတယ္။သက္ဦးကိုက''ဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္''။ထြန္းလင္းေအာင္က''ဧည့္စာရင္းမ်ားလာစစ္တာလားမသိဘူး''စသျဖင့္တေယာက္တေပါက္ေျပာေနၾကလို႔က်ေနာ္ဘဲထၿပီးတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့တံခါးဝမွာလူတစ္ေယာက္ဗ်။အသက္၄၀ေလာက္႐ွိမယ္၊အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း၊အသားကလတ္လတ္နဲ႔ဗ်။ က်ေနာ္က''ဘာကိစၥလဲ''လို႔ေမးေတာ့ ဧည့္သည္က''ဘာမွမရွိပါဘူးကြာ။ကိုယ့္ညီတို႔ေသာက္ေနစားေနမွန္းသိလို႔ကိုယ္လည္းဝိုင္းခ်င္လို႔လာခဲ့တာ'''လို႔ေျပာတာနဲ႔က်ေနာ္လည္း''ဟာ၊လာပါအကိုႀကီး။ဝင္ပါ''လို႔ဖိတ္ေခၚၿပီးတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဧည့္သည္ကမဝင္ဘူးအင္တင္တင္လုပ္ေနတယ္။သက္ဦးကိုကပါထၿပီးေတာ့''ဝင္ခဲ့ေလအကိုႀကီး''ေခၚမွဝင္လာတယ္။က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းေနတဲ့ခုံပုေလးေဘးကလြတ္တဲ့ေနရာမွာဝင္ထိုင္ေတာ့ထြန္လင္းေအာင္ကအရက္ငွဲ႔ေပး ရင္း''အကိုႀကီးေထာင့္စြန္းခန္းကလား''လို႔ေမးေတာ့သူကဘာမွျပန္မေျပာဘဲေခါင္းဘဲၿငိမ့္ျပတယ္။ေၾသာ္ဒါဆိုလွမ္းကတပ္မွဴးေဟာင္းဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့။သူ႔ၾကည့္ရတာစကားသိပ္ေျပာခ်င္ပုံမရတာနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္းအခ်င္းခ်င္းဘဲစကားဆက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ဝိုင္းကအ႐ွိန္ျပန္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာထြန္းလင္းေအာင္ကေဆးလိပ္ဘူးကိုသူ႔အခန္းျပန္အယူ။က်ေနာ္နဲ႔သက္ဦးကိုကအေပါ့သြားဖို႔ထြက္လာေတာ့သူတစ္ေယာက္ဘဲက်န္ခဲ့တယ္။ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူး၊က်ေနာ့္စိတ္ထင္၃မိနစ္ေပါ့။က်ေနာ္နဲ႔သက္ဦးကိုတို႔ျပန္ေရာက္လာေတာ့ဧည့္သည္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး။အလားတူဘဲအရက္ပုလင္းထဲကအရက္နဲ႔ပန္ကန္ထဲကအမဲေၾကာ္လည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။အဲဒီအခ်ိန္ထြန္းလင္းေအာင္ကေ႐ွ႕တံခါးကိုဖြင့္ဝင္လာၿပီးက်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ကို''ဟိုအကိုႀကီးေရာ''လို႔ေမးရင္းအရက္နဲ႔အမဲေၾကာ္ပါေျပာင္ေနတာေတြ႕ေတာ့စိတ္တိုသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ျပန္လွည့္ထြက္သြားတာနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္းအေနာက္ကလိုက္သြားတယ္။ထြန္းလင္းေအာင္ကေထာင့္စြန္းအခန္းကိုတံခါးေခါက္မယ္လုပ္ၿပီးမွလက္ျပန္ခ်လိုက္တာေတြ႕တာနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္းအဲဒီအခန္းေရွ႕သြားလိုက္တယ္။ဗုေဒၶါ။ အခန္းတံခါးကေသာ့ခတ္ထားပါလား။ဒါဆိုခုနကက်ေနာ့္အခန္းထဲလာၿပီးအရက္ေသာက္သြားတာဒီအခန္းကမဟုတ္ဘူးေပါ့။က်ေနာ္တို႔လည္းအေဆာင္ပတ္လည္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာလူမေျပာနဲ႔ေခြးေတာင္မွမေတြ႕ဘူး။အဲဒီအခ်ိန္က်ေနာ့္အခန္းတံခါးကဝုန္းကနဲပိတ္သံၾကားလို႔က်ေနာိ့အခန္းဘက္ကိုျပန္ေျပးလာၾကတယ္။က်ေနာ္ကအခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့အခန္းထဲမွာဘယ္သူမရွိဘူး။ေက်ာေတာ့ခ်မ္းလာၿပီ။သက္ဦးကိုနဲ႔ထြန္းလင္းေအာင္တို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔လည္းမ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္။နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားေတာ့မွ၁၂နာရီထိုးမွန္းသိတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းစိတ္ထဲမွာတႏွံ႔ႏွံ႔နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ခပ္တည္တည္နဲ႕ပုံမွားရိုက္ၿပီးကိုယ့္အခန္းထဲဝင္အရက္ေရာ၊အသားေၾကာ္ေရာအကုန္ကစ္သြားတဲ့သူကိုဘယ္ေက်နပ္ပါ့မလဲ။က်ေနာ္တို႔လည္းစကားထိုင္ေျပာေနတုန္းတံခါးေခါက္သံၾကားတာနဲ႔က်ေနာ္ဘဲသြားဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။တံခါးဝဘယ္သူမွမ႐ွိဘူး။က်ေနာ္လည္းတံခါးပိတ္ၿပီးျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ထပ္ၿပီးတံခါးေခါက္တယ္။က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္တင္းသြားၿပီ။သက္ဦးကိုနဲ႔ထြန္းလင္းေအာင္ပါထလာတယ္။တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ဘယ္သူမွမေတြ႕ဘူး။အျပင္ထြက္ၿပီးေဘးဘယ္ညာၾကည့္ေတာ့ဘာမွမရွိဘူး။က်ေနာ္တို႔တေတြနည္းနည္းေသြးပ်က္စျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္လည္းကိုယ့္အခန္းကိုကိုယ္အသီးသီးဝင္လိုက္တယ္။က်ေနာ္ညဝတ္လဲမလို႔႐ွိေသးတယ္။တံခါးေခါက္သံၾကားေတာ့ဟို၂ေကာင္ထဲကဘယ္သူလဲေပါ့။တံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ဘယ္သူမွမေတြ႕ရဘူးဗ်။ေခါင္းေလးအသာထြက္ၿပီးေဘးအခန္းေတြၾကည့္ေတာ့သက္ဦးကိုနဲ႔ထြန္းလင္းေအာင္တို႔လည္းအခန္းတံခါးေတြဖြင့္ရက္နဲ႔ရပ္ေနေတာ့က်ေနာ္က''ဘာျဖစ္တာလဲ''လို႔လွမ္းေမးေတာ့သက္ဦးကိုက''တံခါးေခါက္လို႔''တဲ့။ထြန္းလင္းေအာင္ကလည္း''ငါလည္းအတူတူဘဲ''တဲ့။အေျခအေနကပုံမွန္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာက်ေနာ္တို႔ရိပ္မိလာတယ္။ေနာက္ဆုံးအဲဒီ၂ေကာင္ကပါက်ေနာ္အခန္းမွာစုအိပ္ၾကဖို႔သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းအိပ္ရာတစ္ခုတည္းမွာက်ေနာ္နဲ႔သက္ဦးကိုကေဘးမွာ၊ထြန္းလင္းေအာင္ကအလယ္မွာသုံးေယာက္သားၾကပ္ညက္ၿပီးအိပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ေတာ္ေသးတယ္ျခင္ေထာင္ကမိသားစုျခင္ေထာင္အႀကီးပါလာလို႔ေပါ့။က်ေနာ္ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ခဏမွာအလယ္မွာအိပ္တဲ့ထြန္းလင္းေအာင္ကအသာလႈပ္ႏိုးလို႔ႏိုးလာတယ္။က်ေနာ္ကဘာလဲဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေမးဆတ္ျပေတာ့ဒီေကာင္ကက်ေနာ့္ကိုအသာေလးလက္ညိဳးထိုးျပတယ္။သူျပရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့က်ေနာ့္ေခါင္းေမႊးေတြပါေထာင္တက္သြားၿပီးအသက္႐ွဳဖို႔ေမ့သြားတယ္ဗ်ာ။ ဘာမွန္းမသိရတဲ့မည္းမည္းအေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကက်ေနာ္တို႔ကိုေက်ာေပးရက္အေနအထားနဲ႔ညကအရက္ထိုင္ေသာက္တဲ့ခုံပုေလးေဘးမွာတင္ထားတဲ့က်ေနာ့္အမဲေၾကာ္ပုလင္းထဲကအမဲေၾကာ္ကိုႏႈိက္ေနတာဗ်။ႏိႈက္တာကပုလင္းကိုလက္မွာကိုင္ထားၿပီးသူ႔ပါးစပ္ထဲကလွ်ာႀကီးနဲ႔ႏိႈက္ေနတာဗ်ိဳ႕။က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုကိုယ္လန္႔မေအာ္မိေအာင္စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ထိန္းထားရတယ္။ထြန္းလင္းေအာင္ကသက္ဦးကို,ကိုလႈပ္ႏႈိးလိုက္ေတာ့သေကာင့္သားအိပ္မူန္စုံမြားနဲ႔''ဘာလဲကြာ''ဆိုၿပီးေမးေတာ့က်ေနာ္တို႔ကသူ႔ပါးစပ္ကိုလွမ္းအပိတ္အေကာင္ႀကီးကက်ေနာ္တို႔ဘက္လွည့္အၾကည့္။နဂိုထဲကလန္႔ေနပါတယ္ဆိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျမင္လိုက္ေတာ့ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ အေကာင္ႀကီးမ်က္ႏွာကလူမ်က္ႏွာမ်ိဳးဘဲ။ဒါေပမယ့္ပုံစံကေတာ္ေတာ္လြဲေနတယ္။မ်က္လုံးကအၾကမိးပန္ကန္လုံးေလာက္႐ွိၿပီးနီတြက္ေနတာဘဲ။နား႐ြက္ေတြကလူနား႐ြက္လိုဘဲ။ဒါေပမယ့္ၾကမ္းျပင္ထိေအာင္တြဲလြဲက်ေနတယ္။ပါးစပ္ကၿပဲေနၿပီးလွ်ာက၁ေပေလာက္ထြက္က်ေနတယ္။အစြယ္ေတာ့မပါဘူး။အေပၚႏႈတ္ခမ္းကလန္ေနၿပီးေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကတြဲက်ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ပုံစံကိုၾကည့္ၿပီးသက္ဦးကိုလည္းက်ေနာ္တို႔ၾကည့္ေနရာကိုလိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့သူလည္းျမင္ေရာကုတင္ေပၚကခုန္ဆင္းၿပီးေျပးေတာ့တာဘဲဗ်ိဳ႕။က်ေနာ္တို႔လည္းေနာက္က်ေျခေထာက္သစၥာေဖာက္ဆိုၿပီးေျပးေတာ့တာေပါ့။ အခန္းတံခါးကလည္းအေရးထဲဖြင့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ဟိုအေကာင္ႀကီးကက်ေနာ္တို႔ဘက္လွည့္လာၿပီးလွ်ာႀကီးထုတ္ျပတာသူ႔လွ်ာကက်ေနာ္တို႔ဆီလာေနသလိုဘဲ။အခန္းတံခါးကဘယ္ဖြင့္ရပါ့မလဲ။ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔တြန္းရမွာကိုဇြတ္ဆြဲဖြင့္ေနတာကိုး။က်ေနာ္လည္းသတိရၿပီးသက္ဦးကို,ကို''ေဟ့ေကာင္တြန္းရမွာေလ။တြန္းရမွာ''လို႔ေအာ္ေတာ့မွေက်းဇူးရွင္ကတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ေတာ့တံခါးကပြင့္သြားတယ္။တံခါးလည္းပြင့္ေရာ၊က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္လည္းေျပးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပးလိုက္တာမ်ား႐ုံးနားေရာက္မွရပ္ေတာ့တယ္။ရံုးမွာညဂ်ဴတီက်ေနတဲ့ေဇာ္မိုးကထြက္လာၿပီး႐ံုးခန္းထဲေခၚလာတယ္။က်ေနာ္တို႔လည္းအဲဒီညရံုးမွာဘဲအိပ္လိုက္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔တပ္ေရးကိုသတင္းပို႔ၿပီးအခန္းေျပာင္းေပးဖို႔တင္ျပေတာ့က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္ကိုအရာ႐ွိအိမ္ေထာင္သည္လိုင္းခန္းကလြတ္ေနတဲ့အိမ္တစ္လုံးမွာေနရာခ်ထားေပးလိုက္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႔၃ေယာက္လည္းပစၥည္းေတြကိုရဲေဘာ္ေလးေတြကိုဘဲသြားယူခိုင္းေတာ့တယ္။ဘယ္သူမွအဲဒီအေဆာင္ဘက္ကိုမသြားခ်င္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ပိုင္းမွာထြန္းလင္းေအာင္ကေျပာျပမွက်ေနာ္တို႔ဆီအရက္လာေသာက္သြားတဲ့သူကက်ေနာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့အေဆာင္ေထာင့္စြန္းခန္းမွာေနသြားတဲ့ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးသင္တန္းတက္ေနစဥ္ဘဲအရက္ေၾကာင္ေၾကာင္ၿပီးေသေၾကာင္းႀကံသြားတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီးအရက္ကိုညပိုင္းမေသာက္ေတာ့ဘဲညေနပိုင္းမွာေသာက္ခဲ့လိုက္တာအခုထိေပါ့ဗ်ာ။ေနာက္ၿပီးရွိေသးတယ္၊က်ေနာ္အရက္ေသာက္ေနတုန္းဆိုရင္တံခါးဖြင့္ထားတယ္ဗ်။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့၊တံခါးလာေခါက္မွာစိုးလို႔ပါ။

 ေက်းဇူးတင္လွ်က္

  ဝင္းမ်ိဳးခိုင္

Read More »

သင္းခ်ိဳင္းေရႊ႕ျခင္းနဲ႕ တရုတ္မိသားစု

 စစ္တပ္ေတြ အမ်ားစုဟာ သင္းခ်ိဳင္းေတြကို ဖ်က္ျပီး တည္ထားၾကတယ္ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သိၾကျပီး ျဖစ္မွာပါ..။ အဲ့ဒီလို သင္းခ်ိဳင္းတစ္ခု ကို ဖ်က္ျပီး စစ္တပ္တစ္ခု တည္ျပီဆိုရင္လည္း လုပ္စရာ ကိစၥေတြကေတာ့ မ်ားပါတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ရွိၾကတဲ့ နာနာဘာ၀ေတြကို ပင့္ဖိတ္၊ ကားေတြနဲ႕တင္ သူတို႕ရဲ႕ ေနရာအသစ္ေတြမွာ ခ်ထားေပးတာေတြကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ အတူတကြ ျပဳလုပ္ရေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ဗဟုသုတ တင္ျပပါအံုးမယ္..။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို စေျပာပါရေစ..။
အခု တပ္တည္မယ့္ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းေနရာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္.။ ဘာသာေပါင္းစံု သင္းခ်ိဳင္း ျဖစ္ျပီး တစ္ျမိဳ႕လံုးက အသုဘကို ဒီသင္းခ်ိဳင္းမွာပဲ ခ်ၾကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အက်ယ္ၾကီး ျဖစ္လာတာ..။ သင္းခ်ိဳင္းကို ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ မြတ္စလင္၊ ဗုဒၶဘာသာဆိုျပီး ေနရာေလးေတြ ကန္႕ သတ္ျပီး လုပ္ထားေပးပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သင္းခ်ိဳင္းမွာ  စျပီး ဘုန္းၾကီး ငါးပါးနဲ႕ နာနာဘာ၀နဲ႕ မကၽြတ္မလြတ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ျပီး ကားေပၚကိုတက္ ေစပါတယ္..။ လူမရွိတဲ့ ကားေနာက္ခန္းေနရာမွာ.. ရႊံ႕ေတြ ေပပြေနတဲ့ ေျခေထာက္ရာေတြ အမ်ားအျပားကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္..။ ကားေပၚကို အလုအယက္တက္ၾကတဲ့ အသံေတြကို လည္း အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္တဲ့..။ တက္သူေတြ တအားမ်ားျပီး ကားမထြက္ႏိုင္လို႕ ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ ျပန္လည္ သယ္ယူၾကရပါတယ္..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးက စည္း၀ိုင္း တစ္ခု ျပဳလုပ္ျပီး လူသား အားလံုးကို စည္း၀ိုင္းအထဲမွာပဲ ေနေစပါတယ္..။ အျပင္ကို လံုး၀ထြက္ခြင့္မျပဳပါဘူး..။ ဒီလိုနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာသင္းခ်ိဳင္းက အခက္အခဲမရွိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ ျပီးသြားပါတယ္..။
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စပါတယ္..။ တစ္ျခားဘာသာေတြရဲ႕ သင္းခ်ိဳင္းက နာနာဘာ၀နဲ႕ မကၽြတ္မလြတ္ ေတြကို ဘယ္လိုနည္းလမ္းနဲ႕ ဘယ္လိုပင့္ဖိတ္ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး..။ အေတြ႕အၾကံဳလည္း မရွိၾကပါဘူး..။ ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ၾကိဳးစားျပီး ပင့္ဖိတ္ပါေသးတယ္..။ ထူးဆန္းစြာပဲ အရင္ကလို ေျခသံေတြ ေျခရာေတြ လံုး၀မေတြ႕ျမင္ရပါဘူး..။ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်က္ပါ..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မရတဲ့ အဆံုး အထက္က စစ္မိန္႕နဲ႕ ႏွင္တယ္ဆိုျပီး စစ္မိန္႕ဖတ္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သင္းခ်ိဳင္းကို ဖ်က္ပါတယ္..။

အျမန္လိုေနတာေၾကာင့္ လူအင္အားသံုးျပီး သင္းခ်ိဳင္းကို ေန႕ေရာညပါ ဖ်က္ၾကပါတယ္..။ ဗုဒၶဘာသာ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ မေတြ႕ခဲ့ရေပမယ့္ တစ္ျခားသင္းခ်ိဳင္းမွာေတာ့ ဒီဘက္ အုတ္ဂူျဖိဳေနရင္ ဟုိဘက္ အုတ္ဂူကေန ငိုသံလိုလို ျငီးသံလိုလို မၾကာခဏၾကားရပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကိုယ့္ေနာက္ကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္က စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားၾက ရပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာကေန ေျခသံေတြလည္း တစ္ရွပ္ရွပ္ၾကားရပါတယ္….။ ဒါေၾကာင့္ စစ္သားေတြဟာ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လူခြဲျပီး မလုပ္ၾကပဲ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး နီးကပ္စြာေနျပီး အလုပ္ကို အျမန္ဆံုးျပီးစီးေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္..။
တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ သင္းခ်ိဳင္းေနရာကို မိသားစုအလိုက္ သတ္မွတ္ထားေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒါက အေဖ့ေနရာ..၊ ဒါက အေမ့ေနရာ..၊ ဒါက ဘယ္သူ႕ေနရာဆိုျပီး မေသခင္ကတည္းက ေနရာေတြ သတ္မွတ္ျပီးသားပါ..။ ေသရင္လည္း အဲ့ဒီလိုပဲ မိသားစုလိုက္ ျခံစည္းရိုးေလးေတြ ကန္႕ျပီး အုတ္ဂူေလးေတြ လုပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ရင္းနဲ႕ တရုတ္မိသားစု တစ္စုရဲ႕ အုတ္ဂူေတြကို ဖ်က္ရ ပါတယ္..။ အုတ္ဂူ ေလးလံုး ရွိျပီး ျခံစည္းရိုးေလး သီးသန္႕ ကာထားပါတယ္..။ အခ်ိန္က ည ၁၁း၀၀ နာရီေလာက္ ရွိေနပါျပီ..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႕ လူေလးဦး သင္းခ်ိဳင္းကုန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ေနတဲ့ စစ္သားေတြဟာ သူတို႕နဲ႕ ဂ်ဴတီ ခ်ိန္းမယ့္ စစ္သားေတြ ထင္ျပီး လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္..။  ဒါေပမယ့္ အနီးနားေရာက္မွ သိလိုက္ရတာက သူတို႕ဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြပါ..။ အဖိုးအိုတစ္ဦး၊ အဖြားအိုတစ္ဦး၊ လူရြယ္တစ္ဦး၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႕ သူမ လက္ထဲမွာ ၁ ႏွစ္သား အရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ပါပါတယ္..။ သူတို႕ ၀တ္စားထားပံုၾကည့္ရတာ အေတာ္ကိုေရွးက်ပါတယ္..။ လက္ထဲမွာလည္း ေငြစကၠဴေတြ အထပ္လိုက္ကိုင္ထားပါတယ္..။ တရုတ္ ေငြစကၠဴေတြပါ..။ ျပီးေတာ့ တစ္ျခား စားေသာက္စရာ ေတြလည္း တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္နဲ႕..။
စစ္သားတစ္ေယာက္က ဘာကူညီေပးရမလဲဆိုျပီး စေမးပါတယ္..။ သူတို႕ထဲက လူရြယ္က သူတို႕ကို စကားျပန္ေျပာပါတယ္..။ သူျပန္ေျပာတာ ျပည္ၾကီး တရုတ္စကားပါ..။ ဘာေတြ ေျပာမွန္း နားမလည္ ပါဘူး..။ ေဒါၾကီး ေမာၾကီးနဲ႕ သူတို႕ဖ်က္ေနတဲ့ အုတ္ဂူေတြကို လက္ညိႈးတစ္ထိုးထိုးနဲ႕ ေျပာေနပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းသြား ဒီအုတ္ဂူေတြနားက ေ၀းေ၀းသြားဆိုျပီး လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေမာင္းထုတ္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ စစ္သားေတြ လက္ထဲကို မုန္႕ေတြ၊ တရုတ္ ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ေပးပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းသြားဖို႕ ႏွင္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ဟာ စစ္သားေတြ ဖ်က္ေနတဲ့ စည္းရိုးထဲက အုတ္ဂူေလးလံုးကို ျပန္လည္ သန္႕ရွင္းျပဳျပင္ ေနၾကပါတယ္..။ ပါးစပ္ကလည္း တရုတ္လို အဆက္မျပတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္..။
စစ္သားေတြက သူတို႕ကို ေသဆံုးသူေတြရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြလို႕ ထင္လိုက္တယ္..။ ဒါနဲ႕ သူတို႕လည္း တာ၀န္အရ ဆက္လုပ္ဖို႕ရွိတာေၾကာင့္ သူတို႕ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႕ ၾကိဳစား လိုက္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ စစ္သားေတြ အုတ္ဂူကို ဆက္ဖ်က္ဆီးေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း သူတို႕ သတိထားမိေရာ ကေလးခ်ီထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက စတင္ ေအာ္ငိုပါတယ္..။ အေတာ္ကိုက်ယ္ ေလွာင္ပါတယ္..။ သူမေအာ္ငိုသံဟာ သင္းခ်ိဳင္းေျမထဲမွာ အသည္းငယ္သူတို႕အဖို႕ သည္းေျခ ပ်က္စရာပါ..။ ဒါေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ သူမရဲ႕ ငိုသံဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ရီသံအျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းလာတယ္..။ အားရပါးရ သေဘာက်ျပီး ရီေနသံ အမိ်ဳးသမီးရဲ႕ အသံကလည္း ဒီလို သင္းခ်ိဳင္းေျမထဲမွာ စစ္သားေတြကို စိတ္ေျခာက္ခ်ားေစပါတယ္..။ ငိုလိုက္ ရီလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို နားမလည္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ျခားသူေတြပါ စစ္သားေတြကို ၾကည့္ျပီး ရီၾကပါေတာ့တယ္..။ ထူးဆန္းတာက ဘာမွ မသိတဲ့ ၁ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတာင္ မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး စစ္သားေတြကို စိုက္ၾကည့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရီေနပါတယ္..။ ရီရင္းနဲ႕ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနျပီး နီရဲလ်က္ရွိပါတယ္..။ ျဖဴဖတ္ေနတဲ့ သူတို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ နီရဲေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ကိုယ္စီ ထင္ေပၚလ်က္ရွိပါတယ္….။ သူတို႕ရဲ႕ ပံုစံေတြကို ၾကည့္ရင္း စစ္သားေတြ လန္႕လာပါတယ္.။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒါေတြဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ လူသားေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိတာနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနည္းနည္း ရွိတဲ့စစ္သားက သူတို႕ေပးတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို အကုန္ျပန္လိုက္စုပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ကို ျပန္ပစ္ေပးလိုက္ျပီး ထြက္ေျပးပါေတာ့တယ္..။ ထံုးစံ အတိုင္း တစ္ေယာက္ေျပးရင္ က်န္တဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေနာက္က တစ္သီၾကီး ေျပးလိုက္ၾကတာေပါ့..။
ေနာက္ေန႕မနက္မွပဲ လူထပ္စုျပီး အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ေတြ႕လိုက္ရတာက ပုပ္သိုး နံ႕ေစာ္ျပီး ေလာက္ေတာင္ တြယ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြနဲ႕ တရုတ္အသုဘေတြမွာ ေသဆံုးသူေတြ ရဖို႕ အလို႕ငွာ က်န္ရစ္သူေတြက မီးရႈိ႕ေပးတဲ့ တရုတ္ အသုဘ ပိုက္ဆံေတြကိုပါ..။ အုတ္ဂူေတြကေတာ့ သူတို႕ ထြက္ေျပးခဲ့စဥ္က အတိုင္း ပ်က္စီးလ်က္ရွိပါတယ္..။
သူတို႕ဟာ လူေတြ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္..။ တရုတ္ နာနာဘာ၀ေတြလား..။ သူတို႕ ေကၽြးခဲ့တဲ့ အစားအစာနဲ႕ တရုတ္ပိုက္ဆံေတြကို မသိပဲ ယူခဲ့ စားခဲ့မိရင္ေကာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာအံုး မွာလဲ… အဲ့ဒီ အေတြးေတြကေတာ့ အဲ့ဒီညက အျဖစ္ကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္မွာပါ…။

ေအာင္ထြန္းဦး

Read More »

သူငယ္ခ်င္း သရဲ

ဒီေကာင့္ နာမည္က "ေဇာ္ၾကီး"… မူၾကိဳစတက္ကတည္းက တြဲလာတာ ဆယ္တန္းထိကို အတူတူပဲ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်စ္လိုက္ၾကတာလည္း အရမ္းပဲ .. သူ႕အိမ္ ကိုယ္အိပ္.. ကိုယ့္အိမ္ သူအိပ္.. ေနၾကတာ..။ အ၀တ္အစားေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြကအစ.. သူ႕ဟာ ကိုယ့္ဟာ မခြဲဘဲ ေပါင္း၀တ္ၾကတာေပါ့ ဗ်ာ..။ ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က ၀ါသနာလည္း အေတာ္တူတယ္ဗ်..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာလံုး အတူကန္ တယ္..။ ေဘာလံုးဂိမ္း အတူေဆာ့တယ္..။ ေဘာလံုးပြဲ အတူၾကည့္တယ္..။ ၾကိဳက္တဲ့ အသင္းကလည္း အတူတူပဲ..။ မန္ယူမွ မန္ယူေတြ….။ အက်င့္တူတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ သိပ္ဆန္းတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ..။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေဘာလံုးအသင္းရွိတယ္ဗ်..။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျမိဳ႕နယ္အေနနဲ႕ ရပ္ကြက္ပြဲေတြ လုပ္ေပးတယ္..။ ဒီေကာင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္က ရပ္ကြက္ အသင္းမွာ ႏွစ္တိုင္းမပါမျဖစ္။ ဒီေကာင္ ေဆာ့တာက အေရွ႕။ ကၽြန္ေတာ္က အလယ္..။ ျမိဳ႕ကလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕အသင္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို တြဲျမင္ၾကတယ္..။ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က အျမဲတမ္း တစ္သင္းထဲမွာပဲကစားတယ္..။ ခ်ိန္းပြဲေတြမွာေတာင္ ခြဲမကန္ဖူးဘူး..။ သူမရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေဆာ့တတ္ေတာ့သလို… ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ သူလည္း ကြင္းထဲမွာ ငေပါၾကီးကို ျဖစ္သြားေရာ..။ အဲ့ဒီေလာက္တြဲလာၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္။

တစ္ရက္… ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္ေနာက္ေခ်ာင္းေရသြားကူးဖို႕ လာေခၚတယ္ဗ်..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီေန႕က ေနမေကာင္းတာနဲ႕ မလိုက္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဒီေကာင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းမေခၚေတာ့ပဲ ထြက္သြားတယ္..။

ေနာက္တစ္ရက္… ေဇာ္ၾကီး ဆံုးသြားျပီတဲ့..။ ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ မယံုဘူး..။ ေတာင္ေနာက္ေခ်ာင္းမွာ ေရနစ္ၿပီး ဆံုးတာတဲ့..။ အေလာင္းက ေဆးရံုက ေရခဲတိုက္မွာ ေရာက္ေနျပီ..။ မေန႕က သူ႕အိမ္နဲ႕ စကားမ်ား ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ အိမ္ကထြက္သြားတယ္တဲ့..။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္ေခၚတာ..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလိုက္ေတာ့ ဘီယာေသာက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေနာက္ေခ်ာင္းမွာ ေရသြားကူးတာ မူးမူးနဲ႕ဆိုေတာ့ ေရနစ္ျပီး ဆံုးသြားတယ္လို႕ သူ႕အိမ္က ျပန္ေျပာျပတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ အေလာင္းကို ရင္ခြဲရံုမွာ သြားၾကည့္ေတာ့ ပိတ္ျဖဴအုပ္ထားတဲ့ အေလာင္းကို ျမင္ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းပါ..။ ရုပ္ေလး ၾကည့္ပါရေစလို႕ အေစာင့္ကို ခြင့္ေတာင္းေတာ့…. အေစာင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိတ္ျဖဴေလး လွန္ျပတယ္…။ အရင္က ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေဇာ္ၾကီး မ်က္ႏွာက ေရေတြနဲ႕ေဖာင္းပြေနၿပီး ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္ ေရအိတ္ၾကီးလိုျဖစ္ေနတယ္…။ မ်က္လံုးနဲ႕ ႏွာေခါင္း ပါးစပ္ထဲမွာ သဲေတြ ျပည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ ပိတ္ျဖဴေအာက္က ထိုးထြက္ေနတဲ့ ဗိုက္ပူပူကို ျမင္ရတာ လည္း သူ႕ဗိုက္ထဲ ေရေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၀င္ထားသလဲဆိုတာ သိတာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၾကည့္ ႏိုင္စြမ္း မရွိတာနဲ႕ မ်က္ႏွာလြဲၿပီး ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္..။

မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေဘာလံုးပြဲကန္ေနတဲ့အခ်ိန္ၾကီး တစ္ပြဲကန္ၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲကန္ဖို႕ ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေဇာ္ၾကီးရဲ႕ အသုဘကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပးခဲ့တယ္..။ အခ်ိန္ျပည့္ သူတို႕အိမ္မွာပဲ ေနေပျပီး ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တယ္..။ အရာအားလံုး အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ပါပဲ..။ အဲ… ထံုးစံ အတိုင္း ေနာက္ဆံုး ရက္လည္ ေန႕မွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပါပဲ..။ အဲ့ဒီေန႕က ေသဆံုးသူက ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းအပါေတြကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ေလ..။

မနက္ ပိုင္း တရားနာ၊ ဆြမ္းကပ္ၿပီး တရားနာလာတဲ့သူေတြကို ဒံေပါက္ေကၽြးဖို႕ ကူညီေနရတာနဲ႕ မနက္တစ္ပိုင္းလံုး ဘယ္လို ကုန္လို႕ ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး..။ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နယ္ေျမမွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မနက္ျဖန္ ေဘာလံုးပြဲရွိတယ္ဆိုတယ္ ျပင္ဆင္ထားဖို႕ လာေျပာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္..။ ပထမဆံုး ေဇာ္ၾကီး မပါတဲ့ေဘာလံုးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ရေတာ့မယ္ေပါ့..။

ညအိပ္ယာ ေစာေစာ၀င္ခဲ့တယ္..။ ဒါမွ မနက္ျဖန္ ေဘာလံုးကန္ဖို႕အားျပည့္ေနမွာေလ..။ ေဇာ္ၾကီးကို သတိရေန မိတယ္..။ အရင္အခ်ိန္ေတြဆို မနက္ျဖန္လို ေဘာလံုးကန္မယ္ဆို ဒီလိုညမွာ ဒီေကာင္က အိမ္မွာလာအိပ္ေနက်။ မင္းဘယ္လိုကန္ ငါဘယ္လိုကန္ဆိုၿပီး ေလပစ္ေနတာနဲ႕ ညကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တာ..။ အခု ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း..။ စိတ္က ဒီေကာင့္ဆီကို ေရာက္ေနတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္…..။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၁း၀၀ နာရီ။ ၾကိဳးစားျပီး အိပ္မွပါေလ ဆိုၿပီး စိတ္တင္းၿပီး အိပ္ဖို႕ ညာဘက္ကို ေစာင္း အိပ္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာ၀င္ရင္ ညာဘက္ကိုေစာင္းၿပီး အိပ္ေလ့ရွိတယ္..။ အဲ့ဒါက အက်င့္ျဖစ္ေနျပီး အဲ့ဒီလိုမွ မအိပ္ရင္ မအိပ္ေပ်ာ္ေတာ့ဘူး..။ အိပ္မေပ်ာ္ တေပ်ာ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာဘက္ကေန အသက္ရႈသံ တစ္သံ ၾကားေနရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အသက္ရႈသံ ကိုယ္ျပန္ၾကားတာမ်ားလားဆိုၿပီး အသက္ခဏေအာင့္ၿပီး နားေထာင္ လိုက္တယ္..။ ေနာက္က အသက္ရႈသံက မရပ္သြားဘူး..။ ေသျပီ..။ ေဇာ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာမွာ လာအိပ္ေနျပီ.။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုး့ မဖြင့္ပဲ အသက္ကို ေအာင့္ထားရာ ကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရႈလိုက္တယ္..။

လူတစ္ကိုယ္လံုး ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေခၽြးေတြေၾကာင့္ စိုရႊဲေနျပီ..။ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေယာက္်ားပဲ ဆိုၿပီး ဆတ္ကနဲ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ႏွာေခါင္းခ်င္း ကပ္လ်က္အေနအထားမွာပဲ ေရခဲတိုက္မွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေဇာ္ၾကီးမ်က္ႏွာၾကီး နီးကပ္စြာျမင္လိုက္ရတယ္..။ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးေနသလိုပဲ…။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ ေဘးနားမွာ ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အိပ္ေနတာ…။ ကၽြန္ေတာ္ လိပ္ျပာ လြင့္မတတ္ပါပဲ..။ ရွိသမွ် အသံနဲ႕ အသားကုန္ ၾကံဳးေအာ္လိုက္တယ္..။

"သားၾကီး.. ဘာျဖစ္တာလဲ… တံခါးဖြင့္စမ္း.."

အိမ္က လူေတြက အျပင္ကေန တံခါးထုေနသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားရွိသြားတယ္..။ ကုတင္ေပၚက ကုန္းရံုးထၿပီး တံခါးေျပးဖြင့္ဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္..။ တံခါးဖြင့္ဖို႕ လုပ္တုန္းမွာပဲ အေမွာင္ထဲမွာ ကုတင္ေပၚကေန ေဇာ္ၾကီး ကုန္းထ ေနတာျမင္လိုက္ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးလက္ကိုင္ဘုၾကီး ကိုင္ျပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေဇာ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဗီဒိုကုိ လက္ညိႈးထိုးျပီး ရပ္ေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သူဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားလည္ လိုက္ၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ သူၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္..

"ေအးပါ ေဇာ္ၾကီးရာ…၊ မင္းဖိနပ္နဲ႕ ၀တ္စံုကို ငါမင္းဆီကို ပို႕ေပးပါ့မယ္…"

ကၽြန္ေတာ္ အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းလာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္ရမလား ဒီအတိုင္းေနရမလား စဥ္းစားေနတုန္း ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာတယ္…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုကၡမေပးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကေန ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕ပံုစံ ေပ်ာက္ကြယ္သြား တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ ပံုစံပါပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကို အေမွာင္ထဲမွာ ၾကည့္ေနရတာ ရုပ္ရွင္တကား ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ နဖူးေပၚ က်ေနတဲ့ ေခၽြးေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး အခန္းတံခါးလက္ကိုင္ဘုကို လွည့္လိုက္တယ္..

"ဘာျဖစ္တာလဲ သား… တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြနဲ႕…"

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး… သားအိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတာပါ…"

အဲ့ဒီည ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဆက္အိပ္ခဲ့ပါတယ္..။ ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ မရွိပါဘူး..။ ေနာက္ေန႕ မနက္ လင္းလင္းခ်င္း သူ႕ေဘာလံုး၀တ္စံုနဲ႕ ဖိနပ္ကို သူ႕ရဲ႕ အုတ္ဂူနားမွာ သြားၿပီး ျမွပ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။ ဒီေကာင္ ေက်နပ္မွာပါ..။ အဲ့ဒီေန႕ ညေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမရွိတဲ့ ပထမဆံုး ေဘာလံုးပြဲကို ကစားခဲ့ေပမယ့္ ကြင္းထဲမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ ေဇာ္ၾကီးရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေယာင္မိပါတယ္…။

ေအာင္ထြန္းဦး

Read More »

Highway ခရီး တစ္ညတာ

ညေန (၄း၀၀) နာရီ..။ ကိုယ္စီးရမည့္ ကားကို ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနမိသည္။ စီးရမွာ အေတာ္ ဇိမ္က်မည့္ ကားၾကီး…။ ဟုတ္သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း အထူး express ကားေတြ ေျပးဆြဲလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မၾကာခဏ ခရီးသြားေနသူမ်ားအဖို႕ အရမ္း ကို အဆင္ေျပလြန္းသည္။ ေလယာဥ္ မစီးႏိုင္သူမ်ားအဖို႕ ယခင္က ကုန္းလမ္းအျဖစ္ ရထားကိုသာ အားကိုး အားထား ျပဳခဲ့ရမွ ယခုအခါေတာ့ အဆင္ေျပေျပနဲ႕ သြားလာႏိုင္ ၾကျပီ ျဖစ္သည္။

အခုလည္း ရန္ကုန္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္လာဖို႕ရွိတာေၾကာင့္ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ (၄း၀၀) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တက္လိုက္သည္။ ခရီးသြားဖူးသူတိုင္း သိၾကမည္ထင္သည္။ ကိုယ္ ဘယ္တူနဲ႕အတူ ထိုင္ခံု အတူထိုင္ရမလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းသည္။ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုကေတာ့ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႕ အတူထိုင္ရဖို႕ ဆုေတာင္းၾကမိထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ဆုေတာင္း ၾကတိုင္း ၀တုတ္တုတ္ အေဒၚၾကီးေတြ..၊ အရက္မူးေနတဲ့ သူေတြ..၊ အိပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္ စကားမ်ားျပီး ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးတတ္တဲ့ လူၾကီးသူမ မ်ားႏွင့္သာ အတူထိုင္ရသည္က မ်ားသည္။

ယခုလည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ၀တ္မႈန္ေရႊရည္ နီးနီးလွပေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူထုိင္ရဖို႕ စိတ္ ကူးယာဥ္ျပီး ကားထဲ၀င္လိုက္သည္။ မိမိထိုင္နံပါတ္က ၁၅။ ၁၆ မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေန..။ မေရာက္ေသးတာ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတက္ျပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကားစထြက္သည္။ ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ လူမေရာက္ လာေသး..။ ေၾသာ္… သိျပီ..။ သီေပါ..၊ ေက်ာက္မဲ တို႕မွာ လမ္းၾကံဳ ၀င္တင္မွာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကားစီးရင္ အိပ္တတ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ျဖစ္သည္။ စထြက္ကတည္းက အိပ္လိုက္တာ ညစာ စားဖုိ႕ ေက်ာက္မဲ ေရာက္မွ ႏႈိးသည္။ မိမိေဘးခံုေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မရွိေသး။ ဒါဆိုရင္ ဒီေနရာသည္ ေရာင္းမထြက္သည့္ခံု ျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ကံေကာင္းျပီ..။ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ပက္ပက္စက္စက္ အိပ္ျပီး စီးပစ္လိုက္အံုးမည္။

ဒီလိုနဲ႕ ညစာ စားေသာက္ျပီး ျပန္ထြက္ကတည္းက က်ယ္က်ယ္လြန္႕လြန္႕ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အိပ္ခဲ့ေတာ့သည္။  ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ..။ "ကၽြိ" ခနဲ ကားရပ္သံနဲ႕ အတူ ကားထိုးရပ္သြားတာ ေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းပဲ နာရီကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အခ်ိန္က (၁း၁၅) မိနစ္..။ ဒါဆို ယခု မႏၱေလးေက်ာ္ျပီး..၊ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းေပၚမွာေရာက္ေနျပီလို႕ ခန္းမွန္းမိလိုက္သည္။

ကား ဒရိုင္ဘာနဲ႕ စပယ္ယာ အေပါင္းအပါမ်ား စကားေျပာဆိုေနသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ဒီေနရာ ဒီလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ညီမ.."

"ကၽြန္မ မွတ္မိတာ ဒီေနရာ ကၽြန္မတို႕ကားပ်က္ေနတာပါ..။ အဲ့ဒါ ကၽြန္မလည္း အေပါ့ခဏဆင္းသြားတာ ျပန္လည္း လာေရာ ကားက ထြက္သြားျပီး ကၽြန္မနဲ႕ သမီးေလး က်န္ခဲ့တာ.."

"ေၾသာ္.. ကေလးငယ္ေလးနဲ႕ကိုး… ညီမ ဘယ္က စီးလာတာလဲ..၊ ဘယ္ကားဂိတ္နဲ႕လာတာလဲ.."

"လားရႈိးကပါ..၊ ရန္ကုန္သြားမလို႕..၊ ဘာကား စီးလာလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး.၊ ညီမက ခရီးသြားေနက် မဟုတ္ဘူးေလ.."

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကားပ်က္လို႕ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ သူမက ကေလးႏွင့္ အေပါ့ဆင္းသြားမည္။ ကားျပင္ျပီးေတာ့ ကားဆရာေတြက လူမစစ္ပဲ ကားေမာင္းထြက္သြားလို႕ သူတို႕ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနရာ ကလည္း တစ္ကယ့္ကို ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ေနရာ။ မသမာသူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕သြားလို႕ကေတာ့ မလြယ္..။

"ခံုလြတ္ ရွိေသးလားေဟ့.."

"တစ္ခံုလြတ္ေသးတယ္ ဆရာ.."

"တစ္ခံုေတာ့ လြတ္တယ္ ညီမ..၊ လိုက္ခဲ့လိုက္ေပါ့..၊ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဟိုကားမွာပါသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြ စံုစမ္းျပီး ယူတာေပါ့.."

"ဟုတ္..၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္.."

ကားေပၚတက္လာျပီး သူမ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပင္ရွိအံုးမည္။ ျဖဴေဖြး ႏုဖတ္ျပီး ေခ်ာေမာလွေသာ သူမကို ၾကည့္ရတာ ေငြေၾကးရွိ လူတန္းစားထဲမွ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အႏွီးပတ္ ထားေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ဒီလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကားၾကံဳသာ မေတြ႕လို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲ။ ဒီလိုလမ္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာက လူေကာင္းထက္ လူဆိုးေတြက ပိုမ်ားတာကိုး..။

သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပသည္။ အျပံဳးမွာ အသက္မပါလွ။ ဟန္လုပ္ျပံဳးျပမွန္း သိသာသည္။ သူမ အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ဘာမွ အေႏွာင့္အယွက္မေပးပဲ ျပန္လည္ အိပ္ဖို႕ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲ အပုပ္နံ႕တစ္ခုရလာသည္။ အပုပ္နံ႕ကမွ ၾကြက္ေတြေသျပီး ရွာမေတြ႕တဲ့အခါ ရတဲ့ အနံ႕မ်ိဳး..။ အရင္က ဒါမ်ိဳးအနံ႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္ အားနာ စြာနဲ႕ပဲ..

"ညီမ..၊ ကေလးက..၊ အေလးမ်ား သြားထားလား မသိဘူး..၊ အနံ႕ရလို႕…"

"ေၾသာ္..၊ ၾကည့္လုိက္အံုးမယ္..၊ မသြားထားပါဘူး အကိုရဲ႕..၊ ဘာအနဲ႕ရလို႕လဲ.."

"ဟိုေလ..၊ ၾကြက္ပုပ္နံ႕လိုလို..၊ အသားပုပ္နံ႕လိုလိုပဲ..၊ အရမ္းကို ဆိုးတယ္.."

"ဟုတ္လား..၊ ညီမေတာ့ မရပါဘူး.."

"စပယ္ယာအကို..၊ ဒီနား တစ္ခ်က္လာပါအံုးဗ်ာ..၊ ဘာအနံ႕ရလဲလို႕.."

စပယ္ယာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္အနား ေလွ်ာက္လာျပီး တရႈံရႈံနဲ႕ အနံ႕ခံသည္။

"မရပါဘူး အကိုရ..၊ အကို စိတ္ထင္လို႕ပါ..၊ ကၽြန္ေတာ္ air freshener ေလး လာဖ်န္းေပးမယ္.."

"ေအး..ေအး.."

Air freshener လာဖ်န္းေပးသည့္ေနာက္တြင္ အနံ႕ဆိုးက အနည္းငယ္သက္သာသြားသည္။ လံုး၀ ေပ်ာက္သြား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ နံေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ က်တယ္ ထင္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာပဲ ဆက္အိပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ျပင္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ တဖ်င္းဖ်င္းထသြားသည္။ ဒုတ္ခေတာ့ေရာက္ျပီ..။ ဒီလို ၾကက္သီးေမြးညွင္းထတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သရဲ နဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။
သူမက…။ သူမက.. ဘယ္သူလဲ…၊ လူေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား…။ ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့ရဲစြာ သူမဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ျပဴးေၾကာင္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႕ျပီး တစ္ခု စမ္းသပ္လုိက္သည္။

"အဟြတ္…၊ အဟြတ္…"

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခ်ာင္းဆိုးသလိုလုပ္ျပီး လက္ကို သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လွည့္ျပီးျပဴးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုး မ်က္ေတာင္ လံုး၀ခတ္မသြား..။ ေသခ်ာျပီ..။ သူမ သည္ လူမဟုတ္။ သရဲ..။ သရဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူခ်ီထားတဲ့ ကေလးကို ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ပိုေသခ်ာ သြားသည္။ သူမ ခ်ီထားသည္မွာ ကေလးမွာ ေခါင္းသာ ပါျပီး ခႏၶာကိုယ္မပါ..။ ကေလးငယ္ေလးက မ်က္လံုးျပဴး ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လံုးမွိတ္လုိက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးသည္။ ဒါ တစ္ကယ္မဟုတ္ဘူး.။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ..။ အိပ္မက္က ႏိုးစမ္း..။ ႏိုးစမ္းပါ..။ သတိျပန္ထားျပီး သူမကိုျပန္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလး လံုးက ေနရာမေရႊ႕..။ ေသခ်ာသည္။ ဒါ အိပ္မက္မွ မဟုတ္တာ။ တစ္ကယ္ ျဖစ္ေနတာၾကီး.။
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာဆိုျပီး..၊ ေမတၱာသုတ္ကို အဆက္မျပတ္ ရႊတ္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ကိုလည္း သူ႕ဖက္မေရာက္ေအာင္.. ဘုရားစာထဲကိုသာ အာရံုပို႕လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ စပယ္ယာကို

"ကၽြန္ေတာ့္ကို တရားေခြ တုိးတိုးေလးဖြင့္ေပးပါလား..၊ အိပ္ရင္း တရားနာလို႕ရတာေပါ့.."

တိုးညွင္း သိမ္ေမြ႕ေသာ တရားသံက ၾကားရရံုေလး ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တရားနာရင္း စိတ္ကို မျပန္႕လြင္ေအာင္ ထိန္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ ႏိုးႏိုးခ်င္း ၾကည့္မိတာက ေဘးနားက ေနရာ..
ဘယ္သူမွရွိမေန..။ ကၽြန္ေတာ္ စပယ္ယာကို ေမးၾကည့္သည္။

"ေဘးနားက လမ္းၾကံဳလိုက္လာတဲ့ ညီမ ဆင္းသြားျပီလား.."

"မဆင္းပါဘူး..၊ ကားက လံုး၀မရပ္ဘူး..၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာေလ.."

"အခုသူ မရွိေတာ့ဘူးေလ…"

"ခံုမ်ား ေျပာင္းထိုင္ေနသလား…"

သူေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားထဲက ခံုေတြအားလံုး လုိက္စစ္ၾကည့္သည္။ မေတြ႕..။

"မရွိပါဘူးကြာ..၊ မင္းတို႕ကလည္း လူတစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာက္သြားတာကိုေတာင္ မသိဘူးလား.."

"အာ.. အကိုကလည္း ကားမွ မရပ္တာ..၊ လူစစ္ဖို႕ မလိုဘူးေလ..၊ ထူးဆန္းတယ္ဗ်ာ..၊ ဘယ္ေရာက္သြားတာ လဲ ဒီသားအမိ…"

"ေနပါအံုး…၊ ေနာက္တစ္ခုက…၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားက… လားရႈိးကေန အေစာဆံုးထြက္တဲ့ကား.. ေရွ႕မွာ ဘယ္ လားရႈိးကားမွ မရွိဘူး.."

"မင္းဟာ ေသခ်ာလို႕လားကြာ.."

"အာ အကိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘယ္ကား ဘယ္ေရာက္ပီ ဆိုတာ အခ်ိန္ျပည့္ ဖုန္းနဲ႕ခ်ိတ္ေနတာဗ်.."

"ဒါဆို ငါတို႕ေတြ႕ခဲ့တာ ဘာၾကီးလဲ…"

"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က အဲ့ဒီေနရာတစ္၀ိုက္မွာ ကားတိုက္မႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်…။ အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလး တစ္ေယာက္ ပြဲခ်င္းျပီးဆံုးသြားတယ္တဲ့ .. သတင္းစာထဲမွာေတာ့ ဖတ္လိုက္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ တို႕ တင္ခဲ့တာ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား.."

"ျဖစ္ေနမလား မဟုတ္ဘူး.. ျဖစ္ေနတာေဟ့..၊ မင္းကို ေျပာျပလုိက္အံုးမယ္..၊ ေအး..၊ သူခ်ီထားတဲ့ကေလးက ေခါင္းပဲ ရွိတယ္..။ ကိုယ္မရွိဘူး..။ ငါ့ကို ဘာမွ ဒုကၡမေပးတာနဲ႕ ငါလည္း တစ္ညလံုး ဘုရားစာေတြရြတ္၊ ေမတၱာေတြ ပို႕ေနလိုက္တာ.၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ညပိုင္းဆို မင္းတို႕ ကားေပၚမွာ တရားေခြေလး ၾကားရရံုဖြင့္ထားပါကြာ…၊ ေဘးကင္းတာေပါ့.."

ဒီလိုပါပဲ..။ အဲ့ဒီ နာမည္ၾကီးတဲ့ အျမန္လမ္းမၾကီးမွာ.. လူမသိသူမသိပဲ.. ညေမွာင္ေမွာင္မွာ.. ကားတားတားျပီး စီးတတ္ၾကတဲ့ သူေတြ ပိုမိုမ်ားလာသလို လမ္းေပၚမွာ ကားတိုက္မႈ၊ ကားေမွာက္မႈ၊ လူေသဆံုးမႈေတြကလည္း ပိုမို ျဖစ္လာၾကတာဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ တစ္ခုလားဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေျခာက္ ေစခဲ့ပါတယ္..။

သင္တို႕လည္း ညဘက္ အဲ့ဒီလမ္းေပၚမွာ ခရီးေ၀းကား စီးရတဲ့အခါ လမ္းၾကံဳလို႕ တားဆီးတဲ့ မသကၤာဖြယ္ရာ လူမ်ားေတြ႕ရင္ ေမတၱာသုတ္ကိုသာ နာနာဖိရႊတ္ပါလို႕ အၾကံေပးလိုက္ရပါေစ..။

ေအာင္ထြန္းဦး

Read More »

ေနရာျခင္း လဲခ်င္သူ..

"ဟိုင္း…."

"ဟိုင္း……"

"မဂၤလာပါ..။ သူငယ္ခ်င္းမရွိလို႕ ခင္ခ်င္လို႕ပါ…"

သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမိတ္ဆက္ခဲ့ပံုက ရိုးရိုးေလးပင္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ online ေပၚက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရိုက္ျပီး chatting လုပ္ရတာကို ပ်င္းရိေသာ လူအမ်ိဳးအစားထဲတြင္ ပါ၀င္သည္။ ေျပာတိုင္းလိုင္း အေပါက္အလမ္းက တည့္ခ်င္မွတည့္သည္။ လူဘုကလန္႕လို႕လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ေခၚၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္း online သူငယ္ခ်င္းလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ့..။

ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႕ chatting လုပ္ရင္း သတိထားမိလာတာက ကၽြန္ေတာ္ chatting လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္ေနမိသည္။ သူမက ဟာသဥာဏ္ရႊင္သည္။ လူတစ္ဖက္သား မခံခ်င္ေအာင္လည္း စတတ္သည္။ သူစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနျပီဆိုရင္ သူမမွာ ေပ်ာ္လို႕မဆံုး..။ ျပီးလွ်င္ စကားတတ္ေသာ သူမက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ ရီစရာေတြ ျပန္ေျပာျပေနတတ္သည္။ ဒါေတြသည္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမနဲ႕ chatting လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေနေစသည္လား မေျပာတတ္။

ကၽြန္ေတာ္ နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က ည ၁၁း၄၅..။ ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ဆိုရင္ ၁၂း၀၀ နာရီထိုးျပီ..။ ၁၂း၀၀ နာရီဆိုရင္ chatbox မွာ သူမရဲ႕ account မီးစိမ္းေလးလင္းလာလိမ့္မည္။ ၾကိဳေတြးထားသည့္ အတိုင္းပင္ ၁၂း၀၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္….

"ဟိုင္း…အစ္ကို…"

"ဟိုင္း..ညီမ..." ….. ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အၾကား သံေဃာဇဥ္ဟူေသာ ၾကိဳးသည္ ေလလႈိင္းထဲမွတစ္ဆင့္ အသံမၾကား ရုပ္မျမင္ရေသာ စာလံုးေတြနဲ႕ ျဖစ္တည္လာခဲ့ရေလျပီ..။

ဒီေန႕ လျပည့္ေန႕…။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို အျပင္မွာ ေတြ႕ခြင့္ေတာင္း မည္။ ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းမည္။ စကားေတြ ေျပာၾကမည္။ သူမရဲ႕ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးခ်င္သည္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေတြးရင္းနဲ႕ပင္ ရင္ခံုသံ ဆူညံလာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္ေပးမိသည္။ ေၾသာ္… ရုပ္မျမင္.. အသံမၾကားပဲနဲ႕လဲ… ဒီလိုျဖစ္တတ္ၾကတာပါပဲလား..။

"အစ္ကိုတို႕ အျပင္မွာေတြ႕ၾကရေအာင္…"

"မေတြ႕ခ်င္ပါဘူး…"

"အာ.. ညီမကလည္း…. အစ္ကိုတို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ခင္ေနျပီပဲ.. အကို႕ကို မယံုတာလား.."

"အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး.. ညီမ မေတြ႕ခ်င္ဘူး.. ညီမ လာေတြ႕လို႕မရဘူး.."

"ဘာလို႕ လာေတြ႕လို႕ မရတာလဲ.. အိမ္ကမလြတ္တာလား.."

"အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး…. အကို မသိတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္…"

"ဒါဆို ဒီလိုလုပ္…"

"အင္း…ေျပာေလ…"

"အကို ေမးခြန္းေတြ ေမးမယ္… ညီမ အကိုေမးတာ ေျဖႏိုင္ရင္ အျပင္မွာ မေတြ႕ဘူး..၊ မေျဖႏိုင္ရင္ေတာ့ အျပင္မွာ ေတြ႕ၾကမယ္…"

"သေဘာတူတယ္… ေမးေတာ့…"

ကၽြန္ေတာ့္အကြက္ထဲ သူမေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္က်ေတာ့မည္။ ေမးမွေတာ့ သူမ မေျဖႏိုင္တာပဲ ေမးမွာေပါ့လို႕..။

"အကို အခု၀တ္ထားတဲ့ အက်ၤီဘာအေရာင္လဲ…"

"အနီေရာင္ေလ… T-shirt ေလး.."

အမေလးဗ်… ကၽြန္ေတာ္အမေလးကို တမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာ၀တ္ထားမွန္း သူမဘယ္လိုသိေနရတာလဲ..။ ရမ္းတုတ္လို႕ မွန္သြားတာျဖစ္ႏိုင္သည္။

"အကို႔ ေဘာင္းဘီ ဘာအေရာင္လဲ…၊ အကို အခု ဘာလုပ္ေနလဲ.."

"အကို ပုဆိုး၀တ္ထားတယ္..၊ အညိဳေရာင္ေလး..၊ အခုက အကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စာရိုက္ေနတယ္…"

အား…. ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေယာင္ေအာ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေက်ာ မလံုသလို ခံစားလာျပီး ေဘးဘီ ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲျပီး ၾကြက္တစ္ေကာင္ ေၾကာင္တျမီွးမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းျပီး laptop က camera ကို ပိတ္လိုက္မိသည္။ သူမ ဒီ camera ေနမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာလား..။ ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းလံုး၀မရွိ။

"အကို႕ အခန္းထဲမွာ ဘာပစၥည္းေတြရွိလဲ…"

"စာၾကည့္စားပြဲ၊ TV၊ ဂစ္တာ၊ ဗီဒို..၊ ထိုင္ခံု ၂ လံုး…၊ တစ္လံုးက ၾကိမ္ခံုေလး…ဟိ..ဟိ…."

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြနဲ႕ စိုရႊဲေနျပီ…။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္ျပီး ဒီေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အရဲတင္းျပီး

"ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေမးမယ္.... မင္း … ဘယ္သူလဲ…."
သူမထံမွ စာရိုက္ေနတဲ့ သေကၤေလးျမင္လိုက္ရသည္။

"အကို ..ဘာလို႕ အဲ့ေလာက္ထိ ေၾကာက္သြားရတာလဲ…"
ဟင္….. ဘုရား…ဘုရား…..

"ေမးတာေျဖပါ…။ မင္းဘယ္သူလဲ..။"

"အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ညီမကို မခင္ေတာ့မွာ ေၾကာက္တယ္.."

" ညာေနတာက ပိုဆိုးတယ္.. အမွန္အတိုင္းေျပာပါ…"

"ညီမက …….. လူမဟုတ္ဘူး…"
ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ…။ လူမဟုတ္ဘူးတဲ့…။

"….. မေနာက္ပါနဲ႕…"

"ညီမ နာမည္.. ဆုသက္ေ၀..၊ ေနတာက ေတာင္ဒဂံု၊ ညီမ အသက္ က ၂၀၊ ညီမ ဆံုးတာ ဒီေန႕က ၁ လ ျပည့္တဲ့ ေန႕ပဲ…"

"မယံုဘူး…မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ…"

"ညီမ ဖုန္းနဲ႕ အင္တာနက္သံုးရင္း လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတိုက္ခံရျပီး.. အဲ့ဒီစိတ္နဲ႕ပဲ ခုလိုျဖစ္ေနရတာ…"

"မယံုဘူး.."

"ညီမ လိပ္စာေပးလိုက္မယ္..၊ သြားစံုစမ္းၾကည့္လုိက္…"

"မင္းမဟုတ္တဲ့ တစ္ကယ္ ကားတိုက္ခံရတဲ့သူရဲ႕ လိပ္စာကို မင္းက ေျပာျပလို႕ ရတာပဲေလ.. "

"အကို မယံုဘူးေပါ့…"

"မယံုဘူး.."

"ဒါဆို.. အကို႕ပါးစပ္ကေလ… ဆုသက္ေ၀ေရ…၊ ညီမကို အကို႕ျခံ၀န္းနဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္လို႕ ပါးစပ္ကေန သံုးခါပဲ ရႊတ္လုိက္.. အကို႕ ေရွ႕ ညီမေရာက္လာမယ္…."

ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္သြားသည္။ ေၾကာက္ကလည္းေၾကာက္… အေလ်ာ့ကလည္း မေပးခ်င္တာနဲ႕… လူလည္က်ျပီး ဘာမွ မေျပာပဲနဲ႕…

"ကဲ..ေျပာျပီးျပီ.. ေပၚမလာပါလား…"

"အကိုေၾကာက္ေနတယ္မွတ္လား..၊ အကို ဘာမွမေျပာပါဘူး..၊ ညီမသိတယ္…"

ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းလိုက္သည္။ ရွိသမွ် သတၱိေတြကို ရင္ဘတ္ထဲအကုန္ထည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သိခ်င္စိတ္က ေၾကာက္စိတ္ကို အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။

"ဆုသက္ေ၀ေရ…၊ ညီမကို အကို႕ျခံ၀န္းနဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္.."
မ်က္စိမိတ္ျပီး ပါးစပ္ကေန အသံထြက္ျပီး အားရပါးရ သံုးခါ ေျပာခ်ပစ္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ပ်ဴတာ ခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမီးေတြ အကုန္မိွိတ္သြားသည္။ သြားျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တာလုပ္မိျပီဟု ေတြးမိခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မသိစိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းေထာင့္ အေမွာင္တစ္ေနရာကို တြန္းပို႕ေနသည္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ အဲ့ဒီေနရာကို မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီ ေမွာင္မွဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေထာင့္မွာ… တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပၚထြက္လာတာက ေခါင္းက ဦးေႏွာက္ထြက္ေနျပီး ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ လက္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုးကိုင္ထားေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္…။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္ဖို႕အခ်ိန္မရေသးခင္ သူမထံမွ စကားသံကုိၾကားလိုက္ရသည္။

"ညီမနဲ႕ ေနရာလဲေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ အကို…"

ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ Chat မယ့္ online သူငယ္ခ်င္းကို ည ၁၂း၀၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ လုိက္ရွာေနမိေတာ့သည္။

Read More »

ႏွစ္ရွည္ သရဲ

သရဲဆိုတာ တစ္ကယ္ရွိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ မွတ္သားဖူးသမွ် ေျပာရရင္ ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာနဲ႕ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုမွာ ေနာက္ခႏၶာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း ေပၚေပါက္လာ ပါတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ျပဳထားတဲ့ ကံအရ ေကာင္းတဲ့ဘံုဘ၀ေရာက္သြားသူေတြရွိသလို အ၀ီစိ၊ ငရဲ မွာ ခႏၶာ သြားျဖစ္ရသူေတြလည္း ရွိပါတယ္..။ ငရဲမက်ေလာက္ေအာင္ ၀ဠ္ကံမၾကီးသူေတြအဖို႕ေတာ့ လူေတြထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တဲ့ ျပိတၱာလို႕ဆိုရမယ့္ သရဲ၊ နာနာဘာ၀ ျဖစ္သြားရပါတယ္..။ အခ်ိန္တန္လို႕ ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ရင္ အဲ့ဒီဘ၀က ကၽြတ္မွာ ျဖစ္ျပီး ကၽြတ္ခ်ိန္မတန္ေသးရင္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္လုပ္ သာဓုမေခၚႏိုင္ပဲ ကၽြတ္လြတ္အံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။
ကၽြန္ေတာ္အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြတ္ခ်ိန္မတန္ေသးတဲ့ သရဲတစ္ေကာင္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္..။ တစ္ေန႕ နယ္က အမ်ိဳးေတြ အိမ္ကိုလာလည္ၾကတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ ၂ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆို တူ တစ္၀မ္းကြဲေလာက္ ေတာ္မွာေပါ့..။ ေန႕လည္ပိုင္း ျမိဳ႕ထဲမွာ လည္စရာ ပတ္စရာေတြ ရွိတဲ့ လိုက္ပို႕ေပးလိုက္ျပီး ည ၈း၀၀ ေလာက္မွာ အိမ္မွာ ညစာစားျပီး အိမ္ေရွ႕ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သူတို႕အိပ္ဖို႕အတြက္ အိပ္ယာျပင္ေပးလိုက္တယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း ည၁၂း၀၀ ေက်ာ္သြားတယ္..။ ကေလးကေတာ့ အိပ္ေနျပီ..။  ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသာ စကားေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေျပာေနၾကတာ..။ ခဏၾကာေတာ့ ကေလးက ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေအာ္ငိုပါေလ ေရာ..။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို လက္ညိႈးထိုးျပီး ေၾကာက္တယ္..၊ ေၾကာက္တယ္..၊ ဆိုျပီး ေအာ္ငိုပါေလေရာ..။ ဘယ္လိုမွလည္း ေခ်ာ့လို႕မရဘူး..။
အဲ့ဒါ အမ်ိဳးေတြက အိမ္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ဖူးလည္း၊ ဘာညာေမးတာေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႕ဖူးေၾကာင္း၊ အရင္မိသားစုဆီကလည္း ဘာအသံမွ မၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့ေပါ့..။ ကေလးကေတာ့ အရမ္းေၾကာက္ေနတဲ့ ပံုပဲ..။ တုန္ေတာင္ တုန္ေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလး အေၾကာက္ေျပေအာင္…
"သားသား..၊ ဒီမွာၾကည့္..၊ ဦးဦးအခန္းထဲ ဘာမွ မရွိဘူး..၊ ဦးဦး၀င္ျပမယ္.." ဆိုျပီး အခန္းထဲ၀င္ျပလိုက္တယ္..။ အခန္းက မီးပိတ္ထားေတာ့ ေမွာင္မဲေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္၀င္လိုက္ခ်င္းပဲ ၾကက္သီးေတြ အျပင္လိုက္ထလာျပီး ေက်ာတစ္ခုလံုးေအးစိမ့္သြားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ေနက်..။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မီးခလုပ္ကို စမ္းျပီး မီးဖြင့္လိုက္တယ္..။
"ေအာင္မေလးဗ်…"
ကၽြန္ေတာ့္စာၾကည့္စားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးျပဴးျပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ ေတြ႕ရတယ္ဆိုတာ လံုး၀ အရွင္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အခိုးအေငြ႕လိုမ်ိဳး ေဖာက္ထြင္းျမင္ ေနရပါတယ္..။ သူ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားက ရွမ္းတိုင္းရင္းသား အ၀တ္အစား ။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ျပံဳးေနတယ္ဆိုတာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက သိသာ တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ျပီး မီးခလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္လိုက္မိတယ္.။ ေမွာင္သြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေၾကာက္စိတ္၀င္လာျပီး မီးခလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္..။ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထင္တာျဖစ္မွာပါဆိုျပီး အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ဖို႕ လွည့္ထြက္ လိုက္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ.. ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ကပ္ျပီးရပ္ေနတဲ့ အခိုးအေငြ႕ ပံုသ႑ာန္သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးနဲ႕ တိုက္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္..။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေရာက္ ေနတာကိုး..။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ မူးေမ့လဲက်သြားခဲ့တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ သတိရလာေတာ့ အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီး ႏွစ္ပါးေရာက္ေနျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မိုးျပီးၾကည့္ေနတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲလို႕ ေမးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲလို႕ ေမးေတာ့… မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ၀င္ျပီး လဲက်သြားခဲ့တယ္တဲ့..။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထ လာျပီး ကေလးဆီကို ေျပးလာတယ္တဲ့..။ ျပီးေတာ့ ကေလးကိုခ်ီျပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္တဲ့..။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ငိုေတာင္ ငိုတယ္တဲ့..။ ဒီကေလးက သူကၽြတ္ေအာင္ ခၽြတ္ေပးမယ့္ကေလး..။ သူ႕ကို ကုသိုလ္လုပ္ အမွ်ေ၀ေပးမယ့္ကေလး..။ သူဒီကေလးကို ေစာင့္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ. ျဖစ္ေၾကာင္း သူဒီဘ၀က လြတ္ခ်င္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အသံ မဟုတ္တဲ့ ရွမ္းဘာသာ စကားနဲ႕ေျပာေတာ့တာပဲ..။ ကေလးကေတာ့ ေၾကာက္လန္႕ျပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ငိုေနတာေပါ့..။ ေနာက္ဆံုး ကေလးရဲ႕ပါးကိုနမ္းျပီး ကေလးကို ဂရုစုိက္ဖို႕နဲ႕ ေရနဲ႕ ေ၀းေ၀းေနဖို႕ေျပာျပီး လဲက်သြားတယ္လို႕ ျပန္လည္သိရပါတယ္..။

အဲ့ဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးပင့္ျပီး အိမ္ကိုေခၚလာ ကေလးကို ပရိတ္ေရတိုက္ျပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုလည္း ပရိတ္ေရစြတ္၊ ပရိတ္ၾကိဳးေတြစြဲေပးပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေနလာတဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း သူရဲ႕ အရိပ္အေယာင္တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါ..။ ဘယ္ကတည္းက ၀ဠ္ေၾကြးခံေနရတဲ့ နာနာဘာ၀လည္း မသိပါဘူး..၊ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ျပီးေနာက္ပိုင္းလည္း သူ႕ရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကို အိမ္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႕ရေတာ့ပါေၾကာင္း……..။

ေအာင္ထြန္းဦး

Read More »

သရဲ ေခၚျခင္း

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက သရဲ ေခၚတယ္ဆိုတာ ေခတ္စားပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလို သရဲ ေခၚဖို႕ ဆိုတာ လူတိုင္း မလုပ္တတ္ပါဘူး။ သရဲ ေခၚပံုေခၚနည္း၊ ေမးပံုေမးနည္း၊ အထာေကာက္နည္း၊ ျပန္လႊတ္နည္း ဒါေတြ မ်ိဳးစံုရွိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဂါဏာတစ္ခုလည္း ရႊတ္ရတယ္ ထင္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ေလာက္မွာပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပထမဦးဆံုး သရဲေခၚတာကို စတင္ၾကံဳဖူးပါေတာ့တယ္…။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲကို မံုရြာက မိသားစုတစ္စုေျပာင္းလာပါတယ္..။ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ မိသားစုပါ..။ သူတို႕မိသားစုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္..။ သူတို႕မိသားစုမွာ ထူးျခားမႈ တစ္ခုက သူတို႕ဟာ ညတိုင္း (၉း၀၀) နာရီေလာက္ေရာက္ၿပီဆို ဖက္တစ္ခုထဲကို ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြထည့္ၿပီး လမ္းဆံု လမ္းေလးခြမွာ ခ်ၿပီး ဖေရာင္းတိုင္ေတြ အေမႊးတိုင္ေတြနဲ႕ ပူေဇာ္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အစက ထင္တာက သူတို႕ နတ္ေတြကို ပူေဇာ္တယ္ ထင္ေနတာပါ…။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူငယ္ခ်င္းက အဲ့ဒီလို လုပ္တာဟာ နာနာဘာ၀ေတြကို အစားအစာေကၽြးတာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ နာနာဘာ၀ အမ်ားစုဟာ လမ္းဆံုလမ္းေလးခြမွာ ေနၾကတာမ်ားေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္..။ သူက အဲ့ဒီ နာနာဘာ၀ေတြေခၚၿပီး သိခ်င္တာေတြ ေမးလို႕ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသသြားခဲ့ရပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္က မယံုဘူးဆိုေတာ့ သူကလက္ေတြ႕ျပမယ္လို႕ေျပာပါတယ္..။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာျပေတာ့ သူတို႕လည္း စိတ္၀င္စားၾကတာနဲ႕ တစ္ရက္မွာ အဲ့ဒီကိစၥကို ၾကည့္ၾကဖို႕ အတြက္ တိုင္ပင္လိုက္ၾကပါတယ္..။


          ကၽြန္ေတာ္တို႕ ည (၁၁း၄၀) မိနစ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အျခား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေနပဲလူစုၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္..။ အိမ္ကလူၾကီးေတြ ခရီးထြက္ေနတာေၾကာင့္လည္း ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ မံုရြာသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သူ႕ကို၀င္ေခၚပါတယ္..။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနပံုပါပဲ..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ထဲကေန ထြက္လာပါတယ္..။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး..၊ သူ႕ဦးေလးလည္း ပါလာပါတယ္…။ သူက ဒီကိစၥကို သိပ္မကၽြမ္းေသးတာေၾကာင့္ အမွားအယြင္း တစ္ခုခု မရွိရေအာင္ ဦးေလး ျဖစ္သူကို အကူအညီေတာင္းထားေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္..။ ဦးေလးျဖစ္သူရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ အမဲသား တစ္ဆြဲရယ္..၊ ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းပါ ခံုရွည္တစ္လံုး ကိုင္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သရဲေခၚဖို႕အတြက္ လမ္းဆံုကို ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္..။

          လမ္းဆံုကိုေရာက္ေတာ့ ည (၁၂း၁၀) မိနစ္ရွိပါၿပီ။ ထံုးအတိုင္း လမ္းဆံုမွာ သူတို႕ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဖက္ထဲက ထမင္း၊ဟင္းရယ္..၊ မီးညိမ္းၿပီး ကုန္ဆံုးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဖေရာင္းတိုင္နဲ႕ အေမႊးတိုင္ အၾကြင္းအက်န္ ေတြ ကိုေတြ႕ရပါတယ္..။ ဦးေလးက လမ္းဆံု အလယ္တည့္တည္မွာ သူ႕ဖိနပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ေမွာက္လိုက္ပါတယ္..။ ဖိနပ္ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ထိုင္ခံုရွည္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုတင္ပါတယ္..။ က်န္တဲ့ ထိုင္ခံုေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ လႊတ္ထားပါတယ္..။

          ၿပီးေတာ့ အမဲသားဆြဲကို ခံုေပၚတင္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူ ခံုေပၚမွာ သူတို႕ လက္ေတြတင္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားနဲ႕ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ လက္ေတြကို လက္မခ်င္း၊ လက္သန္းခ်င္း ထိဆက္ၿပီး စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္မ်ိဳးလုပ္လိုက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွာ ပိတ္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဖယ္ခိုင္းပါတယ္..။ သရဲ စေခၚပါေတာ့မယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ သက္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ အထူးအဆန္းဆံုး ကိစၥၾကီးကို လက္ေတြ႕ျမင္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွား မိသလို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနမိပါတယ္..။
အရင္ဆံုး ပါဠိစကားေတြပါတဲ့ ဂါဏာကို ဦးေလးၾကီးက အရင္ရႊတ္ပါတယ္..။ ၂ မိနစ္ေလာက္ၾကာပါတယ္..။

 ၿပီးေတာ့ " ဒီလမ္းဆံုလမ္းေလးခြရဲ႕ အေရွ႕အရပ္မွာ ရွိၾကတဲ့..၊ နာနာဘာ၀မ်ား ..၊ ဒီခံုေလးမွာ ၀င္ေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ေဆာ့ကစားႏိုင္ပါတယ္..၊ ေဆာ့ကစား ၿပီးရင္ေတာ့ ခံုေပၚက အမဲသားကို ေကၽြးမွာျဖစ္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ေဆာ့ကစားမယ္ဆိုရင္ ခံုကို လႈပ္ျပပါ " လို႕ေျပာၿပီး သူတို႕လက္ေတြကို ခံုနဲ႕ ၆ လက္မ ေလာက္ကြာေအာင္ ေျမွာက္လိုက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ စက္၀န္းပံုသ႑ာန္ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ သူတို႕ လက္ေတြကို တစ္၀က္ေလာက္ဟ ေပးလိုက္ပါတယ္..။ ၁၀ စကၠန္႕ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္..။ လက္ေတြနဲ႕ ေျခာက္လက္မ ေလာက္ ကြာထားတဲ့ အဲ့ဒီခံုက ထူးဆန္းစြာပဲ လႈပ္လာပါတယ္..။ ခံုလႈပ္လာၿပီဆိုတာနဲ႕ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က ခုနက ဟထားတဲ့ လက္ေတြကို ျပန္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ အေနအထားကို ျပန္ယူ လိုပါတယ္..။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခံုထဲမွာ အခုဆိုရင္ နာနာဘာ၀တစ္ေကာင္ ၀င္ေရာက္ေနၿပီပဲ ျဖစ္ပါတယ္..။

          က်န္တဲ့သူေတြစကားေျပာလို႕ မရပါဘူး..၊ ခုနက ပါဠိလို ဂါဏာရြတ္ထားတဲ့သူပဲ စကားေျပာၿပီး ေမးျမန္းလို႕ရပါတယ္..။ ေမးျမန္းတဲ့ေနရာမွလည္း ခံုထဲမွာ ၀င္ေနတဲ့ နာနာဘာ၀က စကားေျပာလို႕ မရတဲ့ အတြက္ ခံုနဲ႕ အခ်က္ျပၿပီး အေမးအေျဖ ျပဳလုပ္ရပါတယ္..။ ေမးတဲ့သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အေျဖ ပါတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးေပးရပါတယ္..၊ (ဥပမာ …. သရဲက မိန္းမဆိုရင္ ခံုကို တစ္ခ်က္ လႈပ္ျပပါ..၊ ေယာက္်ားဆိုရင္ ႏွစ္ခ်က္ လႈပ္ျပပါ…) ဆိုၿပီး ေမးရပါတယ္..။ ဒါဆို သရဲက မိန္းမဆိုရင္ ခံုကို တစ္ခ်က္၊ ေယာက္်ားဆိုရင္ ခံုကို ႏွစ္ခ်က္ လႈပ္ၿပီး အလည္မွာ ခံုကို အလည္မွာ ျပန္ရပ္ေနေစပါတယ္..။ ၀င္ေနတာ ကေလးသရဲ ဆိုရင္ေတာ့ ခံုကို လႈပ္ျပမွာ မဟုတ္ပဲ ေမးတဲ့သူက ျပန္လည္ၿပီး ကေလး ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္လႈပ္ျပပါ ဆိုၿပီး ေမးလို႕ရပါတယ္..။ အေရအတြက္ ေမးခြန္းကိုေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေမးလို႕ရပါတယ္..။ ဥပမာ အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္မွာ ဆံုးတာလဲ..၊ တစ္ခ်က္ကို တစ္ႏွစ္ႏႈန္းနဲ႕ ေျဖေပးပါလို႕ ေမးရင္ သူခံုလႈပ္ျပတဲ့ အခ်က္ေတြကို မွတ္ထားလိုက္ရံုပါပဲ..။

          ခံုလႈပ္ျပတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ လက္ေတြက ခံုနဲ႕ ေျခာက္လက္မ ေလာက္ အကြာ ေလထဲမွာ ထားထားတာပါ..။ ခံုရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိနပ္ေတြ ခုထားတဲ့ အတြက္ က်န္တဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က လြတ္ေနပါတယ္..။ အခု အေမးအေျဖလုပ္ေနတဲ့ ခံုလႈပ္ျပတယ္ဆိုတာက အဲ့ဒီခံုက လြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကေန ဟိုဖက္ဒီဖက္ လႈပ္ျပတာကိုဆိုလိုတာပါ..။ တစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္ႏႈန္းနဲ႕ ေရတြက္ရပါတယ္..။ သူ႕အေျဖၿပီးရင္ေတာ့ ခံုဟာ ထူးဆန္းစြာပဲ ေလထဲမွာ ညီညာစြာ ရပ္တန္႕ ေနပါတယ္..။

          ကဲ… ကၽြန္ေတာ္တို႕ သရဲေခၚတဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ဆက္လိုက္ရေအာင္ဗ်ာ…။ ခုနက ေျပာျပတဲ့ အတိုင္း ၀င္လာတဲ့ သရဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမးလိုက္တာ.. သူက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူ၊ အသက္ (၁၅) ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီေနမွာပဲ ကားနဲ႕ တုိက္မိၿပီး မကၽြတ္မလြတ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ တစ္ရပ္ကြက္ အေက်ာ္၊ ရပ္ကြက္ (၁၁) ထဲက ( )  လမ္းထဲက၊ အိမ္အမွတ္ ( ) မွာ ေနထိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ အေမးအေျဖ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္..။

          ဒီလိုနဲ႕ ေမးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေလးက ဂါထာ တစ္ခုကို ရြတ္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ "ငါတို႕နဲ႕ လာေဆာ့ကစားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။ အခုသြားလိုရာ သြားႏိုင္ပါၿပီ..။ အမဲသားကို လမ္းဆံုရဲ႕ ညာဖက္ေထာင့္မွာ ထားခဲ့ပါမယ္…"ဆိုၿပီး လက္ကို ျပန္ဟေပးလိုက္ပါတယ္..။ ခံုက အလည္မွာ ရပ္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႕နဂိုအေနအထားအတိုင္း ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္..။ သူရဲမေလး ထြက္သြားပါ ၿပီ…။

          ဦးေလးက အမဲသားကို လမ္းရဲ႕ ညာဖက္ေထာင့္ မွာ ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ သူ႕အေတြ႕ အၾကံဳေတြကို ေျပာျပပါတယ္..။  ဒီလိုေမးတဲ့ေနရာမွာ ေမးခ်ိန္ကို (၁၅) မိနစ္သာ အမ်ားဆံုး ထားၿပီး ေမးရေၾကာင္း၊ ျပန္မလႊတ္ပဲ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ဆြဲထားရင္ စိတ္ဆိုးၿပီး မိမိတို႕ထဲက လိပ္ျပာငယ္ တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ၀င္ပူးေၾကာင္း၊ အေရးအၾကီးဆံုးအခ်က္က စသလို ေနာက္သလိုနဲ႕ ဒီည ငါတို႕ ထဲက ဘယ္သူနဲ႕ လိုက္မွာလဲ..၊ ဘယ္သူ႕ကို ခင္လဲ စတာေတြကို မေမးရပါဘူး..၊ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳးဟာ နာနာဘာ၀ေတြကို အိမ္ထဲလိုက္ႏိုင္ဖို႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပး သလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္..။ သူတို႕မံုရြာမွာ အဲ့ဒီလို သြားစမိလို႕ သရဲဟာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးကေန လံုး၀ကို မခြဲေတာ့ပဲ..၊ ေကာင္ေလးခမ်ာ အိပ္လည္း သူ႕ပံုျမင္ရ..၊ စားလည္း သူ႕ပံုျမင္ရနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရူးသြားခဲ့ၿပီး ေသဆံုးသြား ခဲ့တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လံုး၀ မေမ့ႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ ညတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။

          ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ ႏိုးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း သြားၾကည့္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထားခဲ့တဲ့ အမဲသား ရွိ/မရွိ ဆိုတာကိုပါ..။ မရွိေတာ့ပါဘူး..။ ဒါကေတာ့ သရဲပဲ စားသြားတာလား..၊ လမ္းေဘးကေခြးပဲ ဆြဲတာလားဆိုတာကိုေတာ့ စဥ္းစားစရာပါပဲ..။

          ေနာက္တစ္ခုက မေန႕ညက သိခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ရပ္ကြက္ (၁၁)၊ ( )  လမ္းထဲကို သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ သြားခဲ့ၾကပါတယ္..။ အဲ့ဒီနံပါတ္နဲ႕ အိမ္က အဆိုပါလမ္းထဲမွာ တစ္ကယ္ရွိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညက သိခဲ့တဲ့ အိမ္နံပါတ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့ ၾကက္သီး ေမြးညွင္းေတြ ဖ်င္းကနဲ ထသြားခဲ့ရပါတယ္..။

          ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အဲ့ဒီအိမ္ကသူေတြနဲ႕သိတဲ့ အျခား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ အဲ့ဒီ အိမ္ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။ တျခား အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ေရာက္သြားခဲ့တာပါ..။ အိမ္ထဲမွာ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႕ ဆုယူေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လန္႕ေနပါၿပီ..။ ေနာက္ဆံုး သိခ်င္စိတ္ကို လံုး၀ မေအာင့္အီး ႏိုင္တာနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အရွက္မဲ့စြာ "အန္တီ..၊ ဒီဓါတ္ပံုထဲက ဘယ္သူလဲမသိဘူးေနာ္..၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အရမ္းဆင္လို႕ပါ…" ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္..။

"အဲ့ဒါ အန္တီ့ သမီးေလ..၊ သားသူငယ္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀ ႏွစ္ေလာက္က ကားတိုက္ၿပီး ဆံုးသြားတာေလ…"

"ဗ်ာ…၊ ဟုတ္လား..၊ ဘယ္ေနရာမွာ တိုက္တာလဲ အန္တီ…"

"ရပ္ကြက္ (၁၀)၊ အ.ထ.က (၅) ေဘးနားက လမ္းဆံုမွာ…ေက်ာင္းသြားရင္း တိုက္မိတာ..."

ေသခ်ာပါတယ္...။
 မေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမးခဲ့တာ အဲ့ဒီလမ္းဆံုမွာပါပဲ..။
ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံက အိေျႏၵမဆည္ႏိုင္ပဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္..။
 ဒါဆို သူ႕အသက္က အခုခ်ိန္ဆို (၃၅) ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနမွာေပါ့….၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးပဲ တြက္ ထားတာပါ..။
 ယံုလည္း မယံုခ်င္ပါဘူး..၊ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ အေမးအေျဖလုပ္ခဲ့တာ လွည့္ကြက္တစ္ခုလို႕သာ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာပါ..။
 ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးသြားပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဓါတ္ပံုကို ထပ္ ၾကည့္မိလိုက္တယ္..။
သူက ဓါတ္ပံုထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ပံုစံပါပဲ..။
ကၽြန္ေတာ္ အေလာတၾကီး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ကို အေျပးတပိုင္း ျပန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္..။

ေအာင္ထြန္းဦး

Read More »